Wątek miłosny Kmicica i Alesandry Billewiczówny obfituje nie tylko w wiele skrajnych emocji, jest również przepełniony wartką akcją. Oleńka, panna wielkiej urody oraz charakteru, staje się bowiem obiektem westchnień samego księcia Bogusława Radziwiłła. Początkowo magnat pragnie uwieść niewiastę jedynie z zemsty za próbę porwania przez chorążego orszańskiego, z czasem jednak zaczyna do niej pałać prawdziwym afektem. Dzieje tego strasznego trójkąta miłosnego przeplatają się z nieszczęśliwymi wydarzeniami, w których Kmicic zostaje uznany za zdrajcę i nieomal ginie od kul plutonu egzekucyjnego pana Wołodyjowskiego.
Znajomość Oleńki z księciem Bogusławem ma swój początek w politycznej potrzebie przeciągnięcia na stronę Janusza Radziwiłła Tomasza Billewicza - jej wuja. Jako poważana w Laudzie osoba, stanowił łakomy kasek dla magnata, zarówno jako sojusznik, jak również wróg. Dlatego chciał on go umieścić w swoich włościach. Wysłał po niego Kmicica, wtedy jeszcze święcie przekonanego o patriotycznych pobudkach działań Radziwiłłów. Razem z Tomaszem miał on zamiar odstawić do włości magnata również Oleńkę, pozornie dla bezpieczeństwa.
Zrządzeniem losu został tam schwytany przez pana Wołodyjowskiego. Jedynie dzięki listom z rozkazami, które podważały również prawość zachowań Radziwiłła względem pana Andrzeja, uchodzi z życiem. Wołodyjowski postanawia zabrać ze sobą Billewiczów, niemniej ci potrzebują czasu na przygotowania. Zwłoka powoduje zagarnięcie ich przez księcia Janusza Radziwiłła we własnej osobie i odeskortowanie do Kiejdan. Tam Kmicic i Oleńka spotykają się ponownie na uczcie wydanej przez magnata. Usadowieni obok siebie, przeżywają straszliwą wewnętrzną walkę. Najgorsze było jednak jeszcze przed nimi, a wpływ na to miała decyzja pana Andrzeja o porwaniu Bogusława Radziwiłła.
Po nieudanej akcji uprowadzenia magnata Janusz Radziwiłł wydaje kolejną ucztę. Tam też dochodzi do poznania Oleńki z księciem Bogusławem. Magnata obmyśla diaboliczny plan zemsty na chorążym. Pragnie uwieść jego ukochaną. Sprzyja temu oddelegowanie Tomasza i Aleksandry do jego włości w Taurogach. Tam jednak bezwzględny książę rzeczywiście zostaje porażony afektem do pięknej szlachcianki. Organizuje dla niej ciągłe turnieje i bale. Jego uczucia stają się tak widoczne, że prawdopodobnie przekreśla ich otwartością przyszłe plany ożenku z córką Janusza Radziwiłła. Rozważa nawet sfingowany ślub, by posiąść Oleńkę. Ostatecznie dziewczynie udaje się uciec z Taurogów z drobną pomocą Anusi Borzobohatej-Krasieńskiej.
Przez cały okres niewoli w Taurogach, Oleńka przeżywała straszliwe rozterki wewnętrzne. Spowodowane one były wyraźnymi konkurami księcia Bogusława oraz niegasnącą miłością do Andrzeja Kmicica. Aleksandra należała do rodu Billewiczów - mogącego poszczycić się nie tylko pochodzeniem od samego Mendoga, ale również szlachetnym postępowaniem. Wyrażało się ono między innymi w niezachwianej postawie moralnej oraz szacunku do samych siebie. Wychowana przez twardego, ale kochanego przez wnuczkę Herakliusza, Oleńka Billewiczówna posiadała wszystkie cechy przodków. Przez to nie mogła pozwolić sobie na związek z człowiekiem pokroju Kmicica. Miał on bowiem krew na rękach, był hulaką i gwałtownikiem. W dodatku po wydarzeniach z Kiejdan chorąży orszański nieumyślnie wiąże przyszłość ze zdrajcami ojczyzny, tego zaś Aleksandra wybaczyć już nie może. Niemniej serce ciągle podpowiada jej miłość do szlachcica, co wywołuje ogromne rozdarcie wewnętrzne.
Gdy ujawnione zostają listy Janusza Radziwiłła, stawiające Kmicica w nieco innym świetle, Oleńka ponownie cierpi. Podczas uczty, gdy siedzi koło chorążego, uświadamia sobie zbyt pochopny osąd jego osoby. Sytuacja Aleksandy komplikuje się jeszcze bardziej w Taurogach. Bogusław Radziwiłł stanowi bowiem liczącego się konkurenta do ręki szlachcianki. Ta jednak nie tylko nadal pamięta o Kmicicu, w duszy chce również dochować wierności testamentowi Herakliusza. Dziadek nakazał jej bowiem zakon, jeżeli związek z Kmicicem nie będzie mógł dojść o skutku. Podstępny Radziwiłł wmawia Aleksandrze, że Andrzej podjął próbę zamachu na samego króla, sam zaś przedstawia się jako patriota. Odżywają stare wątpliwości względem chorążego orszańskiego, miłość jednak nie może wygasnąć. Szczęściem szlachciance udaje się uciec z Taurogów.
Po pewnym czasie Oleńka ponownie napotyka rannego Kmicica. Okazuje mu ciepłe uczucia, ciągle niepokojąc się o jego zdrowie. Dzięki listom rozesłanym przez króla mężczyzna odzyskuje dobie imię, Oleńka zaś zdaje sobie sprawę, jak szlachetnego człowieka ma przed sobą.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.