W powieści Romana Pisarskiego „O psie, który jeździł koleją” głównym wątkiem są przygody psa Lampo. Pojawiają się jednak liczne motywy literackie, z których młody czytelnik może wyciągać wnioski i czerpać pouczenie moralne.
Spis treści
W powieści Roman Pisarski, nadaje psu Lampo wyjątkowe cechy, które sprawiają, że staje się on czymś więcej niż zwykłym czworonogiem. Lampo to kundelek o niezwykłej inteligencji i wyjątkowej zdolności samodzielnego poruszania się koleją. Jego postać nie tylko wyróżnia się zdolnościami, ale też reprezentuje głębsze wartości, takie jak lojalność, przyjaźń i odwaga. Przez swoje zachowanie, Lampo zyskuje szacunek i sympatię ludzi pracujących na stacji kolejowej, stając się częścią ich codziennego życia i jakby członkiem stacyjnej rodziny. Motyw psa w powieści jest ukazany poprzez jego niezwykłe przygody, ale też przez więź, jaką nawiązuje z ludźmi. Lampo nie tylko podróżuje, ale także wspiera swoich ludzkich przyjaciół, jest dla nich towarzyszem i źródłem radości. Jego obecność na stacji wzbudza zachwyt i podziw pasażerów oraz kolejarzy. Jest symbolem wierności, ponieważ mimo licznych podróży zawsze wraca na swoją stację, gdzie czekają na niego przyjaciele. Kulminacją jest heroiczny czyn Lampo, gdy ratuje dziewczynkę przed nadjeżdżającym pociągiem, co ostatecznie prowadzi do jego śmierci. Jego ofiara nadaje jego historii tragiczny, lecz szlachetny wymiar. Lampo umiera jako bohater, symbolizując oddanie i poświęcenie.
Motyw psa w tej powieści pokazuje, że zwierzęta mogą mieć głęboki wpływ na życie ludzi, przypominając o takich wartościach jak miłość, oddanie i gotowość do poświęceń. Dzięki temu, Lampo nie jest tylko psem podróżującym koleją, ale postacią, która inspiruje do refleksji nad rolą zwierząt w ludzkim życiu oraz nad naturą prawdziwej przyjaźni.
Lampo, który wyrusza na samotne wycieczki pociągiem, jest jak odkrywca, który bez lęku przemierza nowe przestrzenie. Jego zdolność do samodzielnego podróżowania, odnajdywania drogi nawet przy przesiadkach, symbolizuje wolność i determinację. Lampo nie zna granic – nie tylko geograficznych, ale także emocjonalnych. W jego podróżach nie ma miejsca na ograniczenia, a świat stoi przed nim otworem. Jego podróże przez różne miejsca są także okazją do spotkań z różnymi ludźmi, którzy reagują na niego z zaciekawieniem, szacunkiem, a często także sympatią. Lampo, mimo iż podróżuje na wielkie odległości, zawsze wraca do swojego domu, na stację kolejową, gdzie jest oczekiwany przez ludzi, którzy stali się jego bliskimi. Jego podróże są nie tylko fizycznym przemieszczaniem się, ale także duchową podróżą do miejsca, które stanowi dla niego oparcie, bezpieczne schronienie i źródło ciepła. Powroty Lampo są równie ważne jak same podróże, ponieważ ukazują więź między psem a jego ludzkimi towarzyszami.
Powieść pokazuje, jak ważny jest dom, nie tylko dla człowieka, ale też zwierzęcia. Dla Lampo domem stała się stacja kolejowa w Marittimie. Nie chciał nawet zamieszkać w domu zawiadowcy, chociaż uwielbiał jego dzieci. Niezależnie, jak daleko się wypuścił, zawsze wracał do domu, bo czuł, że tam jest jego miejsce.
Kiedy Lampo pojawił się na stacji kolejowej w Marittimie, bardzo szybko zaprzyjaźnił się z zawiadowcą i pozostałymi członkami brygady stacyjnej. Wszyscy troszczyli się o niego i martwili się, gdy Lampo wyjeżdżał i przez dłuższy czas nie wracał. Historia opisana w powieści pokazuje, że pies rzeczywiście jest najlepszym przyjacielem człowieka.
W utworze pojawia się też rodzina zawiadowcy: jego żona, syn Roberto oraz córki Gina i Adele. Jej częścią stał się również Lampo, którego pokochali zawiadowca i jego bliscy. Ich więź najlepiej pokazuje poświęcenie psa na końcu powieści: oddał życie, aby ocalić małą Adele.
Umiejętność podróżowania pociągami przyniosła Lampo rozgłos: pisały o nim gazety, mówiono o nim w radiu i telewizji, śpiewano o nim piosenki. Lampo był znany praktycznie w całych Włoszech. Miało to swoje plusy i minusy: z jednej strony inni kolejarze zawsze wiedzieli, gdzie go odesłać, a z drugiej: zbytni rozgłos sprawił, że naczelnik nakazał usunięcie psa ze stacji w Marittimie.
Nie wszystkie przygody Lampo były szczęśliwe i pozytywne. Kiedy został przytrzaśnięty drzwiami pociągu, jego rany były tak poważne, że prawdopodobnie zginąłby, gdyby nie pomoc pary staruszków. Lampo ciężko przeżył też ucieczkę z Sycylii: dotarł do domu, ale prawie przepłacił podróż życiem i potrzebował opieki weterynarza.
Tęsknota działała w dwie strony: brygada stacyjna tęskniła za Lampo, a pies – za nimi i swoim domem. Lampo uwielbiał podróże, ale wiedział, gdzie jest jego miejsce. Mimo że doświadczył wiele dobrego od pary staruszków, nie był u nich szczęśliwy. Uciekł, bo tęsknił za Marittimą, zawiadowcą i jego rodziną oraz całą brygadą stacyjną.
Lampo zdecydował się na największe możliwe poświęcenie: oddał życie, ratując małą Adele. Gdyby nie szybka reakcja psa, dziewczynka zginęłaby pod kołami rozpędzonego pociągu. Wybór Lampo, by stanąć w obliczu śmierci, by ocalić dziecko, nie jest przypadkowy. Odzwierciedla głęboko zakorzenioną więź, jaką stworzył z ludźmi, z którymi się związał, zwłaszcza z Adele. Warto zauważyć, że chociaż Lampo w ciągu powieści nie jest tradycyjnym członkiem rodziny, w jego oczach więź z ludźmi, którzy stali się jego bliskimi, jest tak silna, że staje się gotowy na najwyższe poświęcenie. W jego działaniu można dostrzec coś więcej niż tylko instynkt obrony: to przejaw głębokiego uczucia, które przerasta zwykłe przywiązanie. Przez całą powieść widzimy, jak pies, mimo swojej niezależności, wraca do stacji, mimo że ma możliwość podróżowania wszędzie, gdzie tylko zechce. Zawsze wracał do tych, którzy byli dla niego wsparciem, którzy traktowali go jak członka swojej społeczności.
Powieść niestety nie ma szczęśliwego zakończenia: Lampo, ratując Adele, ginie pod kołami pociągu. Po wszystkich przygodach i ryzykownych sytuacjach, jego życie kończy się na niewielkiej stacji w Marittimie. Śmierć Lampo nie jest jednak pozbawiona sensu: dzięki niemu dziecko dalej żyje. Zakończenie powieści jest przygnębiające, ale z drugiej strony oswaja młodego człowieka z przemijaniem.
Lampo stał się częścią brygady stacyjnej: pomagał zawiadowcy w odprawianiu pociągów, podawał narzędzia robotnikom. Uroczyście unosił łapy, żegnając odjeżdżające pociągi, co rozbawiało pasażerów. W powieści od kulis została ukazana praca kolejarza.
Historia Lampo pokazuje też, jak pazerni bywają ludzie. Redaktor za wszelką cenę chciał pisać kolejne artykuły o psie jeżdżącym koleją, chociaż rozgłos był problemem dla Lampo i brygady stacyjnej. Niektórzy chcieli też mieć psa na własność, jak np. amerykański filmowiec lub pewien pracownik kolei, który chciał zatrzymać Lampo dla siebie.
Aktualizacja: 2024-11-15 20:28:21.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.