Miłość jest uznawana przez wielu za najważniejsze zjawisko w życiu człowieka. Religia chrześcijańska wysnuwa wręcz pogląd, jakoby cała wszechrzecz powstała w wyniku miłości Boga. Nie dziwi więc fakt tak wielu dzieł podejmujących się jej sławienia czy kontestacji. W literaturze miłość zdaje się uczuciem potężnym, niezrozumiałym i uskrzydlającym człowieka. Wiele jest jednak prac na ten temat, a niejedna przeczy całej reszcie. Każda hipoteza potrzebuje również dowodów. Dlatego poniższa praca sięgnie do źródeł, będąc analizą dwóch dzieł literackich o ponadczasowym przesłaniu. Będą to kolejno Pieśń nad Pieśniami ze Starego Testamentu oraz Romeo i Julia Wiliama Szekspira.
Pieśń nad Pieśniami w swoim wydźwięku to niezwykle alegoryczna księga Starego Testamentu. Przybiera ona formę pieśni, opowiadającej historię oblubienicy i oblubieńca. Wpisywałaby się więc w nurt tzw. erotyków, czyli literatury o miłości. Niemniej jednak uczeni teologowie widzą na jej łamach również przepiękną alegorię miłości Boga do Izraela, a szerzej nawet całej ludzkości.
Czytelnika zaskakuje kunszt epitetów, jakimi opisywane są obie postacie utworu oraz ich uczucie względem siebie. Mimo wieków dzielących nas od jej twórców Pieśń nad Pieśniami nadal bardzo dobitnie nimi przemawia. Warto tu skupić się na opisie samej miłości, a konkretnie jej oddziaływaniu na oblubienicę. Dziewczyna wobec swojego ukochanego używa słów pełnych uwielbienia. Czas spędzony w jego obecności przyrównuje do rozkoszy najprzedniejszych win i smakołyków Bliskiego Wschodu.
Czytając, jak chwali wygląd oblubieńca, czujemy pewien rodzaj weny, która przepełnia jej duszę i sama wkłada w usta tak piękne słowa. Co więcej, w niezrozumiały sposób miłość czyni ją niejako oderwaną od tego świata, uskrzydla dziewczynę. Dobrym przykładem jest znoszenie cierpień ze strony strażników, którzy biją ją u bram miasta. Samo wyjście w nocy lekko ubranej niewiasty było dawniej bardzo niebezpieczne. Dla niej to jednak nic, gdyż jak sama twierdzi, oszalała z miłości. Słowa oblubieńca tworzą obraz niezwykle delikatnej, młodej kobiety. Widzimy więc jak wielką siłę i wytrzymałość dało jej owo uczucie względem swojego wybranka.
Pieśń nad Pieśniami chwali więc nie tylko samo piękno miłowania. Pokazuje przy tym, jak potężnym i ważnym jest ten stan w życiu ludzkim. Tak ważnym, że oblubieniec dla wykupienia swej ukochanej oddaje jej braciom majątek większy, niż ten króla Salomona. Daje tym samym jasny przykład, co jest w życiu najcenniejsze.
Romeo i Julia to bodajże najsławniejsza historia miłosna wszechczasów. Wiliam Szekspir stworzył ponadczasową opowieść o dwojgu młodych ludzi uwikłanych we wzajemne uczucie i rodową vendettę. Nie mogąc by razem, próbują uciec z zaklętego kręgu nienawiści przy pomocy podstępu. Zbieg okoliczności kładzie jednak kres ich młodym życiom, przez co ostatecznie łączy ich jedynie śmierć. Ta tragiczna historia posiada jednak drugie, a nawet trzecie dno. Prócz ewidentnego potępienia bezmyślnej nienawiści, ukazuje również ogromną siłę miłości. Należy bowiem zwrócić uwagę, jak Romeo i Julia reagują na ten niespodziewany stan.
Młody Monteki przed poznaniem Julii jest osobą raczej niedojrzałą, niezwykle zmienną w swoich uczuciach. Przyznaje to z pewną kpiną ojciec Laurenty, sam Romeo zaś szuka przecież na balu Kapuletów zapomnienia wdzięków pewnej damy. Jednak pod wpływem miłości ten niestały młodzian dorasta. Nagle jest w stanie decydować, podejmować odważne, ale również odpowiedzialne decyzje. Jego uczucie do Julii to szczery stan, który pozwala mu odnaleźć drogę ku męskości.
Julia zaś przed poznaniem Romea nie miała żadnych potrzeb związanych z romantycznymi emocjami. Nie interesowali ją nawet chłopcy na balu ojca. Po poznaniu młodego Monteki nagle jednak dojrzała, odnalazła siebie jako kobieta. Odkryła, czego chce, dając temu wyraz w konfrontacji z rodzicami. Oboje zakochani musieli przy tym wykazać się nie lada siłą, by próbować realizacji swojego planu ucieczki. Wszak Julia mogła się nie obudzić z letargu bądź postradać zmysły. Romeo, przychodząc po nią, ryzykował zaś schwytaniem. Wszystko to, choć na krótko, dała im miłość. Chociaż nacieszyli się nią tylko chwilę, odcisnęła w ich życiu ogromne piętno.
Miłość jest czymś pięknym i szalenie niezrozumiałym. Należy do pojęć, którym człowiek nie potrafił nadać spójnej definicji. Stanowi przez to zagadkę, nawet jeżeli wszyscy w jakiś sposób się z nią zetknęliśmy. Nie ulega jednak wątpliwości, że stanowi ona przeogromną moc, jedno z pierwotnych sił wszechświata. Człowiek, wedle chrześcijańskiej wykładni zrodzony z miłości i woli Boga, przez całe życie dąży do jej poznania. Daje mu ona siłę, by dokonywał pięknych rzeczy oraz znosił najgorsze upokorzenia. Kierowała poczynaniami bohaterów, mężów stanu, ale również dwojga kochanków z Werony. Dlatego, choć wielu może odrzucać ckliwy ton rozpraw o niej, nie lekceważmy miłości. Dążmy raczej do poznania tego wspaniałego zjawiska i urzeczywistnienia go w naszym życiu. Dzięki temu również my możemy mieć siłę do dokonywania wielkich czynów.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.