Dramat Stanisława Wyspiańskiego „Wesele” jest inspirowany pozaliterackim wydarzeniem, mianowicie ślubem poety Lucjana Rydla i chłopki Jadwigi Mikołajczykówny. Na zabawie pojawia się szereg gości, zarówno przedstawicieli inteligencji, jak i chłopstwa. Jedną z barwniejszych postaci z miasta jest Poeta, przedstawiony w krzywym zwierciadle dekadent, bawidamek i artysta.
Zdecydowana większość postaci dramatu Wyspiańskiego była inspirowana prawdziwymi ludźmi. Podobnie jest z Poetą, ponieważ jego pierwowzorem był polski pisarz Kazimierz Przerwa-Tetmajer, jeden z najważniejszych przedstawicieli Młodej Polski. Jego przyrodnim bratem był Włodzimierz Tetmajer, który również poślubił chłopkę — Annę Mikołajczykównę. Włodzimierz i jego żona stali się pierwowzorami innych bohaterów dramatu, konkretniej Gospodarza i Gospodyni. Akcja rozgrywa się jednak na weselu młodszej siostry Gospodyni — Panny Młodej, czyli Jadwigi Mikołajczykówny oraz Pana Młodego — młodopolskiego poety Lucjana Rydla. Poeta znalazł się w gronie gości weselnych.
Poeta to typowy przedstawiciel inteligencji przełomu XIX/XX wieku. Artyści Młodej Polski zmagali się z załamaniem i wiarą w upadek wszelkich zasad moralnych. Przełom wieków nie motywował ich do walki o lepszą przyszłość, ale przynosił zwątpienie. Bohatera dramatu Wyspiańskiego można określić jako dekadenta, to znaczy pesymistę przekonanego o bezcelowości jakiegokolwiek działania we wszystkich dziedzinach życia.
Taka postawa była widoczna w postępowaniu Poety. Bohater odczuwał nieustanny niepokój, nie wierzył w żadne wartości, był przekonany, że przyszłość będzie jeszcze gorsza od teraźniejszości. Zdominowało go poczucie znudzenia, zblazowania i bezsensowności. Mimo talentu poetyckiego można odnieść wrażenie, że marnował swoje życie. Nie da się jednak ukryć, że miał artystyczną wrażliwość, wszędzie dostrzegał poezję. Zauważał rzeczy dla innych niezauważalne, był podatny na zjawiska nadprzyrodzone.
Poeta to człowiek próżny, często wypowiadał się kwiecistym, poetyckim językiem, aby wzbudzać podziw otoczenia. Podobnie jak większość dekadentów, szukał ukojenia w prostych przyjemnościach. Nie stronił więc od alkoholu ani towarzystwa kobiet. Nie myślał o stałym związku, ale chętnie zajmował sobie czas niezobowiązującym flirtem. Dał temu popis na weselu. Najpierw zainteresował się wiejską dziewczyną — Maryną. Później nawiązał znajomość z wychowaną na wsi Rachelą, córką Żyda i kobietą obytą w świecie oraz posiadającą, podobną do niego artystyczną wrażliwość. Poeta był zafascynowany tajemniczą dziewczyną, ale ta doskonale zdawała sobie sprawę, że ma do czynienia z bawidamkiem.
W przeciwieństwie do wielu inteligentów Poeta nie uległ chłopomanii. Nie rozumiał fascynacji wiejskim życiem, a chłopów traktował ze zlekceważeniem. Doskonale widać to w jego rozmowie z Czepcem, Poeta nie wierzył, że chłop może mieć coś ważnego do powiedzenia na temat polityki. Poeta był obyty w świecie, dlatego patrzył na sytuację ojczyzny z innej perspektywy. Czuł się lepszy od większości gości weselnych i chętnie to podkreślał.
Jednak w rzeczywistości był człowiekiem zagubionym i nieszczęśliwym. Marzył o stworzeniu wielkiego dzieła, które będzie motywować Polaków do walki. Właśnie dlatego ukazał mu się Rycerz. Niestety zapał Poety nie znalazł ujścia i szybko wygasł. Za jego planami nie podążały czyny, więc nie był w stanie pisać wierszy, które motywują do walki.
Poeta to stereotypowy przedstawiciel Młodej Polski. Nie można mu odmówić artystycznej wrażliwości, ale nie potrafił jej dobrze wykorzystać. Za pomocą między innymi tej postaci Wyspiański poruszył w dramacie problem bierności Polaków, którzy nie są w stanie wykorzystać swojej duchowej ani fizycznej siły.
Aktualizacja: 2024-10-08 17:55:11.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.