Gollum to jedna z najbardziej intrygujących i tragicznych postaci literackich stworzonych przez J.R.R. Tolkiena. Pojawia się zarówno w powieści Hobbit, czyli tam i z powrotem, jak i we Władcy pierścieni. Jego największym skarbem był pierścień, pozwalający zyskać niewidzialność. Żądza jego posiadania przejęła kontrolę nad życiem Golluma, co doprowadziło do jego przemiany w mroczną, opętaną obsesją postać.
Gollum to postać niezwykle tajemnicza i budząca grozę, zamieszkująca głębiny podziemnego jeziora. Mieszkał na obślizgłej, skalistej wysepce pośrodku ciemnego, lodowatego jeziora. Jego historia i pochodzenie są owiane mrokiem, podobnie jak jego wygląd. Cały czarny jak noc, Gollum wyróżnia się jedynie wielkimi, okrągłymi oczami, które świecą jak latarnie w ciemności. Jego życie toczy się nad czarną wodą, po której pływa bezszelestnie w swojej łodzi, wiosłując wielkimi stopami. Znał sztukę poruszania się po jeziorze tak, by nie wydać najmniejszego dźwięku, co czyniło go niemal niewidzialnym dla niewprawnego oka.
Gollum przetrwał, łowiąc ślepe ryby błyskawicznymi ruchami swoich długich palców. Jego dieta nie ograniczała się jednak tylko do ryb, lubił także mięso goblinów, choć polowanie na nie wymagało od niego ostrożności i sprytu, aby nie zdradzić swojego istnienia. Gobliny rzadko zapuszczały się nad jezioro, wyczuwając obecność przerażającej istoty u jego brzegów. Gollum polował na nie, gdy tylko nadarzyła się okazja, atakując samotnych śmiałków, którzy zabłądzili w ciemnościach. Gobliny odkryły jezioro podczas budowy tunelu, nie zdając sobie jednak sprawy, że zamieszkuje je tak niebezpieczna istota. Czasami Wielki Goblin wysyłał swoich sługusów po ryby, rzadko który z nich wracał z wyprawy, co pokazuje, jak dużym zagrożeniem był dla nich Gollum. Żył w samotności, kryjąc się przed żywymi istotami i światłem dziennym. Miał własną rzeczywistość, stracił kontakt z ze światem zewnętrznym.
Gollum zawdzięczał swoje imię dźwiękowi glum, który wydawał podczas przełykania śliny. Jedynym, co było dla niego ważne, był pierścień, jego największy skarb. Samotność sprawiła, że Gollum często rozmawiał sam ze sobą, zwracając się do siebie w drugiej osobie. Zapomniał, jak wygląda komunikacja z inną żywą istotą, o hobbicie, który pojawił się na jego jeziorze, mówił w trzeciej osobie. Jego monologi były pełne złowieszczych syków. Spotkanie z Bilbo Bagginsem przypomniało jednak Gollumowi o czasach, kiedy nie żył jeszcze w całkowitej izolacji. Zamiast od razu pożreć hobbita, postanowił pograć z nim w zagadki. Chciał dowiedzieć się więcej o istocie, która, chociaż chwilowo, przyniosła mu odmianę w codziennej samotności. Gollum był podejrzliwy, przypuszczał, że być może Bilbo jest sojusznikiem goblinów i nie przyszedł sam. Mimo wszystko Gollum potrafił udawać uprzejmość, wciągnął hobbita we własną grę, nęcąc go możliwością wyjścia na wolność, jeśli uda mu się zaskoczyć go zagadką. Pokazuje to samotność Golluma, u którego ciekawość innej żywej istoty była silniejsza od głodu.
Sensem życia było dla Golluma strzeżenie pierścienia, którego nazywał swoim urodzinowym darem. Przez większość czasu otaczał się obrzydliwymi rupieciami: rybimi ośćmi, zębami goblinów, mokrymi muszlami, strzępkami błon nietoperza i innymi śmieciami budzącymi odrazę. Trzymał je w swoich kieszeniach i na wyspie na jeziorze. Wśród nich znajdował się jednak jeden niesamowicie cenny przedmiot: złoty pierścień, który dawał niewidzialność noszącej go osobie. Można było dostrzec ją tylko w pełnym słońcu, a nawet wtedy widoczny był wyłącznie niewyraźny cień.
Nikt nie wiedział, skąd Gollum dostał pierścień, prawdopodobnie nawet Mistrz, który nimi rządził. Stał się on jednak prawdziwą obsesją istoty: początkowo nosił go na palcu, potem w sakiewce na piersi, później chował w szczelinie między skałami na wyspie. Wciąż darzył go tak silnymi uczuciami, że wracał często, aby chociaż na niego popatrzeć. Przybycie Bilbo całkowicie zmieniło codzienną egzystencję Golluma: hobbit znalazł jego pierścień i zabrał go ze sobą. Dla Golluma była to niewyobrażalna tragedia, wpadł w histerię, próbując odnaleźć swoją zgubę. Bilbo zdołał uciec, a istota została w swojej kryjówce, pozbawiona jedynego przedmiotu, na którym jej zależało.
Gollum to postać tragiczna, żyjąca w całkowitej izolacji i obsesji na punkcie pierścienia. Doskonale pokazuje, jaki los może spotkać osobę nadmiernie przywiązaną do dóbr materialnych: zawsze możemy je stracić, a wtedy okazuje się, że nic nam nie zostało.
Aktualizacja: 2024-07-08 21:02:01.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.