„Dywizjon 303” to powieść autorstwa Arkadego Fiedlera, która przedstawia losy polskich lotników uczestniczących w Bitwie o Brytanię. Znacznie przyczynili się oni do wygranej aliantów i do pokazania, że siły nazistowskiej nie są niepokonane. Fiedler spisywał tę historię jeszcze w trakcie walk, a powieść po raz pierwszy wydano w roku 1942. W dziele pojawia się wiele sylwetek żołnierzy, którzy faktycznie wzięli udział w starciach z hitlerowcami i to portrety postaci historycznych.
Spis treści
To bohater rozdziału zatytułowanego „A gdy kul zabrakło…”. Jest on opisywany jako młodzieniec niskiego wzrostu, o chłopięcej, okrągłej twarzy. Miał on być zawsze chętny do uśmiechu. Miał mieć jednak też oczy harde, żarliwe, zaczepne i czarne. Według autora to z kolei świadczyło o jego niezłomnym charakterze. W walkach działał zdecydowanie bez emocji i bez wzruszenia. Głównie kierował się swoją zawziętością i uporem. W starciach z hitlerowcami pozostawał spokojny i opanowany, nie wycofywał się też z raz podjętej walki, działał do końca.
To bohater rozdziału zatytułowanego jako „Ból”. Koledzy chętnie nazywali go „Długim Joe” jednak zawsze stanowił on dla nich dość tajemniczą i zagadkową postać. Autor opisuje go jako wychudzonego lotnika o nieśmiałym, łagodnym uśmiechu i bardzo jasnych, pogodnych oczach. Mimo tej pozornej pogody ducha Daszewski w swoim życiu musiał zmierzyć się z wieloma trudnościami i przeżyć prawdziwe piekło. Autor pisze o nim, że miał rogatą duszę i stalowe mięśnie. Daszewskiego na tle innych lotników wyróżniał silny charakter, a także jego ogromna odporność na ból.
To bohater rozdziału zatytułowanego przez Fiedlera „Sierżant Frantiszek - dzielny Czech”. To Czech, który po tym, jak jego ojczyzna skapitulowała, postanowił dalej walczyć z Niemcami. W tym celu uciekł do Polski i razem z Polakami przedostał się do Francji, a stamtąd do Anglii, gdzie z kolei trafił do Dywizjonu 303. Wielokrotnie podkreślał swoje przywiązanie do Polaków i przynależność do ich kompanii. Jako pilot wyróżniał się ogromnym indywidualizmem. Walczył zaciekle, ale samotnie. Znany był z tego, że po wzbiciu się klucza w powietrze, natychmiast go opuszczał i leciał nad kanał, gdzie czekał na Niemców wracających tamtędy do Francji. Powodowało to liczne problemy w działaniu dywizjonu. Mimo to Frantiszka uznawano za bardzo zdolnego, niezłomnego i zuchwałego pilota, który działał błyskawicznie i przytomnie. Z czasem jednak zaczął się bać przebywania na ziemi, bezpiecznie czuł się jedynie w powietrzu. Zginął w trakcie wykonywania zwycięskiej beczki po wygranej bitwie, gdy miał już lądować.
To główny bohater rozdziału zatytułowanego „Lotnik bez lęku i skazy”. W 1940 roku Urbanowicz miał zaledwie trzydzieści cztery lata i został już kapitanem Wojsk Polskich i majorem armii brytyjskiej. Zanim wojna wybuchła, pracował jako instruktor i wychowawca w Centrum Szkolenia Lotnictwa. Urbanowicz dowodził Dywizjonem 303 od piątego września 1940 roku. Wykazał się wtedy ogromną trafnością w podejmowaniu decyzji, był odważny, zawzięty, rzetelny, szybki i odpowiedzialny. Urbanowicz wydawał się doskonałym żołnierzem o energicznym obliczu i czystym spojrzeniu. W czasie walki stawał się on jednością ze swoją maszyną. Prowadził swoich ludzi do zwycięstwa i szybko zyskał zaufanie swoich podwładnych. Doceniali go także Anglicy, kiedy przekonali się, co Urbanowicz potrafi.
To major i brytyjski dowódca dywizjonu RAF. Dowodził Dywizjonem 303 ze strony brytyjskiej, jednak początkowo niezbyt wierzył w zdolności Polaków. Przekonał się o ich umiejętnościach w trakcie pierwszego udziału dywizjonu w walce w powietrzu po zakończeniu szkolenia. W grudniu 1940 roku opuścił Dywizjon 303.
Sierżant Kazimierz Wünsche był znany również jako „Wunio”. Był pilotem o bardzo silnej woli i zdolności do poświęcenia. Był młodszy niż pozostali koledzy, ale nadrabiał brak doświadczenia chęcią do walki.
Aktualizacja: 2025-06-30 10:56:40.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.