Mówi się, że z przeciwnościami losu należy walczyć i nie można się im poddawać. Każdy kolejny dzień przynieść może poprawę złego losu, jakieś sprzyjające człowiekowi wydarzenie, które może wykorzystać, by odmienić swoje życie. Twierdzenie to jest słuszne, ponieważ codzienność może przynieść człowiekowi wiele zmian i niespodzianek, dlatego zawsze warto się starać i czekać na nie. Przykłady tego, jak los potrafi zmienić się na lepsze, odnaleźć można w wielu dziełach literackich, których bohaterowie nierzadko rozpaczliwie wręcz walczyli o to, by ich życie uległo zmianie. Przykładem lektur, w których znaleźć można takich bohaterów jest powieść „Lalka” autorstwa Bolesława Prusa oraz „Przedwiośnie” Stefana Żeromskiego.
W powieści „Lalka” ludzie doświadczają wielu nieszczęść oraz trudności w życiu, z którymi nieustannie się mierzą. Przykładem jest chociażby Stanisław Wokulski. Pochodził on z ubogiej szlachty, dlatego nie mógł on liczyć na życie w luksusach. Na dodatek w młodości wziął także udział w powstaniu styczniowym, co miało dla niego katastrofalne skutki - Wokulski swoją młodość spędził przez to z dala od ojczyzny, zesłano go bowiem na Syberię, czego skutki odczuwał przez resztę swojego życia.
Jednak mimo swojego pochodzenia i innych problemów w życiu, Wokulski nie poddał się i wciąż walczył o to, by polepszyć swój los. Rozpoczął ciężką pracę w handlu, nieustannie zajmował się interesami, aż wreszcie udało mu się zbić majątek i powrócić do Warszawy, gdzie mógł już pozwolić sobie na na dostatnie, spokojne życie. Gdyby poddał się lub zrezygnował z tej walki w wyniku licznych przeciwności losu, to nigdy nie zaznałby tego wygodnego życia, jakie stało się jego udziałem po zgromadzeniu majątku.
Wokulski wyniósł także z tych wydarzeń cenną lekcję i często pomagał innym osobom walczącym z przeciwnościami losu, które próbowały swoją determinacją i pracowitością zmienić swój los. Zrobił tak na przykład w przypadku Węgiełka. Wokulski wiedział bowiem, że walka o siebie i odwaga mają sens i że zawsze jest szansa, że pewnego dnia człowiek znajdzie się w sprzyjających okolicznościach, które będzie mógł wykorzystać na swoją korzyść.
W powieści Stefana Żeromskiego pod tytułem „Przedwiośnie” główny bohater, Cezary Baryka, również wykazuje się determinacją i odwagą, by walczyć o siebie. Baryka przeżywa wiele tragicznych wydarzeń - rewolucję w Baku, śmierć matki, wyjątkowo trudną podróż do Polski, śmierć ojca, walkę z bolszewikami i stopniowy zawód wszystkich jego nadziei - nie sprawia to jednak, że poddaje się w swoim dążeniu do zrewolucjonizowania świata i uczynienia go lepszym miejscem dla wszystkich.
Gdyby Baryka poddał się, mógłby zginąć jeszcze w Baku, w trakcie krwawej rewolucji lub w czasie walk z bolszewikami w Polsce. On jednak nieustannie próbował zmienić swoje życie i znaleźć dla siebie miejsce na świecie. Było to trudne zadanie, Cezary żył bowiem w wyjątkowo burzliwych i obfitujących w krwawe wydarzenia czasach, nie powstrzymało go to jednak przed ciągłym staraniem się o to, by jego los się odmienił.
Baryka jest więc bohaterem dającym przykład determinacji, odwagi i siły w walce, której celem jest pokonanie licznych trudności życiowych. Spadały na niego kolejne nieszczęścia, a on mimo to wciąż podnosił się i działał dalej, próbując uporządkować swoje życie.
Literatura pokazuje jednak również drugą stronę tej kwestii, można w niej bowiem znaleźć przykłady bohaterów, którym nie udała się walka z trudnościami i którzy mimo determinacji i odwagi przegrali to starcie. Przykładem jest między innymi główna bohaterka antycznej tragedii Sofoklesa, zatytułowanej „Antygona”. Pochodziła ona z przeklętego rodu Labdakidów i wszelkie jej decyzje prowadziły ją do coraz większych nieszczęść.
Antygona była owocem kazirodczego związku między matką a synem, straciła obu braci, a gdy pochowała jednego z nich, została skazana przez kolejnego władcę Teb, Kreona, na karę śmierci. Antygona nie miała szans walczyć z przeciwnościami losu, była z góry skazana na porażkę. Nie była w stanie uratować ani przeklętej rodziny, ani siebie samej, ostatecznie popełnia więc samobójstwo, próbując uciec od okrutnego losu i prześladującego ją fatum.
Jej śmierć jednak nie kończy tego łańcucha tragedii - na wieść o niej na swoje życie targa się narzeczony Antygony, a zaraz po nim jego matka. Przykład tej antycznej tragedii pokazuje więc, że czasami mimo wysiłków, starań i odwagi z przeznaczeniem nic nie da się zrobić, można mu się tylko poddać.
Podane przykłady z literatury pokazują więc, że w ostatecznym rozrachunku warto walczyć i mieć odwagę, by pokonywać życiowe trudności. Wszystkie te starania mają sens, ponieważ zawsze jest nadzieja. Nawet w przypadku Antygony walka była uzasadniona, inaczej nie przekonałaby się ona, czy pozostała jej jakakolwiek nadzieja na lepszy los.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.