Izabela Łęcka należy do głównych przedstawicieli arystokracji w powieści Bolesława Prusa „Lalka”. Reprezentuje wszystkie najważniejsze wady wyższych sfer, takie jak egoizm i zamiłowanie do luksusu. Przypomina tytułową lalkę, piękną, ale chłodną, pozbawioną uczuć i w gruncie rzeczy, bezwartościową.
Bohaterka jest młodą kobietą, ma dwadzieścia pięć lat. Izabela wyróżnia się urodą. Jest wysoka i kształtna, jej dłonie i stopy są zgrabne. Ma jasne włosy o popielatym odcieniu i niebieskie oczy, które przyciągają uwagę Stanisława Wokulskiego, gdy po raz pierwszy widzi ją w teatrze. Oczy Izabeli czasem są błękitne i rozmarzone, ale bywają też zimne, jak lód. Dziewczyna ma też piękną twarz o prostym nosie i perłowych zębach. Arystokratyczna uroda sprawia, że Izabela cieszy się powodzeniem wśród mężczyzn. Zwróciła nawet uwagę Wiktora Emanuela, króla Włoch.
Izabela pozostaje jednak wyniosła i chłodna. Mimo licznych znajomości z mężczyznami, nigdy nie była zakochana. Chętnie wdaje się we flirty, ale jest chłodna i obojętna, przez co traci adoratorów. Odrzuciła wielu kandydatów do swojej ręki, ponieważ żaden nie wydawał się jej wystarczająco dobry. Z wiekiem musiała zacząć bardziej racjonalnie podchodzić do instytucji małżeństwa. Izabela dopuszcza możliwość wyjścia za mąż, ale jej wybranek musi spełniać liczne wymagania, a jednocześnie nie wymagać od niej żadnych zmian. Jest przekonana, że najważniejszą rolę w swataniu par powinny odgrywać pochodzenie i majątek.
Izabela żyje w świecie swoich fantazji. Ideałem mężczyzny jest dla niej posąg Apollina, który obsypuje pocałunkami. Nocami fantazjuje na temat odwiedzin boga poezji. Izabela nie jest jednak zdolna do lojalności wobec partnera. Wokulski spełnia wszystkie jej zachcianki. Pomaga Łęckiemu w problemach finansowych, a nawet sprzedaje swój sklep, gdy dziewczyna stwierdza, że nie chce zostać żoną kupca. W końcu, Izabela zgadza się wyjść za Wokulskiego. Zaręczyny nie powstrzymują jej jednak przed romansem ze Starskim. Kobieciarz, obieżyświat i bankrut, ale też arystokrata, jest dla niej bardziej atrakcyjny od kupca Wokulskiego, do którego odnosi się z wyższością. Izabela niszczy życie swojego narzeczonego, który podejmuje próbę samobójczą i całkowicie wycofuje się z prowadzonych przez siebie interesów.
Osobowość Łęckiej została ukształtowana przez świat uprzywilejowanej arystokracji. Dziewczyna wychowała się w luksusie, ponieważ rodzina Łęckich była bardzo zamożna. Jej ojciec, Tomasz Łęcki, stracił jednak majątek dziadka przez swoją rozrzutność i przemiany polityczne. Łęccy zaczęli zmagać się z problemami finansowymi, ale to nie zmieniło ich światopoglądu. Izabela jest obojętna nawet wobec własnego ojca, gdy zostaje bankrutem, obawia się tylko, że straci swoje przywileje i pozycję w towarzystwie. Mimo utraty majątku, Łęccy uważają się za lepszych od reszty społeczeństwa. Traktują z wyższością nawet Wokulskiego, który uratował ich przed utonięciem w długach.
Izabela została przygotowana do bycia ozdobą arystokratycznych salonów. Jest obyta towarzysko, ponieważ razem z ojcem odwiedzała europejskie dwory. Łęcka chce beztroskiego, wystawnego życia, w którym największą trudnością jest dobór odpowiedniego stroju. Bankructwo ojca ją przeraża, ponieważ jej codzienność wypełniają wizyty w teatrze, podróże i flirty z mężczyznami. Rozpacza, gdy musi sprzedać zastawę i srebra. Gdy jednak dowiaduje się, że kupił je Wokulski, unosi się dumą. Arystokratce trudno jest pogodzić się ze świadomością, że kupiec jest w lepszej sytuacji finansowej od niej. Podejrzewa też, że Wokulski próbuje „kupić” jej miłość.
Izabela Łęcka nie rozumie problemów uboższych warstw społecznych. Pochodzenie jest dla niej bardzo istotne, uważa że arystokracja upiększa szarą rzeczywistość. Łęcka żyje w świecie swoich marzeń i złudzeń. Jest przekonana, że praca to kara za grzechy. Gdy pewnego razu odwiedziła fabrykę żelaza, była przerażona widokiem zmęczonych ludzi, obsługujących niebezpieczne maszyny. Izabela nie jest jednak zdolna do współczucia, w każdej sytuacji troszczy się tylko o siebie. Jest przekonana, że nie musi pracować, w zamian za swoje dobre uczynki. Łęcka rzeczywiście bierze udział w kwestach hrabiny Karolowej, ale nie robi tego z powodu współczucia dla ubogich. Izabela angażuje się w tę inicjatywę, aby nie zostać zapomniana w towarzystwie, ponieważ problemy finansowe ojca sprawiają, że coraz rzadziej odwiedzają ich goście.
Nawet podczas zbiórki w kościele, Łęcka dba o wygląd, aby oszołomić mężczyzn swoją urodą. Cierpienie odrzuconych adoratorów przynosi jej satysfakcję i upewnia w poczuciu wyższości. Izabela jest próżna i zepsuta moralnie. Przywiązuje ogromną wagę do wyglądu. Odrzucają ją czerwone dłonie Wokulskiego, które są efektem kilkuletniego zesłania na Syberię. Wciąż porównuje go do Rossiego i Starskiego, którzy mimo swojej urody, nie są odpowiednimi kandydatami na męża. Łęcka w wyrachowany sposób wykorzystuje Wokulskiego, który idealizuje ją i darzy kobietę prawdziwą miłością.
Rozstanie z Wokulskim, nie jest dla Izabeli wystarczającą nauczką. Dziewczyna przyjmuje zaręczyny marszałka, ale zdradza go z inżynierem. Mimo swojego wyrachowania i cynizmu, wydaje się zagubiona. Izabela nie zna prawdziwego życia, została wychowana w hermetycznym środowisku arystokratów, w którym liczą się pochodzenie i pieniądze. Złe decyzje sprawiają, że Izabela traci wszystko. Jej ojciec umiera, opuszczają ją ostatni adoratorzy. Łęcka postanawia więc wstąpić do klasztoru.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.