Najbardziej znanym dziełem Zygmunta Krasińskiego jest dramat „Nie-boska komedia”, opublikowany po raz pierwszy w roku 1835 w Paryżu. Opowiada on o losach hrabiego Henryka, arystokraty, który pragnie zostać poetą. Krasiński opisuje jego dzieje - próby dopasowania się do oczekiwań, jakie ma rodzina względem ojca i męża oraz jego zaangażowanie się w rewolucję społeczną po stronie arystokratów. „Nie-boska komedia” nie jest jednak tylko przedstawieniem losów jednostki. Odczytywać ją można także jako dramat społeczny, przekazujący czytelnikowi refleksję dotyczącą większej zbiorowości.
Dramat społeczny w założeniu powinien skupiać się na jakimś konflikcie lub problemie pojawiającym się w społeczeństwie. Krasiński porusza więc w trzeciej i czwartej części utworu kwestię rewolucji i zmian w funkcjonowaniu danego społeczeństwa. Rewolucjoniści pragną bowiem obalić feudalny porządek świata i wprowadzić w nim nowe zasady, oparte na wolności, równości oraz sprawiedliwości. Jednak szybko ich piękne ideały zmieniają się po prostu w dążenie do krwawej zemsty, a w obozie rewolucjonistów miejsce mają dantejskie sceny, takie jak na przykład orgie. Z kolei arystokraci, którzy uosabiają dawny ład i tradycje, są gromadą pełną tchórzy i ludzi winnych uciskowi ubogich grup społecznych. Krasiński kreśli więc tu szeroki obraz społeczeństwa, diagnozując jego największe problemy.
Dramat społeczny w „Nie-boskiej komedii” dotyczy kwestii zmian, które mają się odbyć w obrębie panującego w świecie przedstawionym systemu feudalnego. Dla ogromnej części społeczeństwa oznaczał on bowiem wyzysk. Krasiński przeniósł do swojego dzieła obserwacje i wnioski z realnego świata, w którym był świadkiem ruchów i działań mających odmienić społeczeństwo. W jego opinii rewolucja nie była odpowiednim narzędziem do tego.
Autor świadomy był tego, że zmiany będą miały miejsce, czy mu się to podoba czy nie, jednak w szybkim i stanowczym wprowadzaniu ich widział zagrożenie dla arystokracji, a co za tym idzie, także siebie samego. Dlatego też więc, pisząc swój dramat społeczny, zawarł w nim krytykę rewolucji i krwawego buntu ubogich wobec systemu i osób czerpiących z niego przywileje.
„Nie-boska komedia” stanowi więc swoisty portret społeczeństwa oraz diagnozę trapiących go problemów. W swoim dziele Krasiński zawarł także krytykę konkretnych metod dochodzenia sprawiedliwości, jakie stosowane były przez ubogie grupy społeczne, pragnące konkretnych, systemowych zmian.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.