Mea to jedna z czarnoskórych bohaterek powieści Henryka Sienkiewicza W pustyni i w puszczy. Kiedy dziewczyna dołączyła do karawany, zastąpiła Nel jej zmarłą opiekunkę Dinah. Była oddana nie tylko panience, ale też Kalemu – drugiemu z czarnoskórych towarzyszy porwanych dzieci.
Kiedy porywacze przywieźli Stasia i Nel do Faszody, byli rozczarowani, że nie zastali tam Smaina. Liczyli na nagrodę za dostarczenie dzieci, ale Smain udał się w podróż w stronę gór w poszukiwaniu niewolników. Przed wyruszeniem w wędrówkę śladami Smaina, dziećmi zaopiekował się emir Seki-Tamala. Szejk Hatim uprosił emira, aby ofiarował Nel niewolnicę – była to właśnie Mea, jak nazwał ją Staś.
Mea była młodą dziewczyną pochodzącą z plemienia Dinka. Dzięki temu Staś umiał się z nią porozumieć, ponieważ znał język ki-swahili, w którym porozumiewali się przedstawiciele plemion Dinka i Szylluk. Od razu było widać, skąd pochodzi Mea, ponieważ miała charakterystyczne długie i cienkie nogi. Wyróżniały się nimi właśnie szczepy zamieszkujące pobrzeża Nilu. Brodząc po rozlewiskach, ludzie Dinka przypominali żurawie lub bociany. Bohaterka wychowała się nad brzegami Nilu Niebieskiego, dlatego znała się na rybach.
Mea wzbudzała sympatię, miała miłe rysy i słodki wyraz twarzy. Od tego momentu opiekowała się Nel, służąc jej i starając się jak najbardziej chronić ją przed trudami wędrówki.
Niewolnica była przyzwyczajona do trudów, podczas wędrówki szła piechotą przy koniach. Mea doskonale znała realia życia w Afryce, udawało jej się znajdować wodę w zagłębieniach skalnych, dlatego ludzie ani zwierzęta nie cierpieli pragnienia. Nocami na zmianę z Kalim czuwała nad ogniem, aby Staś i Nel mogli spokojnie spać.
Mea zajmowała się wszystkim, co było potrzebne: ścinała cierniowe gałęzie na zeribę, przygotowywała jedzenie, szykowała dla Nel wodę do mycia. Opiekowała się dziewczynką również w chorobie, chociaż decyzje podejmował Staś – Mea wykonywała jego polecenia. Dziewczyna dobrze radziła sobie podczas najtrudniejszego etapu wędrówki, kiedy zaczęło brakować wody. Najlepiej ze wszystkich znosiła pragnienie, ale kiedy Kali stracił siły do dalszej wędrówki, objęła go i pragnęła umrzeć razem z nim.
Mea, cicha i pokorna, bywała zazdrosna o bardziej przebojowego Kalego. Zazdrościła mu naszyjnika, który otrzymał od Stasia, ponieważ sama miała tylko mosiężną obrączkę na nodze. Szklane paciorki wydawały jej się bardzo cenne, jej plemię chętnie się na nie wymieniało z cudzoziemcami. Chciała nawet złapać papugę dla Nel, aby w nagrodę otrzymać paciorki. Doczekała się swojej nagrody, gdy po wysłuchaniu nauk Stasia, przyjęła chrzest. Była jednak rozczarowana, ponieważ myślała, że sakrament wybieli jej skórę.
Mea to przykład pracowitej kobiety, pogodzonej ze swoją rolą niewolnicy. Nie uznawała służenia Stasiowi i Nel za upokorzenie, starała im się pomagać na każdym kroku. Chociaż była cicha i nie rzucała się w oczy, bardzo wspierała dzieci i Kalego podczas wędrówki.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.