Dzieło Mickiewicza możemy określić mianem arcydramatu polskiego ze względu na poruszaną przez niego tematykę narodową. W pierwszej kolejności warto zwrócić uwagę na diagnozę polskiego społeczeństwa, którą autor zawarł w dramacie. Widać to dokładnie podczas sceny "Salonu warszawskiego", gdzie naród zostaje podzielony wedle dwóch wyraźnie sprzecznych postaw. Zblazowana elita przy stoliku to konformiści, mało zainteresowani ideami patriotycznymi. Młodzież stojąca przy drzwiach jest z kolei przepełniona wolą zmiany i walki. Słowa Wysockiego: „Nasz naród jak lawa, Z wierzchu zimna i twarda, sucha i plugawa; Lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi, Plwajmy na tę skorupę i zstąpmy do głębi” są całkowitym oddaniem stanu polskiego społeczeństwa.
Mickiewicz oddaje również martyrologiczny charakter historii Polski. Dostrzega w nim przy tym wymiar duchowy i realny. W wymiarze fizycznym jest to cierpienie, które naród odbiera z rąk rosyjskiego zaborcy. Jego niezawiniony charakter oraz okrucieństwo prześladującego Polaków cara podkreśla Mickiewicz poprzez nawiązanie do represji młodzieży litewskiej. Duchowa forma cierpienia łączy się zaś z natchnionym posłannictwem narodu, a więc ideą mesjanizmu.
Dramat nie przedstawia przy tym jedynie drogi dla narodu. Bierze pod uwagę również jednostkę, w tym wypadku wybitną. Konrad to przykład bohatera romantycznego, który swoją tragedię wewnętrzną przekuwa na miłość do ojczyzny. Tym samym Mickiewicz wskazuje kierunek poszukiwań swojego miejsca i celu dla pojedynczego Polaka, a jak się potem okaże, całych ich pokoleń.
Można więc powiedzieć, że trzecia część „Dziadów” jest arcydramatem polskim ze względu na oddanie oraz kształtowanie na przestrzeni wieków ducha naszego narodu.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.