Kazimiera Zawistowska to polska poetka tworząca w okresie Młodej Polski urodzona 17 stycznia 1870 roku w Rasztowcach na Podolu. Była córką doktora Henryka Jasieńskiego, który czynnie brał udział w powstaniu styczniowym, a później publikował w takich gazetach jak Dziennik Lwowski i Gazeta Narodowa, co przyczyniło się do jego nacisku kładzionego na wykształcenie córki. Kazimiera była uczona w domu, a po zakończeniu edukacji wyruszyła w podróż po Europie, mieszkając m. in. w Szwajcarii i we Włoszech.
Kazimiera wróciła później na Podole i w wieku dwudziestu lat wyszła za mąż za Stanisława Jastrzębca-Zawistowskiego. Urodziła troje dzieci. W tym czasie tworzyła już swoją poezję i bardzo często podróżowała do takich miast jak Lwów i Kraków, spędzając tam czas z elitą literacką - Stanisławem Wyspiańskim, Stanisławem Wyrzykowskim, Kazimierzem Przerwą-Tetmajerem i Tadeuszem Boyem-Żeleńskim i przeżywając przy tym liczne romanse. Pisała także dla gazet Życie, Chimera i Krytyka. W swoich czasach pozostawała mało znaną poetką, za życia nie udało się jej wydać ani jednego tomu poezji. Zmarła w wieku trzydziestu dwóch lat, popełniając samobójstwo 28 lutego 1902 roku w Krakowie.
Kazimiera Zawistowska – twórczość
Kazimiera Zawistowska tworzyła przede wszystkim nastrojową lirykę zawierającą elementy erotyzmu i poezji miłosnej. Do jej najbardziej znanych dzieł należą takie wiersze jak Magdalena, Jesienną nocą, Herodiada, Epitaphium, Lwy i Chciałabym z tobą poszedłszy... Jej utwory zostały wydane w formie pośmiertnych tomów poezji: Poezje (1903), Poezje (1923), Utwory zebrane (1982).