„Odprawa posłów greckich” Jana Kochanowskiego to pierwsza polska tragedia, inspirowana dramatem antycznym. Utwór opowiada o poselstwie Greków, którzy przybywają do Troi, by domagać się zwrotu Heleny, jednak ich żądania zostają odrzucone, co prowadzi do wojny trojańskiej. Sztuka porusza temat odpowiedzialności władców za los państwa oraz ukazuje mechanizmy polityczne i moralne dylematy rządzących.
Spis treści
Syn Priama, czyli króla Troi oraz jego żony, Hekuby. Swoim postępowaniem doprowadza do wojny. Porwał Helenę, czyli żonę Menelaosa, króla Sparty. Tak naprawdę nie kocha kobiety, traktuje ją jak zdobycz. Dostrzega w jej osobie jedynie urodę, ponieważ jest najpiękniejszą kobietą na świecie. Aleksander nie panuje nad swoimi namiętnościami, skupia się na zachciankach. Jest księciem, powinien troszczyć się o przyszłość ojczyzny, jednak okazuje się w tym względzie hedonistą. Nie zważa na dobro mieszkańców Troi, chociaż zdaje sobie sprawę, że wielu z nich zginie w wojnie z Grecją. Posuwa się do manipulacji i przekupstwa, aby osiągnąć swój cel. Stara się zdobyć poparcie Trojańczyków przez wysyłanie im drogich prezentów oraz powoływanie się na dawną przyjaźń. Jego przemowa podczas narady również jest naszpikowana technikami manipulacyjnymi. Kreuje wizerunek niewinnego młodzieńca, który rzekomo zawsze wolał polowania od biesiad. Przekonuje zgromadzonych, że otrzymał Helenę w prezencie od Wenus, której nadał tytuł najpiękniejszej. Próbuje zwolnić się z odpowiedzialności za dokonany czyn. Aleksander jest postacią zdecydowanie negatywną. Postępuje w niemoralny, egoistyczny sposób.
Najrozsądniejszy z Trojańczyków. Jest doświadczonym żołnierzem i prawdziwym patriotą. Ma na uwadze dobro ojczyzny, stara się uniknąć wojny z Grecją. Pozostaje wierny wyznawanym wartościom. Wystawiony na przekupienie przez Aleksandra, ale w tej sytuacji zdecydowanie odmawia. Sprawiedliwość i moralność są dla niego ważniejsze, niż przychylność księcia. Antenor nie dąży wojny, uważa że Grecy mają pełne prawo do odzyskania Heleny. Przy tym szanuje instytucję małżeństwa, stąd wypomina Aleksandrowi niemoralne, niezgodne z prawem zachowanie. Nie chce konfliktu zbrojnego, bez względu na jej wynik. Przewiduje jednak klęskę Troi. Odważnie zabiera głos podczas narady, nie obawia się gniewu Aleksandra. Pełni rolę królewskiego doradcy, nawet gdy sprawy nie układają się po jego myśli. Jest mądry i przewidujący. Ostrzega Priama, radzi mu, aby szybko przygotowywał się do wojny. Jeśli Trojańczycy mają zginąć, chce aby odeszli z honorem. Uważa, że należy przygotować atak, a nie tylko obronę.
Król Troi. Nie potrafi zdecydowanie przeciwstawić się Aleksandrowi, jest bierny i niekompetentny. Chętnie powołuje się na demokrację i przyjmuje decyzję większości. Pozostaje nieasertywny, odsuwa od siebie odpowiedzialność. Nie interesują go okoliczności, w jakich Aleksander zdobył Helenę. Priam pozostaje obojętny do samego końca. Początkowo ignoruje rady Antenora. Nie wierzy również w przepowiednie Kasandry, mimo że jego żonie w przeszłości śniła się płonąca Troja.
Córka Priama i Hekuby. Została napiętnowana darem jasnowidzenia przez zakochanego w niej Apollina. Kasandra odrzuciła jego uczucie, dlatego została ukarana - nikt nie wierzy w jej wróżby. Kobieta przewiduje upadek Troi przez podstęp z koniem trojańskim. Widzi również śmierć swojego brata, Hektora i znieważenie jego zwłok. Przepowiada też śmierć Achillesa, ugodzonego strzałą przez Aleksandra. Na jej słowa zważa wyłącznie Antenor. Kasandrę powszechnie uważa się za obłąkaną, ze względu na jej szaleńcze zachowanie podczas wizji.
Jeden ze zwolenników Aleksandra. Poseł relacjonuje Helenie jego wystąpienie podczas narady. Mężczyzna opowiada się za zatrzymaniem Heleny, przy tym nie sięga jednak po logiczne argumenty, ale odwołuje się do uczuć zgromadzonych. Ucieka się więc do manipulacji. Próbuje wmówić Trojańczykom, że w przyszłości Grecy zażądają ich własnych żon. Jest doświadczonym mówcą, który potrafi przekonać słuchaczy do swoich racji. Pod jego wpływem wszyscy zmieniają zdanie, po czym stają po stronie Aleksandra.
Żona króla Sparty, Menelaosa. Uznaje się ją za najpiękniejszą kobietę świata. Została obiecana Aleksandrowi przez Wenus, ponieważ mężczyzna przyznał jej zwycięstwo w sporze między boginiami. Kobieta wpada w rozpacz, obawia się o swój dalszy los. Nie wie, co dzieje się z jej dziećmi, które zostały w Sparcie. Porwanie przez Aleksandra okryło ją hańbą, dlatego z jednej strony chce wrócić do ojczyzny, a z drugiej się tego obawia. Nie wie, jak zostanie przyjęta przez Menelaosa i swoich rodaków. Helena ma ogromny żal do trojańskiego księcia i przeklina dzień, gdy dotarł do Sparty. Jego obecność zapewnia jej jednak względne bezpieczeństwo. Helena obawia się, że Aleksander ucieknie z Troi, a ona stanie się zdana na łaskę obcych ludzi. Seria nieszczęść sprawiła, że zgorzkniała, nie dziwi więc, jak w rozmowie ze służącą użala się nad swoim niesprawiedliwym losem. Z niechęcią podchodzi do całego świata, uważa że jest na nim więcej zła, niż dobra. Z niecierpliwością wyczekuje na wieści z narady. Do ostatniej chwili ma nadzieję, że wieści przyniesione przez Posła okażą się nieprawdą.
Mityczny Odyseusz. W utworze pełni rolę posła greckiego. Odmowa wydania Heleny sprawia, że ma negatywne zdanie na temat trojańskiego społeczeństwa. Dostrzega wszechobecną korupcję oraz zepsucie młodzieży.
Król Sparty i mąż Heleny. Nie potrafi pogodzić się z niegodziwym postępowaniem Aleksandra. Ma nadzieję, że będzie mógł zemścić się na nim na polu bitwy.
Aktualizacja: 2025-02-20 21:05:57.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.