„Cudzoziemka” to powieść psychologiczna Marii Kuncewiczowej, uznawana za jedno z najwybitniejszych dzieł literatury międzywojennej. Po raz pierwszy opublikowana w odcinkach w „Kurierze Porannym” w 1935 roku, a w formie książkowej w 1936. Powieść została przetłumaczona na 14 języków i wielokrotnie wznawiana. Autorka zastosowała nowatorską, nielinearną narrację, opierając konstrukcję fabularną na retrospekcjach, dygresjach i wspomnieniach głównej bohaterki, Róży Żabczyńskiej. Akcja utworu rozgrywa się w ciągu jednego dnia, podczas którego Róża, Polka wychowana w Rosji, dokonuje podsumowania swojego życia, pełnego niespełnienia, samotności i poczucia obcości – zarówno w wymiarze narodowym, jak i rodzinnym.
Róża, rozczarowana życiem i niezrealizowanymi marzeniami, zwłaszcza miłością do Michała Bądskiego i karierą muzyczną, wyładowuje swoje frustracje na bliskich, szczególnie na mężu Adamie i dzieciach – Władysławie i Marcie. Przez toksyczne relacje, surowość i emocjonalny chłód, staje się postacią tragiczną, niezdolną do akceptacji rzeczywistości. Powieść, ukazując złożoność psychiki bohaterki, porusza tematykę niespełnienia, poczucia wyobcowania i destrukcyjnego wpływu przeszłości na teraźniejszość. Kulminacją fabuły jest śmierć Róży, która w ostatnich chwilach życia zaczyna rozumieć swoje błędy, jednak na pojednanie jest już za późno.