Przyjaźń to jedna z najwspanialszych rzeczy, która może przydarzyć się człowiekowi podczas jego życia. Stanowi zarazem ogromną zagadkę, co widać nawet po początku owej pracy. Nazywając coś "rzeczą" wyrażamy bowiem jakiś stopień zakłopotania klasyfikacją pojęcia. Czym więc właściwie jest przyjaźń, jakie są jej elementy składowe? Cóż, wygląda na to, iż zazwyczaj można ją nazwać więzią. Jest tak przynajmniej w przypadku Małego Księcia i lisa z książki Antoine’a de Saint-Exupéry’ego oraz towarzyszy Jana Skrzetuskiego z powieści Henryka Sienkiewicza Ogniem i mieczem. Na tych dwóch przykładach poniższa praca wykaże, iż zadzierzganie więzi to jeden z elementów składowych przyjaźni, jeżeli nie zaś cały jej sens.
Nie ma chyba lepszego dzieła do opowiadania o przyjaźni niż opowieść Antoine’a de Saint-Exupéry’ego. Ponadczasowa i uroczo piękna w swoim odbiorze historia Małego Księcia zawiera wiele prawd, których nie potrafiłyby oddać nawet najpoważniejsze książki. Opowiada ona o podróży Małego Księcia z jego niewielkiej planety na Ziemię, której szczegóły opowiada pewien pilot. Ta dosyć naiwna fabuła przekazuje mądrości związane z dorastaniem, miłością oraz właśnie przyjaźnią. Znaczenie tego słowa Mały Książę pojmuje podczas spotkania z lisem. Chcąc się początkowo pobawić ze zwierzęciem, dowiaduje się, że na przeszkodzie stoi brak oswojenia tego drugiego.
Zwierzę uświadamia chłopcu potrzebę "zadzierzgnięcia więzi", stworzenia pomostu między dwiema osobami. Takie zrozumienie rodzi się z czasem, wymaga wytrwałości oraz sumiennej pielęgnacji. Zaprzyjaźnić się z kimś oznacza spróbować poznać tę osobę, uczynić ją zarazem częścią swojego życia. Tak oto rodzi się wzajemna więź, gdy obaj przyjaciele stają się sobie potrzebni. Zarazem odejście Małego Księcia uświadamia chłopcu, że wiąże się to też z bólem.
Pozornie bohater nie rozumie lisa, który jedynie stracił na ich więzi. Zwierzę jednak chciało być oswojone, tworzyć z kimś więź. Alternatywą była bowiem monotonia i samotność, coś, co już znał. Można wręcz stwierdzić, że mimo odejścia Małego Księcia, obaj już nigdy siebie nie opuszczą. Ich relacja odcisnęła bowiem piętno na wnętrzu obu przyjaciół. Pozwoliła się zrozumieć, poznać. Doświadczając zaś, czynimy się częścią doświadczanego. Wykuwamy więź, która w wypadku dwojga istot stanowi właśnie kwintesencję przyjaźni.
Najsłynniejszymi polskimi przyjaciółmi z literatury można niewątpliwie nazwać kompanię pana Jana Skrzetuskiego, wykreowaną na łamach Ogniem i mieczem Henryka Sienkiewicza. Poznani podczas Powstania Chmielnickiego towarzysze pułkownika husarskiego: Longinus Podbipięta, Onufry Zagłoba i Michał Wołodyjowski to doprawdy ciekawa grupa. Każdy na swój sposób inny, zarazem jednak wewnętrznie szlachetny, dopełnia osobliwą kompanię swoim charakterem. Najważniejsze jest jednak to, czym dokładnie okazuje się ich przyjaźń.
To prawdziwa więź, mocny łańcuch wierności, pozwalający przetrwać największe zawirowania i przygody. Widać to szczególnie na przykładzie sytuacji z kniaziówną. Gdy Jan Skrzetuski traci już wszelką nadzieję na odzyskanie ukochanej, a jego przyjaciele dostają informacje o miejscu pobytu niewiasty, bez zastanowienia ruszają na ratunek. Nie mówią jednak o całej sytuacji przyjacielowi, chcąc ochronić go przed ewentualnymi przykrościami. Okazują się wtedy ludźmi wiernymi, zdolnymi do refleksji nad przeżyciami swojego towarzysza, ale również zdolnymi do poświęcenia.
Jan Skrzetuski buduje taką więź ze swoimi towarzyszami poprzez kolejne przygody, to właśnie dzięki niej może również z nich szczęśliwie wyjść. Okazuje się więc, że przyjaźń po raz kolejny potrzebuje czasu oraz poznania, aby osiągnąć trwały kształt. Ostatecznym tego wyrazem staje się wyznanie Onufrego Zagłoby wobec księcia Jeremiego Wiśniowieckiego. Sarmaci zgłaszają się na ochotników w celu przedarcia po pomoc oblężonemu Zbarażowi. Chociaż stary szlachcic wyraża swoje powątpiewanie wobec sensowności misji, podejmuje się jej. Pytany o taką przyczynę podaje wprost przywiązanie do swoich przyjaciół i szlachetną solidarność wobec całej kompanii. U Sienkiewicza przyjacielem jest wiec ten, kto pozostaje wierny aż do śmierci, a nawet wobec niej.
Prawdę wyraził Mały Książę, że przyjaźń to rodzaj więzi. Jednak nawet ta opowieść, choć być może nieumyślnie, pokazuje również dalece wykraczające poza tą definicję znaczenie przyjaźni. Stanowi ona pomost duchowy między ludźmi, cenny skarb umiejący jednak zarazem boleśnie ranić. Smutny jest los człowieka, który nigdy nie poznał przyjaciela. Płytkie jest bowiem życie bez więzi z innymi.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.