„W pustyni i w puszczy” to powieść młodzieżowa autorstwa Henryka Sienkiewicza. Opowiada ona o przygodach dwójki młodych bohaterów, Stasia Tarkowskiego oraz Nel Rawlison, którzy zostali porwani w Afryce i próbowali powrócić do swoich ojców. W czasie tych przygód Staś i Nel są świadkami wielu historycznych wydarzeń, takich jak na przykład powstanie Mahdystów.
W czasie porwania dzieci wraz ze swoimi prześladowcami docierają do Omdurmanu, największego miasta w Sudanie, gdzie przebywał Mahdi. Był to przywódca powstania sudańskiego. Uważał, że jego zadaniem jest oczyścić islam. Był to człowiek okrutny, który chciał nawracać innych na islam i bardzo źle znosił odmowy. W czasie swojego pobytu w Omdurmanie Mahdi dowiedział się o uprowadzonych dzieciach i zażyczył sobie je zobaczyć.
Pewien przyjazny dzieciom Grek pouczył Stasia, jak ten ma się zachowywać w obecności proroka. Kazał mu natychmiast ukorzyć się i przyjąć jego wiarę, oświadczając, że spłynęło na niego nieznane światło łaski. Miał to być sposób na przetrwanie w tych trudnych warunkach. Grek wspominał, że uczynił podobnie, ale w głębi duszy zachował swoją wiarę, jednak wypierał się jej, by przetrwać w ogarniętym wojną mieście, gdzie Mahdi zaprowadził swoje okrutne rządy. Stasiowi bardzo nie spodobała się ta rada. Nie miał zamiaru kłamać i wypierać się swojej wiary. Nie uważał, że powinien uginać się przed przemocą, tak jak mu to troskliwie doradzał starszy mężczyzna.
Dla Greka zaprzeczenie swojej wiary było zaledwie kilkoma słowami, ale dla Stasia miało ogromne znaczenie. Kiedy więc stanął przed Mahdim, nie rzucił się na kolana, tak jak inni, tylko delikatnie skłonił się przed nim. Gdy Mahdi zaczął go wypytywać o różne sprawy, Staś odpowiadał rezolutnie, nie próbował mu się przypodobać i mówił jedynie prawdę. Mahdi zapytał również chłopca, czy ten pragnie przyjąć jego naukę. Staś odparł jednak, że nie zna on jej, więc gdyby ją przyjął, to uczyniłby to ze strachu, nie z prawdziwej wiary czy potrzeby serca. Nie chciał także wyprzeć się własnej wiary, ponieważ naprawdę w nią wierzył.
Staś uważał, że nie zaparł się swojej wiary i duszy. Czuł się lepszy od tych, którzy to uczynili. Wiedział, że nie mógł postąpić inaczej, mimo iż narażało to na olbrzymie ryzyko i jego życie i życie Nel. Staś zatem poświęcił wszystko dla wiary chrześcijańskiej, którą uważał za jedyną słuszną. Nie mógł pozwolić sobie na wyparcie się tak ważnej części swojej tożsamości, czegoś, co dodawało mu sił.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.