Jagmin to szlachetnie urodzony, przystojny i doskonale odnajdujący się w roli powstańca młody mężczyzna. Dowódca jazdy oddziału Romualda Traugutta, jeszcze przed wybuchem insurekcji zaprzyjaźnił się z rodzeństwem Tarłowskich. Zapałał miłością do młodej Anieli, której przed odejściem do lasu obiecał opiekę nad Marcysiem. Naszkicowany przez Elizę Orzeszkową na ideał żołnierza, Jagmin ginie w potyczce i razem z innymi powstańcami zostaje pochowany w zapomnianej mogile, pod prostym krzyżem.
Eliza Orzeszkowa nakreśliła wygląd Jagmina, uwydatniając jego tężyznę fizyczną. Wyniosła postawa i szeroka pierś młodzieńca przyrównana została przez drzewa herkulesowych. Szerokie ramiona i duże dłonie zdradzały jego nieprzeciętną siłę. Rysy miał zaś klasyczne, rzymskie, podobne Scypionowi. Zdobiły ją kruczoczarne włosy i wąs. Uzbrojony w szablę, z rogatywką na głowie i rodowym sygnetem na jednym z palców, walczył z grzbietu swojego wiernego araba.
Jagmin pochodził z okolicznej szlachty Polesia litewskiego, jego rodzinny dom stał niedaleko lasu. Wielka przyjaźń łączyła go z rodzeństwem Tarłowskich, którym zaczął towarzyszyć na ulicach miasteczka i polnych drogach. Dzielny szlachcic zapałał w pewnym momencie miłością do młodziutkiej Anielki, której obiecał chronić brata podczas walk powstańczych. To on przyniósł Tarłowskiemu informację o formowaniu się oddziału, stając tym samym siłą sprawczą jego zaciągu. Z Marysiem Jagmin spędził wiele nocy na rozmowie o przyszłym kształcie świata i powodach ich powstańczej walki. Zawsze był gotów służyć mu pomocą, o czym świadczą ostatnie chwile obu powstańców. Jagmin zginął bowiem na progu zaatakowanego przez jazdę moskiewską szpitala polowego oddziału, spiesząc z pomocą Marysiowi. Ich przyjaźń przypomina przyjaźń rycerską, opiewaną na kanwach wielu średniowiecznych pieśni.
Jagmin został przez Elizę Orzeszkową wykreowany na postać rycerza idealnego. Prezentował ogromną odwagę i dyscyplinę, która zapewniła mu dowództwo jazdy oddziału Romualda Traugutta. Zawsze wykonywał przy tym rozkazy wodza, a jego właśni ludzie gotowi byli pójść za Jagminem choćby w ogień. W jednym z ostatnich epizodów, kiedy przychodzi mu bronić polowego szpitala przed carskimi żołdakami, ukazany jest niczym anioł - obrońca.
Wykazywał też ogromne przywiązanie do swoich przyjaciół. Gotowy był ryzykować własne życie, by iść z pomocą Marysiowi. Zawsze też dotrzymywał słowa, choćby tego o ochronie swojego przyjaciela przed niebezpieczeństwem. Ta posągowa wręcz postać posiadała jednak swoją wrażliwszą stronę. Miłość, jaką darzył Anielkę Tarłowską, była czysta i wręcz dziewicza. Pewny siebie, odważny żołnierz potrafił okazać łkającej dziewczynie niezwykłą czułość. Jagmin potwierdził stałość tych uczuć, kiedy Aniela przysłała do brata list.
Jagmin stanowi ucieleśnienie junaka-patrioty. Silny, odważny i przystojny szlachcic ma zarazem dobre serce, pamiętające o przyjaciołach. Jedyną słabością Jagmina wydaje się jego czysta miłość do Anielki, nadaje mu ona jednak zarazem szlachetnie tragicznego rytu. Nie jet on bowiem postacią posągową, mimo nadania mu takiego kształtu przez Elizę Orzeszkową. To wybitny, ale młody człowiek, którego życie zostaje zakończone, nim jeszcze na dobre się zaczęło. Tym samym bohater ukazuje dramat powstańców, którzy w imię patriotycznego obowiązku oddali ojczyźnie wszystko, łącznie z samymi sobą.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.