Co skłania człowieka do poświęceń? Omów zagadnienie na podstawie Dżumy Alberta Camusa. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.

Autor opracowania: Piotr Kostrzewski. Redakcja: Aleksandra Sędłakowska.

Poświęcenie to słowo, które samym swoim brzmieniem wyraża powagę określanego pojęcia. W najprostszy sposób można je zdefiniować jako poniesienie pewnej ofiary dla wyższej sprawy. Wiele jest idei, dla których człowiek zdolny jest dokonać poświęcenia, istnieją również różne jego poziomy. Zawsze jednak stanowi to wyraz powagi, z jaką traktujemy w swoim życiu pewne pojęcia. Do poświęcenia skłania nas właśnie obowiązek wobec tego, co nam bliskie. 

Spis treści

Co skłania człowieka do poświęceń? – zagadnienie

Dżuma

Historia epidemii dżumy w mieście Oranie to paraboliczne ostrzeżenie przed chorobą totalitaryzmu, strachu i nienawiści. Albert Camus pokazuje tutaj wiele podejść do problemu, piętnuje obojętność społeczną czy egoizm. Główny bohater utworu, doktor Bernard Rieux, to postać o cechach prometejskich. Z pełnym oddaniem rzuca się w wir niebezpiecznej pomocy chorym, co przełożyć możemy na podejście niektórych ludzi do całej ludzkości. Rieux nie jest zarazem bohaterem podobnym dawnym herosom, czy też postaciom z pierwszych stron gazet. To człowiek cichy, niewychodzący na pierwszy plan, powiedziałoby się "niefotogeniczny". Niewątpliwie poświęca się, jak przystało postaci o cechach prometejskich, dla dobra ludzi. Do przodu pcha go poczucie obowiązku wobec mieszkańców Oranu. Jest ono jego motorem napędowym, siłą moralną. Nawiązując do takiego rozumienia, możemy wręcz rozwinąć dalej ową myśl o obowiązku. Bo czy Rieux nie czuje go na swój sposób wobec odgórnie pojętych zasad, które kierują jego życiem? Pewna ugruntowana moralność, swoisty kodeks postępowania, jest dla niego ważny. Czuje się więc zobowiązany działać w zgodzie z nim, jest to jego obowiązek wobec tej humanistycznej prerogatywy. Poświęcenie staje się więc wytyczną obowiązku na rzecz moralności, która determinuje podejście do bliźniego.

Rieux nie ma złudzeń co do świata i jego natury. Zdaje sobie sprawę, że cierpienie i śmierć są nieuniknione, a ludzkie życie jest często pozbawione sensu, zgodnie z filozofią egzystencjalistów. Mimo to nie poddaje się cynizmowi ani nihilizmowi. Wybiera aktywną postawę, wierząc, że to, co ma znaczenie, to nie wyniki jego działań, ale sam fakt ich podejmowania. To poczucie obowiązku wobec ludzi – ale także wobec siebie samego – motywuje go do kontynuowania walki, nawet w obliczu beznadziejności. Rieux jest więc postacią o wysokiej moralności, choć jest ona oparta na konkretnej, ziemskiej solidarności z ludźmi, a nie na religii czy metafizycznych ideach. Jego humanizm jest praktyczny i materialny – mierzy się z cierpieniem, chorobą i śmiercią, ale nigdy nie traci z oczu godności człowieka. Rieux działa nie dla nagrody, ale dlatego, że jego wewnętrzny kodeks postępowania nakazuje mu stawić czoła nieszczęściu i walczyć z nim, niezależnie od tego, jakie mogą być wyniki tej walki.

Dziady cz. III

W III części „Dziadów” Adam Mickiewicz ukazuje grozę rosyjskich prześladowań na Litwie, oddając tym samym swoje doświadczenia z losu Filomatów i Filaretów. Rozpętane przez Nowosilcowa łapanki doprowadzają do zebrania się pewnej grupy więźniów klasztoru księży bazylianów, którzy w nocy rozprawiają o swoim losie. Część z nich zna się dobrze, to bojownicy o wolność ojczyzny. Są jednak wśród nich ludzie tacy jak Żegota, zupełnie niewinni, złapani niejako w wyniku wyśledzenia niejasnych powiązań przez szpiegów caratu. Liczy on na rychłe uwolnienie, koledzy pozbawiają go jednak złudzeń. Ich los jest bowiem z góry przesądzony i owiany oparami farsy.

Nowosilcow pełni zarazem funkcję oskarżyciela oraz sędziego, nie ma więc mowy o sprawiedliwości. Przed szereg wybija się wtedy niejaki Tomasz (postać oparta na prawdziwym przywódcy Filomatów, Tomaszu Zanie), który chce wziąć na siebie całą winę. Jest to strategia na "kozła ofiarnego", rzucenie Nowosilcowowi przywódcy spisku i kilku mniej ważnych osób, aby reszta została uwolniona. Poświęcenie takie Tomasz tłumaczy odpowiedzialnością, jaka spoczywa na roli przywódcy grupy. Widać więc od razu, że jego motorem napędowym jest poczucie obowiązku wobec swoich towarzyszy. To ono nakazuje przykre, ale również honorowe rozwiązanie. Z jednej strony mamy więc Nowosilcowa, który kieruje się egoizmem i służy władzy totalitarnej, a z drugiej Tomasza, który uosabia ofiarność i wierność najwyższym wartościom. Nowosilcow jest symbolem represyjnego systemu, który tłumi wszelkie przejawy wolnej myśli i patriotyzmu, zaś Tomasz to przykład człowieka, który pomimo prześladowań pozostaje wierny swoim ideałom. Jeżeli bowiem przyjmiemy, że dobro swoich kamratów i godne zachowanie jako przywódcy jest częścią pewnego moralnego paradygmatu, Tomasz czuje potrzebę działania zgodnie z nim.

Poświęcenie staje się więc obowiązkiem moralnym, którego wypełnienie wyraża prawdziwe przywiązanie do wartości wyższej. Ciągnąc zaś tę konkretną myśl dalej, wykupienie swoich kamratów za cenę oddania Nowosilcowowi stanowi również obowiązek patriotyczny. Jest bowiem przedłużeniem miłości ojczyzny, rozumianej jako naród. Naród ten to zaś nie tylko duchowo spokrewnione masy, to przede wszystkim wspólnota najbliższych, kulturowych krewniaków. Tomasz działa więc dla dobra swoich bliskich oraz narodu, poświęcając się ze względu na obowiązek moralny.

Inne konteksty literackie

  • Potop” Henryka Sienkiewicza – Główny bohater Andrzej Kmicic początkowo jest awanturnikiem, uważanym za zdrajcę Rzeczypospolitej. Popełnia wiele błędów, między innymi jest nim lojalność wobec Radziwiła współpracującego ze Szwedami, co stawia go po stronie wroga. Ze względu na piętno zdrady odrzuca go ukochana Oleńka, co zmusza go do zastanowienia się nad swym postanowieniem. Aby odkupić winy, przyjmuje nazwisko Babinicz, ukrywając w ten sposób swoją tożsamość. Zbiera zasługi dla ojczyzny, daje się poznać jako honorowa i odważna osoba. Za miłość do kobiety oraz do ojczyzny, poświęca swój czas i siły dla wyższych wartości.
  • Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza – Jacek Soplica to podobny przypadek do Andrzeja Kmicica. W przypływie negatywnych emocji, zabił Stolnika podczas napaści wojsk rosyjskich na zamek. W obliczu takiego aktu zła, znalazł się w punkcie zwrotnym swojego życia. Przybrał tożsamość księdza Robaka, angażując się w sprawy narodowowyzwoleńcze. Skłoniło go do tego przede wszystkim bycie przedstawionym wcześniej w świetle zdrady ojczyzny, dlatego poświęcenie się dla niej stało się celem jego nowej drogi. 
  • Antygona” Sofoklesa – Synowie Edypa giną w bratobójczej walce po dwóch stronach frontu wojennego. Jeden z nich ma prawo zostać godnie pochowany, podczas gdy drugiemu skoncentrowany na polityce władca Kreon tego odmawia. Antygona, dla której rodzeństwo było ważne w równym stopniu, postanawia pochować brata wbrew woli króla. Czekają ją za to straszne konsekwencje, łącznie z wygnaniem oraz późniejsze samobójstwo, które bohaterka traktuje jako jedyną możliwość zachowania się zgodnie z prawem boskim. Kieruje nią miłość do bliźniego.
  • Lalka” Bolesława Prusa – Główny bohater, Stanisław Wokulski, w życiu kieruje się zamiłowaniem do wiedzy, zgodnie z programem epoki pozytywizmu, z jakiej się wywodzi. Jego romantyczna strona jednak wymaga od niego pewnych postaw, które skłaniają go do poświęceń na rzecz wyższych wartości, niekoniecznie o wymiarze pragmatycznym. To właśnie ogromne uczucie wobec Izabeli Łęckiej, skłania Wokulskiego do kolejnych decyzji finansowych, takich jak kupno kamienicy Łęckich by wesprzeć ich sytuację materialną. Ma także nadzieję, że nie zważywszy na odrzucenie, z jakim spotyka się na salonach arystokracji jako mieszczanin, zostanie przez nią zauważony i wzięty za dobrą partię do zawarcia związku małżeńskiego. Poświęcenie Wokulskiego okazuje się jednak na marne, ponieważ Izabela nawet nie bierze takiej możliwości pod uwagę, co doprowadza mężczyznę do skrajnie złego psychicznego stanu.

Podsumowanie

Analizując budowę słowa "obowiązek" możemy dostrzec podobieństwo do wyrażenia "zobowiązanie". Nie wchodząc w głębsze szczegóły, warto zauważyć, pewne płynące z tego konkluzje. Obowiązek jest zobowiązaniem względem wyższej idei. Może to być moralność, naród, przyjaciele albo religia. Jeżeli uważamy taką ideę za ważną, jesteśmy zobowiązani postępować zgodnie z przywiązaną do niej wartością. Mamy więc pewnego rodzaju obowiązek ponosić ofiarę, gdy to konieczne. Takie rozumienie wyraża również powagę ludzkiej godności, odwołuje się bowiem do honoru. Godność wymaga działania w obronie tego, co kochasz. Nie ma zaś większej miłości od tej, kiedy ktoś dokonuje poświęcenia dla obiektu swojej miłości. Dlatego właśnie samo to słowo przepełnione jest tak wielką powagą, a postępowanie wedle jego znaczenia wzbudza szacunek nawet wobec zaciekłego wroga.


Przeczytaj także: Literatura uczy, bawi, wychowuje. Rozwiń temat odwołując się do wybranych przykładów

Aktualizacja: 2024-10-24 16:04:11.

Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.