„Eneida” to epos heroiczny przypisywany Wergiliuszowi, składający się z dwunastu ksiąg pisanych heksametrem. Opowiada on o losach Eneasza, którego przeznaczeniem miało być założenie nowego państwa i zapoczątkowanie narodu Rzymian. Ucieka on spod płonącej Troi wraz z bliskimi i rozpoczyna podróż po różnych krainach, która ostatecznie ma się zakończyć w Lacjum. Eneasz dopełnia swojego przeznaczenia, ale musi się w tym celu zmagać z rozmaitymi trudnościami.
„Eneida” to epos heroiczny, który składa się z określonych elementów. Da się je odnaleźć w innych dziełach należących do tego gatunku. Jednym z nich jest inwokacja, która otwiera ten poemat. Pod tą nazwą kryje się zazwyczaj rozbudowana apostrofa, która otwiera taki otwór literacki, zazwyczaj właśnie poemat epicki. Zwykle autor zwraca się w niej do muz lub bóstw, prosząc o natchnienie, które pomoże mu w tworzeniu jego dzieła. Inwokacja to zatem podstawowy środek stylistyczny, którym otwiera się właśnie eposy.
Inwokacja w „Eneidzie” jest skierowana do muzy, od której autor zdaje się domagać pewnych wyjaśnień. W tej części dzieła następuje także wyjaśnienie przyczyn gniewu Junony, z którym zmagają się Trojanie, zwłaszcza Eneasz. Pojawia się także opis założenia Kartaginy i przepowiednia dotycząca jej zniszczenia przez potomków Trojan. Wspomniane są również czyny Parysa, które doprowadziły do upadku miasta i rozgniewały bogów. W tej części rozpoczyna się burza, którą rozpętuje Eol na polecenie Junony. Neptun jednak poskramia żywioł i pozwala tym samym dotrzeć bohaterom do wybrzeży Afryki. Wenus wyprasza u Jowisza obietnicę, że to z krwi Eneasza narodzą się Rzymianie, domyślni władcy świata. Eneasz trafia do wspomnianej już wcześniej Kartaginy, gdzie poznaje królową Dydonę.
Inwokacja pełni bardzo ważną funkcję w przypadku „Eneidy”. Przede wszystkim dzięki temu czytelnik ma do czynienia z budową klasycznego poematu epickiego. Dodatkowo inwokacja stanowi swego rodzaju wprowadzenie odbiorcy w opisywaną sytuację, by wiedział on, jakie zagadnienia i sytuacje pojawią się w utworze. Dzięki temu czytelnik poznaje najważniejszych bohaterów, a także ich pozycję w świecie przedstawionym. Wie również, jakie wydarzenia wpłynęły na to, że znaleźli się oni w takim położeniu, otrzymuje informację na temat ich przeszłości i przyszłości. Dzięki temu łatwiej można zrozumieć fabułę epopei, a także stosunki panujące między opisywanymi w niej postaciami. To również swoista zapowiedź tego, co dopiero nadejdzie w dziele, dzięki czemu czytelnik jest świadomy tego, co go czeka w czasie lektury.
Inwokacja to również prośba o natchnienie ze strony bóstwa, wezwanie boskości i okazanie uznania jej w trakcie pracy twórczej. To także pokazanie tego, że tworzenie tego dzieła jest częścią jakiegoś większego, boskiego planu i wyraz pokory i skromności autora. Inwokacja zatem odgrywa bardzo ważną rolę w „Eneidzie” Wergiliusza i stanowi dla czytelnika doskonałe wprowadzenie. Zapowiada wszystko to, co ważne w utworze.
Aktualizacja: 2025-03-30 23:24:11.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.