Zosia Horeszko to jedna z dwóch postaci kobiecych, przedstawionych przez Adama Mickiewicza w epopei „Pan Tadeusz”. Chociaż charakterystyka Zosi nie jest zbytnio pogłębiona, dziewczyna odgrywa w utworze bardzo ważną rolę. Stała się ideałem szlachcianki i wzorem do naśladowania dla kolejnych pokoleń.
Zosia to córka Ewy Horeszkówny i wojewody oraz wnuczka Stolnika Horeszki. Dziewczyna została sierotą w bardzo młodym wieku, dlatego zaopiekował się nią Jacek Soplica. Mężczyzna chciał zadośćuczynić za krzywdę, którą uczynił, zabijając Stolnika. Soplica wysyłał pieniądze na wychowanie Zosi i powierzył ją pod opiekę Telimenie.
Zosia spędziła więc wiele lat w Petersburgu, razem ze swoją opiekunką. Dwa lata przed przyjazdem Tadeusza, Telimena zabrała ją na Litwę do dworu Sędziego. Dziewczyna pozostawała jednak w ukryciu. Telimena wstrzymywała się z wprowadzeniem jej do towarzystwa. Nie chciała, żeby otoczenie przyzwyczaiło się do widoku pięknej Zosi. Miała nadzieję, że jej podopieczna zrobi większe wrażenie, gdy po raz pierwszy pojawi się w towarzystwie jako panna, a nie dziecko.
W momencie rozpoczęcia akcji utworu, Zosia miała czternaście lat. Zajmowała się ogrodem, pasaniem drobiu i opieką nad dziećmi. Gdy Tadeusz zobaczył ją po raz pierwszy, był pod wrażeniem naturalnego piękna dziewczyny. Miała złote włosy, które w blasku słońca przypominały aureolę nad głową świętego. Nosiła prostą, białą sukienkę. Miała niebieskie oczy, jak typowa Słowianka. Jej skóra była zdrowa i opalona, ponieważ spędzała dużo czasu na zewnątrz.
Naturalna uroda Zosi była przeciwieństwem sztucznego piękna dojrzałej Telimeny, która nie szczędziła sobie wystawnych strojów i makijażu. Dziewczyna wzbudzała zainteresowanie mężczyzn. Zakochał się w niej Sak Dobrzyński, ale Sędzia nie chciał jeszcze wydawać dziewczyny za mąż. Zosia wzbudziła również zainteresowanie Hrabiego, który widział w niej leśną nimfę. Mężczyzna wolał jednak obytą Telimenę od kochającej wieś Zosi, zajmującej się dziećmi i ptactwem. W dziewczynie szczerze zakochał się młody Tadeusz Soplica, a Zosia odwzajemniła jego uczucie. Dzięki temu, doszło do pojednania zwaśnionych rodów Horeszków i Sopliiców.
Postać Zosi na pierwszy rzut oka może wydawać się płytka. Mickiewicz nie poświęcił zbyt wiele uwagi na przedstawienie jej cech charakteru, ponieważ skupił się głównie na jej urodzie. Zosia wykazała się jednak odwagą. Podczas bójki na zamku, własnym ciałem zasłoniła Klucznika Gerwazego. Osłoniła też Sędziego w czasie walki z Moskalami. Doradziła również Tadeuszowi, aby uwłaszczył chłopów.
Dziewczyna wolała proste wiejskie życie od bywania w miejskim towarzystwie. Żywo interesowała się więc problemami ziemian i chciała być dobrą gospodynią. Mimo lat spędzonych za granicą, najbardziej ceniła sobie ojczyste strony. Świadczy o tym jej strój podczas uczty. Założyła wianek i ludowy strój, czym wzbudziła zachwyt polskich wojskowych. Mickiewicz zdecydowanie stanął po stronie prostej, wiejskiej dziewczyny, a nie zapatrzonej w zagraniczną modę Telimeny.
Zosia była postacią zdecydowanie pozytywną. Dziewczyna to przykład dobrej chrześcijanki, narzeczonej i gospodyni. Zosię można uznać więc wręcz za ideał kobiety. Dziewczyna była empatyczna i wrażliwa. Zrozumiała, że Tadeusz musi wywiązać się z obowiązku wobec ojczyzny i wstąpić do wojska. Wiernie czekała na ukochanego. Podobnie jak jej narzeczony, była patriotką, dlatego rozumiała, że Tadeusz nie może cieszyć się rodzinnym szczęściem, gdy ojczyzna znajduje się w potrzebie. Zosia wywoływała szczery zachwyt swojego otoczenia, chociaż nie miała w sobie nic z kokietki.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.