Kazimiera Iłłakowiczówna przyszła na świat 6 sierpnia 1892 roku w Wilnie jako nieślubna córka Barbary Iłłakowiczówny i Klemensa Zana. Wykształcenie zdobywała na uniwersytecie w Oksfordzie, a następnie na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1911 roku opublikowała debiutancki tomik Ikarowe loty. Podczas pierwszej wojny światowej pełniła funkcję sanitariuszki po rosyjskiej stronie barykady. Przez niemal dziesięć lat pracowała jako sekretarka samego Józefa Piłsudskiego. Po jego śmierci powróciła do pracy w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.
W 1939 roku, po wybuchu drugiej wojny światowej, Kazimiera Iłłakowiczówna schroniła się w Rumunii, na tereny Polski wróciła w 1947 roku i zamieszkała w Poznaniu. Pisała sporo – nie tylko poezji, powieści (Bajeczna opowieść o królewiczu La-Fi-Czaniu, o żołnierzu Soju i o dziewczynce Kio, 1918), ale także uprawiała tłumaczenia z języków angielskiego, rumuńskiego, niemieckiego czy węgierskiego. Angażowała się także politycznie – po wypadkach poznańskich w których zginęli robotnicy wydała „Rozstrzelano moje serce w Poznaniu”. Miała szeroki krąg przyjaciół w tym między innymi Juliana Tuwima (po jego śmierci wydała nawet „Pozgonne Tuwimowi”) czy Witkacego. Ostatni tomik, Szeptem, wydała w 1966 roku. Koniec życia spędziła jako niewidoma, po nieudanym zabiegu skorygowania jaskry. Kazimiera Iłłakowiczówna zmarła 16 lutego 1983 roku w Poznaniu.