“Konrad Wallenrod” to powieść poetycka Adama Mickiewicza, która opublikowana została w 1828 roku. Opowiada ona o losach tytułowego bohatera, który jako dziecko został porwany z Litwy przez Krzyżaków i przez nich był wychowywany. Jego tożsamość narodową budzi i umacnia w nim stary śpiewak, Halban (Wajdelota), który uczy chłopca pieśni patriotycznych i opowiada mu o jego utraconej ojczyźnie. Jest on istotną postacią, która ma wpływ na przebieg wydarzeń powieści.
Halban jest człowiekiem już starszym. Szybko staje się swego rodzaju opiekunem i powiernikiem Konrada Wallenroda, pochodzą ono bowiem z jednego kraju. To Halban uświadamia Konrada, jak wygląda Litwa i że ma on moralny obowiązek ratowania jej. Był on więc wielkim patriotą i skarbnicą pamięci narodowej. Wpajał także chłopcu nienawiść do Zakonu, który się Konradem opiekował. To właśnie walejdota wpoił mu przekonanie, że jedyną drogą do pokonania Krzyżaków jest podstęp.
Wajdelota nieustannie namawiał także Konrada do zrealizowania ostatniego kroku i ostatecznego pognębienia Krzyżaków. Halban był także jedynym powiernikiem tajemnicy prawdziwej tożsamości Wallenroda, czyli Waltera Alfa. Oznacza to, że był osobą godną zaufania, której można było powierzyć sekret, który po wydaniu mógłby Konrada kosztować życie. Halban jest więc osobą solidną, wierną i lojalną - zarówno Konradowi, jak i Litwie, którą Wallenrod w jego oczach reprezentuje.
Halban był także wiernym towarzyszem Wallenroda w jego poczynaniach. Razem z nim jako jeniec krzyżacki dostał się na Litwę, na dwór króla Kiejstuta. Oznacza to, że towarzyszył głównemu bohaterowi na każdym kroku i był świadkiem wszystkich jego poczynań. Dlatego też, gdy Konrad wypił truciznę, to Halban odmówił popełnienia samobójstwa razem z nim. Wierzył bowiem głęboko w to, że jego rolą jest przekazanie dalej w świat historii Wallenroda.
Halban uważał bowiem, że pieśń ma niezwykłą siłę oddziaływania na ludzi i w ten sposób inni zainspirują się losami Konrada. Halban uważał głoszenie tej pieśni za swój patriotyczny obowiązek wobec ojczyzny. Sądził też, że jego patriotyczna pieśń nie zna żadnych granic i jest w stanie pokonać mury i granice. Był on więc skarbnicą wiedzy narodowej, a zatem osobą nie mniej ważną niż Konrad, który doprowadził do porażki Zakonu.
Halban jest więc człowiekiem doświadczonym przez los, cierpliwym i godnym zaufania. Zna doskonale swoje miejsce i rolę, jaką ma do odegrania w historii Litwy. Przez wiele lat przygotowywał Konrada do jego zadania, konsekwentnie budował w nim tożsamość narodową oraz mobilizował go w jego dążeniach do celu. Wspierał swojego podopiecznego, czyli Konrada Wallenroda, w jego walce z Zakonem Krzyżackim oraz był gotowy, by wyruszyć w świat i nieść innym pieśń o dokonaniach tego Wielkiego Mistrza Zakonu Krzyżackiego, który pomógł zwyciężyć Litwie.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.