Adam Żabczyński był mężem Róży Żabczyńskiej, głównej bohaterki „Cudzoziemki” Marii Kuncewiczowej. Mężczyzna studiował matematykę w Petersburgu. Później pracował jako nauczyciel, a następnie profesor w Warszawie. Był to człowiek dobry i poczciwy, jednak bardzo zraniony przez brak miłości żony, która tak naprawdę nigdy go nie kochała.
Adam i Róża nigdy do siebie nie pasowali. Zostali wyswatani przez siostry Adama, jednak od początku ich relacja była bardzo jednostronna. Naprawdę ją kochał, przez czterdzieści lat małżeństwa zwracał się do niej pieszczotliwie „Eluś”. Mężczyzna otaczał kobietę opieką i miłością, jednak nie otrzymywał nic w zamian. Całe życie musiał znosić jej złość, smutek i rozczarowanie życiem, które prowadziła. W przeciwieństwie do niej nie był zakochany w muzyce, a od żony oczekiwał ciepła i prowadzenia domowego ogniska. Nigdy nie chciała mu tego dać. Z tego powodu czasami wybuchał, choć na co dzień był człowiekiem spokojnym i opanowanym. Taka sytuacja miała miejsce, gdy kobieta odmówiła wspólnego jedzenia obiadu na rzecz gry na skrzypcach oraz gdy w dziesiątą rocznicę śmierci Kazia zmusił ją do współżycia (w ten sposób poczęła się Marta). Po wyjeździe do Warszawy przestali razem mieszkać, Róża wynajmowała pokój przy ulicy Wilczej, a on zamieszkał na Mokotowie z panią Kwiatkowską, która dawała mu to, czego całe życie mu brakowało.
Wraz z Różą mieli trójkę dzieci - Władysława, Kazimierza i Martę. Władysław od wczesnego dzieciństwa został „zagarnięty” przez matkę. Nie mógł przez to za wiele kontaktować się z synem, co bardzo go załamywało. Kazio zmarł jako dziecko na dyfteryt. Róża całe życie obwiniała go za śmierć syna. Marta została od samego początku odrzucona przez Różę, dzięki czemu Adam w końcu miał dziecko, z którym mógł utrzymywać kontakt. Bardzo kochał córkę, która była dla niego oczkiem w głowie. Róża była jednak zazdrosna o ich relację, co doprowadziło do wyjazdu rodziny do Warszawy i rozstania pary.
Adam był człowiekiem szczerze kochającym i poczciwym. Starał się zapewnić Róży wszystko, co najlepsze. Po zamieszkaniu oddzielnie wspomagał ją finansowo, a także był na każde jej zawołanie. W ostatni wieczór życia kobiety, gdy odwoził ją dorożką na Wilczą, odbyli długą i szczerą rozmowę, która doprowadziła do ich pojednania. Bardzo przeżył jej śmierć, ponieważ mimo całego zła i cierpienia, które sprowadziła na niego żona, bardzo ją kochał.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.