Nieodłączną częścią każdego wesela jest para młoda. Nie inaczej jest oczywiście z „Weselem” autorstwa Stanisława Wyspiańskiego. Warto bliżej przyjrzeć się sylwetce Panny Młodej, która odważyła się postąpić wbrew tradycji i poślubiła krakowskiego poetę, a nie chłopa, chociaż urodziła się i wychowała na wsi. Ich związek był niecodzienny i wywoływał wiele kontrowersji. Wynikało to głównie z różnic w pochodzeniu i mentalności, który nie sposób nie zauważyć, obserwując parę młodą.
Wyspiański przejaskrawił cechy wielu postaci dramatu, aby jeszcze bardziej ukazać występujące między nimi kontrasty. Podobnie stało się z Panną Młodą. Autor chciał podkreślić przepaść istniejącą między nią a jej mężem. Pan Młody był poetą, wypowiadał się w kwiecisty sposób, wszędzie dostrzegał sztukę. Panna Młoda z kolei, była prostą dziewczyną ze wsi. Zostało to podkreślone głównie przez jej sposób wysławiania. Kobieta mówiła gwarą, przez co jej wypowiedzi są czasem nawet trudne do zrozumienia dla czytelnika, który nie zna realiów małopolskiej wsi początków XX wieku.
Panna Młoda patrzyła na świat prosto i praktycznie. Jej głowę zaprzątały realne problemy, nie doświadczała raczej głębokich przemyśleń. Gdy mąż opowiadał jej o ich przyszłym domu, zastanawiała się tylko, czy drzewa nie będą zasłaniać okna. Dziewczyna była też wierna ludowym tradycjom. W rozmowach z mężem można dostrzec, że mąż nie rozumiał jej sposobu myślenia i wiejskich obyczajów. Panna Młoda założyła tradycyjny ludowy strój, który miała na sobie nie tylko podczas ślubu, ale też całego wesela. Jego częścią były niewygodne buty, przez które bolały ją stopy. Dziewczyna bardziej ceniła sobie jednak obyczaje i opinię innych niż własną wygodę. Zareagowała oburzeniem, kiedy mąż zasugerował jej, że powinna zdjąć buty. Panna Młoda doskonale wiedziała, że na weselu nie wypada bawić się boso.
Panna Młoda była młodą i ładną dziewczyną, co w połączeniu z jej chłopskim pochodzeniem sprawiło, że Pan Młody był nią naprawdę zafascynowany. Mężczyzna uległ popularnej wtedy wśród inteligencji chłopomanii. Podziwiał proste życie na wsi, chociaż jego fascynacja była dość powierzchowna. Bohaterka nie odnajdowała się jednak zbyt dobrze w towarzystwie miejskich artystów. Brakowało jej wiedzy i obycia, często wypowiadała się bez zastanowienia, przez co popełniała gafy. Pan Młody zdawał się jednak tym nie przejmować.
Mężczyzna wciąż oczekiwał od żony wyznań miłości, ale Panna Młoda nie była romantyczką. Nie potrafiła kwieciście mówić o miłości, w przeciwieństwie do swojego męża. Jej charakter był daleki od dziewczęcej subtelności, często zachowywała się porywczo. Na pierwszy rzut oka nie wydawała się dobrą partią dla Pana Młodego wyróżniającego się artystyczną wrażliwością. Jak okazało się już podczas wesela, Panna Młoda była bardzo zazdrosna o męża. Nie szczędziła ostrych słów, kiedy mówiła, co zrobiłaby kobiecie, która spróbowałaby odebrać jej ukochanego. Dziewczyna nie panowała nad emocjami, była agresywna i trudno stwierdzić, do czego naprawdę mogłaby się posunąć wobec rywalki, gdyby uczucia jej męża osłabły.
Świat mieszkańców bronowickiej wsi był uporządkowany. Zamążpójście stanowiło jeden z najważniejszych celów w życiu kobiety. Panna Młoda była więc dumna, że udało jej się wyjść za mąż i to za miejskiego inteligenta, podobnie jak wcześniej uczyniła jej siostra Gospodyni. Dziewczyna miała jednak inne podejście do miłości i małżeństwa niż jej mąż. Nie było to dla niej metafizyczne doświadczenie, skupiała się na kwestiach praktycznych. Jednocześnie była jednak naiwna, wierzyła że małżeństwo będzie udane i nie przyjmowała do siebie żadnych argumentów, że może być inaczej. Gdy goście sugerowali jej, że nie będzie szczęśliwa poza Bronowicami lub nie będzie miała o czym rozmawiać z mężem, odrzucała ich słowa, chociaż nie brakowało w nich logiki i realizmu. Panna Młoda z pewnością odpowiedziała Radczyni, że rozmowa nie jest celem małżeństwa. Przekonywała też siostrę, że nie będzie jej brakowało rodzinnego domu, chociaż nigdy wcześniej go nie opuszczała.
Podobnie, jak większość bohaterów dramatu, Panna Młoda była inspirowana prawdziwą postacią - chłopką Jadwigą Mikołajczykówną, która poślubiła poetę Lucjana Rydla. W rzeczywistości była to jednak podobno skromna, spokojna dziewczyna, całkowicie inna od swojego literackiego odpowiednika. Nie ma w tym nic dziwnego, ponieważ Wyspiański celowo wyolbrzymiał cechy postaci, aby podkreślić istniejące między nimi kontrasty.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.