Powieść Fiodora Dostojewskiego zatytułowana “Zbrodnia i kara” opowiada właśnie o zbrodni, a konkretniej o morderstwie, które popełnił główny bohater, Rodion Raskolnikow. Zabił on starą lichwiarkę oraz jej siostry, używając do tego siekiery. Raskolnikow żył w przekonaniu, że popełniona przez niego zbrodnia będzie doskonała, on sam bowiem jest jednostką wybitną, geniuszem, który stoi ponad prawem i moralnością. Raskolnikow wierzył przez to, że ma do tego morderstwa prawo, że postępuje słusznie i dlatego nie powinien być z tej zbrodni rozliczany tak, jak miałoby to miejsce w przypadku innych ludzi. Nie powinien więc ponieść konsekwencji swojego czynu i zostać ukaranym za zamordowanie lichwiarki i jej siostry. Raskolnikow planował więc zbrodnię doskonałą, która jednak okazała się być zupełnie inna.
Zbrodnia Raskolnikowa nie była doskonała z powodu kilku czynników. Przede wszystkim był to dla Rodiona pierwszy raz, gdy dokonywał zabójstwa, był więc w swoim działaniu chaotyczny. Nie uwzględnił na przykład obecności siostry swojej ofiary, w wyniku czego dokonać musiał kolejnego morderstwa.
Bohater nie wziął pod uwagę stanu swojego ducha po zbrodni, dlatego też działał w sposób nieprzemyślany, niezorganizowany, a co za tym idzie narażający go na wykrycie. Narzędzie zbrodni - siekiera - zostało przez niego zdobyte dzięki odrobinie szczęścia, do całej zbrodni mogło więc po prostu nie dojść.
Raskolnikow po podwójnym morderstwie jest w stanie jedynie ukraść kilka drobiazgów z mieszkania i uciec. Wszystko to sprawia, że jego poczynania są niedoskonałe, pozostawia on wiele śladów i poszlak na miejscu zbrodni, co nie było wszak jego celem. Pominął też w trakcie planowania swojego czynu mnóstwo kwestii, dlatego też został zaskoczony przez siostrę ofiary. Raskolnikowowi brakowało po prostu doświadczenia w takich działaniach, co odbiło się na jego zachowaniu.
Inną przyczyną niedoskonałości jego zbrodni był fakt, że Raskolnikow nie uwzględnił swojego stanu psychicznego podczas planowanych działań. Był on przekonany, że jest przeznaczony do rzeczy wielkich - jak Napoleon - w związku z czym morderstwa dokona z chłodną głową, pełen opanowania i spokoju. Raskolnikow mylił się jednak pod tym względem - morderstwo wywołało u niego niemal psychozę, stał się roztrzęsiony i niepewny. Nie panował nad swoimi emocjami, co wpływało na podejmowane przez niego kolejne działania. Uciekł z miejsca zbrodni z kilkoma drobiazgami i niemal natychmiast zorientował się, że wszystkie jego rozważania na temat wybitnych jednostek, które są w stanie zamordować drugą osobę bez mrugnięcia okiem, nie dotyczą jego samego.
Raskolnikow boleśnie przekonał się, że jest zwykłym człowiekiem, który na zbrodnię reaguje strachem, wyrzutami sumienia i ogromnym napięciem. Po zbrodni miał być w założeniu opanowany, chłodny i miał zyskać poczucie dobrze wykonanego zadania. Wszystkie wyobrażenia Raskolnikowa okazały się być zaledwie mrzonką, która nie miała żadnego pokrycia w rzeczywistości. Plan jego zbrodni oparty był na błędnych przesłankach od samego początku.
Zbrodnia Raskolnikowa była więc niedoskonała z wielu powodów. Przede wszystkim było tak, ponieważ Raskolnikow oparł swój plan na błędnych założeniach, które udało mu się zweryfikować dopiero wtedy, gdy dokonał już zbrodni i nic nie dało się zmienić.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.