Pozytywistyczna nowela pod tytułem „Latarnik”, to krótka historia opowiadająca o losach tytułowego latarnika, emigranta Skawińskiego. Sienkiewicz w swoim tekście opisał losy człowieka, który przez lata tułał się po świecie, równocześnie chwytając się wielu różnych prac. Na starość poszukuje on już tylko spokoju i stabilizacji. Mimo niewielkiej objętości dzieła autorowi udało się w nim zawrzeć kilka wątków.
Jednym z najważniejszych spośród nich jest wątek podróży Skawińskiego, ukazujący burzliwą historię jego życia. Autor przedstawia czytelnikowi, co przytrafiło się głównemu bohaterowi w ciągu wielu lat, które spędził w trakcie podróży czy poszukując pracy. Skawiński wyemigrował z Polski po udziale w powstaniu listopadowym i nigdy już do ojczyzny nie powrócił. Sienkiewicz w tym wątku streszcza czytelnikowi, co działo się w życiu mężczyzny po tym, jak wyruszył w podróż. Czytelnik dowiaduje się, że Skawiński był między innymi poszukiwaczem diamentów, harpunnikiem i właścicielem fabryki cygar.
W noweli pojawia się także wątek pobytu Skawińskiego na wyspie. Dzięki niemu czytelnik może dowiedzieć się, jak wyglądała praca latarnika, co wchodziło w zakres jego obowiązków i dlaczego Skawiński tak cenił spokój i samotność. Bycie latarnikiem spełniało bowiem marzenia głównego bohatera - na starość chciał on bowiem osiąść w jednym miejscu i zająć się jakimś spokojnym, rutynowym zadaniem. Latarnia morska zdaje się być więc idealna dla Skawińskiego i bardzo zależy mu na tej posadzie. Ostatecznie udaje mu się ją zdobyć, jednak traci ją z powodu zaniedbania obowiązków.
Wątek pobytu na wyspie łączy się także z wątkiem lektury „Pana Tadeusza”, w wyniku której Skawiński zaniedbał swoje obowiązki. Stary mężczyzna był pod tak silnym wrażeniem tekstu pochodzącego z jego ojczyzny, że zapomniał włączyć latarnię, w wyniku czego rozbił się statek. Wątek ten zawiera w sobie opowieść o patriotyzmie Skawińskiego. Po wielu latach spędzonych na emigracji wciąż tkwi w nim tęsknota za Polską, która budzi się z chwilą, w której wziął on do ręki „Pana Tadeusza”.
W tym wątku Sienkiewicz opowiada losy wielu innych emigrantów, którzy zmuszeni byli do opuszczenia swojej ojczyzny na przykład z powodów politycznych, jak miało to miejsce w przypadku Polaków. Autor pokazuje, że miłość do kraju rodzinnego może być silniejsza niż wszystko inne i towarzyszyć człowiekowi nawet wtedy, gdy większą część swojego życia spędził on z dala od ojczyzny niż w niej.
Sienkiewicz porusza także wątek otoczenia, w którym Skawiński zaczyna przebywać wraz z podjęciem pracy w latarni. Zamieszkuje on bowiem wyspę, która na swój sposób izoluje go od reszty świata. Skawiński żyje samotnie, otoczony przez wody oceanu, nie widuje się z ludźmi, a stały ląd może obserwować jedynie z daleka. Nowe miejsce zamieszkania i otoczenie wpływają więc na niego i definiują jego codzienność. Wyspa oznacza przede wszystkim samotność, która dla Skawińskiego nie jest jednak ciężarem, wręcz przeciwnie - poszukiwał on jej.
Sienkiewicz porusza więc w swojej noweli wiele wątków, które ostatecznie łączą się ze sobą i tworzą spójną opowieść o losach starego latarnika, który tęsknił za ojczyzną.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.