Antygona w Nowym Jorku – to tragifarsa autorstwa Janusza Głowackiego, stanowiąca istotny element współczesnego polskiego dramatu. Została opublikowana po raz pierwszy w 1992 roku na łamach miesięcznika „Dialog”. Sztuka nawiązuje zarówno tytułem, jak i treścią do antycznej tragedii Sofoklesa Antygona.
Akcja utworu koncentruje się wokół historii Anity, czterdziestoletniej Portorykanki, która dowiaduje się o śmierci swojego ukochanego, Johna. John ma zostać pochowany na Hart Island, miejscu przeznaczonym dla kryminalistów i osób wyjętych spod prawa. Anita, zdeterminowana, by uchronić Johna przed takim losem, staje przed wyzwaniem wykradzenia jego ciała, pomimo braku środków i ograniczeń związanych z bezdomnością. Prosi o pomoc dwóch innych bezdomnych mężczyzn: Saszę, rosyjskiego Żyda, oraz Pchełkę, Polaka. Akcja utworu rozgrywa się w ciągu jednej nocy, co jest bezpośrednim nawiązaniem do struktury dramatów antycznych, gdzie wydarzenia miały miejsce w ciągu jednego dnia.
Dramat Głowackiego podejmuje uniwersalne problemy, takie jak miłość, przyjaźń, akceptacja oraz radzenie sobie z przeszłością, ale w centrum uwagi znajduje się przede wszystkim kwestia bezdomności. Mieszkańcy Tompkins Square Park, pomimo różnic kulturowych i etnicznych, tworzą jedną społeczność, chociaż nie jest to wspólnota szczęśliwa. Alkohol stanowi dla nich podstawowy towar, co prowadzi do licznych konfliktów i desperackich prób zdobycia pieniędzy.
Głowacki ukazuje, jak brutalna rzeczywistość i życiowe przeciwności doprowadziły bohaterów na ulicę, zabierając im marzenia i nadzieje. Dramat staje się wezwaniem do empatii i skłania do spojrzenia na problem bezdomności z nowej, bardziej ludzkiej perspektywy.