Powieść realistyczna pojawiła się w drugiej połowie XIX wieku w reakcji na romantyczną idealizację rzeczywistości. Jednym z najsłynniejszych przykładów realizacji tego stylu jest „Pani Bovary” Gustawa Flauberta, która dąży do obiektywności i precyzji w przedstawianiu świata, jednocześnie analizując ludzką naturę.
Realizm to nurt w literaturze i sztuce, który zrodził się w dziewiętnastowiecznej Francji. Charakteryzuje się on wiernym, obiektywnym, niemal dokumentalnym przedstawianiem rzeczywistości. Pisarz realistyczny powinien naśladować twórcę, opisując wszystko w sposób bezstronny i autentyczny, pozostawiając ocenę moralną czytelnikowi. Kluczowe cechy powieści realistycznej to: osadzenie akcji w czasach współczesnych, tematyka społeczna, realistyczne odzwierciedlenie życia, prosta struktura i przejrzystość narracji.
Flaubert traktował zadanie realistycznego przedstawienia rzeczywistości z wielką powagą. Już od pierwszych stron powieści precyzyjnie oddaje realia XIX-wiecznej prowincjonalnej Francji. Dążył do językowej precyzji, czyli dokładnego oddania myśli i obrazów za pomocą słów. Dla Flauberta nie istniały rzeczy ważne i mniej ważne, wielkie i małe. Styl jego powieści jest starannie przemyślany, aby subtelnie oddać nastrój wydarzeń i wewnętrzne przeżycia bohaterów.
Flaubert zachowuje pozory obiektywności i dystansu wobec przedstawianego świata dzięki technice narracji auktorialnej, która przyjmuje trzecioosobową, wszechwiedzącą perspektywę, aby nie ujawniać swojej obecności. Narrator nie wyjaśnia ani nie ocenia bezpośrednio wydarzeń w świecie powieści. Choć bohaterowie mogą wyrażać swoje opinie, narrator nie identyfikuje się z nimi ani nie pełni roli sędziego. Niemniej jednak, wpływa na odbiór tekstu poprzez symbolikę, która wzbogaca interpretację powieści i pogłębia psychologiczną analizę postaci.
W powieści realistycznej istotne jest także, jak przedstawiani są bohaterowie. Narrator jest jedynym źródłem wiedzy o świecie, co oznacza, że postaci poznajemy nie wcześniej niż w trakcie akcji fabularnej. Bohaterowie są przedstawiani w fragmentach, które łączą czytelników z ich historią. Taką metodą przedstawiona jest Emma Bovary — narracja zaczyna się od dzieciństwa Karola Bovary’ego, który później spotyka kobietę.
Ważnym aspektem realizmu w „Pani Bovary” jest również krytyka społeczeństwa. Flaubert, poprzez postać Emmy, ukazuje ograniczenia i hipokryzję francuskiej burżuazji. Jednakże, poprzez głęboką analizę psychologiczną, nie ocenia jednoznacznie zachowań bohaterki, lecz podkreśla złożoność ludzkiej psychiki.
„Pani Bovary” jest nie tylko przykład powieści realizmu, ale również jego szczytowym osiągnięciem. Flaubert, dzięki precyzyjnemu opisowi rzeczywistości, auktorialnej narracji i analizie społecznej oraz psychologicznej, stworzył dzieło, które wywarło duży wpływ na późniejszych pisarzy.
Aktualizacja: 2024-08-20 20:40:31.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.