Miłość to uczucie, za którym wiele osób goni przez całe życie. Niestety, nie każde uczucie jest szczęśliwe. Można to stwierdzić, nie tylko na podstawie przykładów z prawdziwego życia, ale też losów bohaterów literackich. Mimo istotnej roli miłości w życiu człowieka, zawsze warto więc słuchać głosu rozsądku. Oddanie się namiętności może prowadzić do nieszczęścia. Jako przykład, posłużą losy bohaterów epopei Adama Mickiewicza „Pan Tadeusz” oraz powieści Bolesława Prusa „Lalka”.
Bohaterowie „Pana Tadeusza” wracają wspomnieniami do wydarzeń, które miały miejsce około dwadzieścia lat wcześniej. Opisana zostaje historia nieszczęśliwej miłości Jacka Soplicy i Ewy Horeszkówny. Młody Soplica bywał na zamku Stolnika. Horeszko nie zapraszał go tam jednak z czystej przyjaźni. Miał nadzieję, że skorzysta na popularności Jacka i zapewni sobie poparcie na sejmikach szlacheckich. Z czasem, między Soplica zaczął pałać uczuciem do Horeszkówny. Mimo tego, nigdy nie odważył się okazać swoich uczuć.
Ewa została zmuszona do ślubu z zamożnym kasztelanem, a Jacek poślubił prostą, uczciwą dziewczynę, której nie był w stanie pokochać. Dawne urazy wciąż pozostały żywe. Gdy Moskale napadli na zamek Horeszków, Soplica pojawił się na miejscu. W napadzie furii, zastrzelił Stolnika. Został uznany za poplecznika zaborcy i miał być nagrodzony za swój czyn. Uciekł za granicę, gdzie poświęcił się dla ojczyzny. Założył też zakonny habit, aby pokornie odpokutować swoje czyny. Jacek do końca życia zmagał się z poczuciem winy za swój czyn. Tej tragedii można było uniknąć, gdyby Soplica pogodził się z odrzuceniem ze strony Horeszki.
Nieszczęśliwa miłość została ukazana również na kartach powieści Prusa. Stanisław Wokulski zakochał się bez wzajemności w Izabeli Łęckiej. Mężczyzna był kupcem, pochodzącym ze zubożałej szlachty. Dorobił się swoją ciężką pracą, nie odziedziczył majątku po rodzinie. Łęcka wywodziła się z innego środowiska. Była znacznie młodszą od Wokulskiego arystokratką. Chociaż jej ojciec roztrwonił majątek, Łęccy czuli się lepsi od kupca Stanisława.
Wokulski był gotowy na każde poświęcenie, aby zdobyć rękę Izabeli. Pomagał Łęckim w problemach finansowych, podejmując niekorzystne dla siebie decyzje. Chociaż Izabela z niego kpiła, Stanisław wciąż żył dla chwil, gdy zdawała się okazywać mu przychylność. Nie był w stanie pokochać dobrej, skromnej Heleny Stawskiej. Wokulski nie dostrzegał nikogo oprócz Izabeli. Próbował uwolnić się od nieszczęśliwej miłości, ale wciąż wracał do Łęckiej. Gdy był świadkiem jej flirtu ze Starskim, całkowicie się załamał. Próbował popełnić samobójstwo, kładąc się na torach. Zakończenie powieści jest niejasne. Bardzo możliwe jednak, że Wokulski zginął, wysadzając ruiny zasławskiego zamku, gdzie niegdyś spacerował z Izabelą.
Miłość może przynosić szczęście, ale bywa też przyczyną upadku. Mimo silnych uczuć, warto więc zachowywać zdrowy rozsądek. Jeżeli podchodzimy do miłości w wyidealizowany sposób, może nas czekać cierpienie. Gdyby Jacek Soplica i Stanisław Wokulski kierowali się rozsądkiem, ich losy z pewnością potoczyłyby się bardziej szczęśliwie.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.