Kazania sejmowe – utwór napisany przez polskiego jezuitę Piotra Skargę w 1597 roku. Pierwszy raz opublikowane zostały wraz z drugim wydaniem „Kazań na niedziele i święta całego roku” tego samego autora. Kolejne wydania pojawiły się w 1600 roku, dołączone do „Kazań o siedmiu sakramentach”, oraz w 1610 roku w tomie „Kazań przygodnych” (bez szóstego kazania: „O monarchijnej i królestwie”). Cykl kazań opisuje sytuację Rzeczypospolitej, którą Skarga określa jako „trawioną przez liczne choroby”. Utwór składa się z ośmiu kazań, które nigdy nie zostały wygłoszone, a które zawierają kluczowe postulaty dotyczące reformy państwa, krytykę idei reformacyjnych oraz poparcie dla silnej władzy królewskiej.
Kazania są bogato nasycone biblijnymi odniesieniami i retorycznymi figurami, co sprawia, że styl Skargi stał się wzorem dla późniejszego kaznodziejstwa polskiego. Skarga w swoich kazaniach krytykuje szlachecką anarchię, egoizm oraz brak odpowiedzialności za grzechy takie jak zabójstwo i ucisk chłopów. Przez wielu, w tym XIX-wiecznych historyków i artystów jak Jan Matejko, Skarga był postrzegany jako prorok zapowiadający upadek Rzeczypospolitej. Jego dzieło, choć początkowo niedocenione, zyskało na znaczeniu w okresie rozbiorów Polski, kiedy jego diagnozy problemów państwa stały się bardziej aktualne, a sam Skarga uznany został za „patriotycznego wizjonera”.