Matka

Otom jest niby ziemia zorana cierpieniem,
Natchnieniem męczennicy zapatrzona w wieczność,
Ciężko nawznak złożona dławiącem brzemieniem,
Słyszę krwi szeleszczącej twórczość niebezpieczną.

Otom jest jak równina wezbrana strumieniem,
Przecięta siecią tętnic i dopływów mlecznych.
Oddycham żył spęczniałych bolesnem znużeniem
Gleba pod jarzmem pracy trudnej i koniecznej.

Tyle już krwawych plonów wydarto mi z łona,
Owoców dni czerwonych i spełnionych nocy.
Jestem jak sad jesienny rozrzutna i szczodra.

Winnica skrzepłem słońcem ściśle wypełniona,
Ociężała słodyczą nieprzebranej mocy.
Oto leżę. A niebios sięgają me biodra.