Świętoszek Moliera to nie tylko doskonała akcja, ale też świetnie dobrane postaci. Każda z nich ma raczej prostą budowę, przedstawia konkretne cechy charakteru i grupy społeczne. Takie rozwiązanie jest typowym dla komedii klasycystycznych.
Przeciętny, szanowany mieszczanin paryski. Do czasu poznania Świętoszka cieszył się miłością rodziny, jednak po poznaniu go objawia dewocję oraz miałki intelekt. Orgon zaniedbuje własną żonę i popada w konflikt z dziećmi, na pierwszym miejscu stawiając zdanie Tartuffea. Okazuje wręcz okrucieństwo wobec własnej rodziny, dopiero dzięki Elmirze poznając prawdziwą naturę protegowanego.
Bohater tytułowy, obłudnik i dewota. Jest mężczyzną w średnim wieku, raczej nieurodziwym, ale umiejącym doskonale manipulować ludźmi. Perfekcyjnie wykorzystuje naiwność Orgona oraz jego matki, by kierować życiem całej rodziny mieszczanina. Posiada słabość do pięknej żony swojego dobroczyńcy, Elmiry. Przez ten afekt zostaje też zdemaskowany.
Druga żona Orgona. Kobieta inteligentna i roztropna, a przy tym bardzo urodziwa. Mimo zaniedbywania przez męża wiernie stoi u jego boku. Wykorzystuje afekt, jaki czuje do niej Świętoszek do załagodzenia sporu Orgona z Damisem. Ostatecznie to ona ujawnia złe zamiary Tartuffea przed mężem, poprzez zastawienie na obłudnika pułapki.
Syn Orgona z pierwszego małżeństwa. Otwarcie buntuje się przeciwko władzy Świętoszka w domu. Powoduje to otwarty konflikt z ojcem, który kończy się wydziedziczeniem Damisa i wyrzuceniem go z domu. To właśnie młodzieniec odkrywa afekt, jaki Tartuffe czuje do Elmiry i niemal natychmiast podejmuje myśl o krwawej zemście. Macocha odwodzi go od tego w ostatniej chwili, ratując przed konsekwencjami zbrodni.
Córka Orgona, zakochana w Walerym. Dziewczyna jest niezwykle posłuszna ojcu, pozostaje wręcz bierną wobec wydarzeń w domu. Chociaż szczerze nienawidzi Tartuffea i nie chce za niego wychodzić, nie robi nic dla odwiedzenia Orgona od tego pomysłu. Nawet Doryna nie może przekonać Marianny do buntu przeciwko niesprawiedliwemu szafowaniu przyszłością dziewczyny.
Niezwykle rezolutna garderobiana (pokojówka) Elmiry. Dziewczyna realizuje sobą ideał dobrej służącej - jest wierna swoim pracodawcom i szczerze pragnie ich dobra. Posiada przy tym bardzo cięty język, którym nie boi się władać. Próbuje przekonać Marianne do buntu przeciwko plano ojca wydania jej za Tartuffea. Zostaje też prawie uderzona przez samego Orgona za ostre komentowanie jego nierozsądnego zachowania.
Szwagier Orgona, brat Elmiry. Nie mieszka w domu mieszczanina, przez co obserwuje wszystko z perspektywy zewnętrznej. Reprezentuje sobą zdrowy rozsądek, rozum i stoickie podejście. Od razu rozpoznaje zamiary Tartuffea. Damis prosi go o wybadanie, czy Orgon zgodzi się na ślub Marianny z Walerym. Kleant wykorzystuje to do wyłożenia Orgonowi jego błędnego rozumienia wiary oraz naświetlenia błędu dewocji.
Wiekowa już matka Orgona, również dewotka. Przed przybyciem Tartuffea była częstym i miłym gościem domu swojego syna, jednak pod wpływem Świętoszka objawia swoją nieprzyjemną naturę. Zaczyna poprawiać, pouczać i ganić rodzinę. Jest nawet w stanie zaatakować słownie Elmirę. Tak jak syn nie dostrzega obłudy Świętoszka i przez jego obronę popada w konflikt z domownikami.
Zalotnik Marianny. Jakiś czas przed akcją komedii młodzi byli po słowie, jednak Orgon nagle zmienia zdanie i postanawia wydać córkę za Tartuffea. To wzburza Walerego, który ma pretensje do ukochanej o bierność wobec ojca.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.