Pankracy - charakterystyka

Autorka charakterystyki: Marta Grandke.

„Nie-boska komedia” to jedno z najważniejszych dzieł, jakie powstały w czasach polskiego romantyzmu. Jej autorem jest Zygmunt Krasiński, na po raz pierwszy opublikowano ją w Paryżu, w roku 1835. Dramat Krasińskiego charakteryzuje się złożoną problematyką, poruszającą wiele aspektów istotnych w czasach współczesnych twórcy. Między innymi jest to problem napięć społecznych między arystokracją a uboższymi warstwami społeczeństwa oraz rewolucji, która wybuchła z powodu niesprawiedliwości panującej w społeczeństwie. Przywódcą tego zrywu jest Pankracy - dowodzi on rewolucjonistami, prowadzi rozmowy z obozem arystokratów i reprezentuje sobą wszystkie ideały rewolucji.

Pankracy - charakterystyka

Pankracy to jeden z najważniejszych bohaterów „Nie-boskiej komedii” i jest głównym przeciwnikiem hrabiego Henryka. Dowodzi on rewolucją, której celem jest obalenie starego ładu świata i zaprowadzenie wolności, sprawiedliwości i równości w społeczeństwie. Jest mężczyzną w średnim wieku, łysym i wyróżniającym się czarną brodą. Gdy się odzywa, to jego głos brzmi ostro i wyraziście, co jest istotne w trakcie wydawania rozkazów innym rewolucjonistom.

Pankracy jest przez autora opisywany jako postać bardzo sprytna i inteligentna, która potrafi przekonać innych do swoich ideałów. Jest także człowiekiem upartym i swój sen o rewolucji realizuje bardzo konsekwentnie, nie bacząc na konsekwencje niektórych spośród swoich czynów. Wcześniej był zwykłym człowiekiem, jednak obecnie cieszy się swoją pozycją władcy absolutnego rewolucji. To wspaniały, charyzmatyczny mówca, przyciągający do siebie słuchaczy. Przekonał dzięki temu wiele osób do pomysłu rewolucji społecznej i nakłonił je do walki z arystokracją. Pankracy ma więc dar przekonywania innych do swoich racji. 

Pankracy chce doprowadzić do upadku arystokracji, czyli klasy uprzywilejowanej. Wychodzi bowiem z założenia, że ludzie powinni być równi, a wykorzystywanie przez szlachtę reszty społeczeństwa to rzecz niemoralna i powinna się jak najszybciej zakończyć. Pankracy ma jednak problemy w swoich szeregach, rewolucjoniści zdają się bowiem zbyt płytko postrzegać roztaczane przez ich dowódcę wizje. Pragną tylko dóbr materialnych, nie interesuje ich rozwój duchowy. Jego najbliższym podwładnym jest Leonard, okrutny, młody fanatyk, który uznaje się za przywódcę nowej religii. Pankracy ma więc problem z dyscypliną w swoim obozie, nie jest w stanie utrzymać żołnierzy w porządku. 

Dowódca rewolucjonistów w pewnym momencie ściera się z hrabią Henrykiem, przywódcą arystokratów. Henryk wypomina Pankracemu, że sam gardzi rewolucjonistami i nie zadał sobie trudu życia między nimi i wyjaśnienia im ideałów swojej rewolucji. Jego niechęć i zawód faktem, że nie pojmują właściwie jego wizji, wynika więc bezpośrednio z działań samego Pankracego, a raczej ich braku. Pankracy próbuje przeciągnąć na swoją stronę hrabiego Henryka, uznając go za człowieka równego sobie. Pankracy jest więc osobą zdolną do kompromisów i patrzenia ponad podziałami. Stara się osiągnąć swój cel przy pomocy wszystkich dostępnych mu środków. Jest zdeterminowany i skupiony na swojej wizji.

Pankracy różni się od innych rewolucjonistów zgromadzonych w jego obozie. W przeciwieństwie do nich ma w sobie sporo szacunku do swoich przeciwników i odpowiednio traktuje hrabiego Henryka. Wdaje się z nim w spór ideologiczny, w którym ujawnia, że walczy o szlachetnie ideały, świat pozbawiony wyzysku i lepszy dla każdego. Nie zdaje sobie jednak sprawy z tego, że większości ludzi zgromadzonych po jego stronie zależy jedynie na krwawej zemście. Pankracy nie jest przepełniony taką morderczą żądzą - on naprawdę chce zmienić świat na lepsze i działać w imię równości społecznej.

Pankracy jest więc rewolucjonistą, ale nie mordercą i fanatykiem. Ten inteligentny bohater dostrzega więc konieczność zmiany świata, jednak nie radzi sobie z kontrolowaniem czy komunikacją z własnym obozem, dlatego więc jego rewolucja szybko upada pod naporem prymitywnych instynktów, które zostały uwolnione wśród walczących.


Przeczytaj także: Kon­flikt ra­cji re­wo­lu­cjo­ni­stów i ary­sto­kra­tów. Omów za­gad­nie­nie na pod­sta­wie Nie- Bo­skiej ko­me­dii Zyg­mun­ta Kra­siń­skie­go. W swo­jej od­po­wie­dzi uwzględ­nij rów­nież wy­bra­ny kon­tekst.

Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.