Książka Jana Brzechwy Akademia pana Kleksa ma wiele elementów fantastycznych. Tytułowa akademia nie ma nic wspólnego z tradycyjną szkołą, a to głównie dzięki niezwykłym zdolnościom pana Kleksa. Oprócz tego w akademii znajdowało się jednak również wiele przedmiotów, które miały cudowne właściwości.
Sekrety Pana Kleksa to kolekcja porcelanowych tabliczek, zapisanych starannie drobnym chińskim pismem. Kiedyś trzymane w hebanowej szkatułce, obecnie istnieją jedynie jako wspomnienie, ponieważ zostały zniszczone przez Alojzego, który zdeptał je na pył. To na nich pan Kleks zapisał całą widzę pozyskaną od doktora Paj-Chi-Wo. Kiedy sekrety zostały zniszczone, stracił swoje magiczne zdolności, a bajka o akademii dobiegła końca.
Pan Kleks potrafił zdjąć płomyk ze świecy i przez kilka dni przechowywać go w kieszeni. Na stoliku miał nawet słój pełen płomyków. Przydawały mu się podczas gotowania, ponieważ wrzucone do wody, natychmiast doprowadzały ją do wrzenia. Płomyki służyły również jako źródło światła, nie tylko podczas nocnych spacerów, ale nawet na choince.
Adaś i Artur znaleźli go podczas szkolnego poszukiwania skarbów. Niepozorny kluczyk miał wyjątkowe właściwości: otwierał każde drzwi.
Był kolejnym eksponatem znalezionym przy poszukiwaniu skarbów. Wystarczyło w niego zagwizdać, aby znaleźć się właśnie w tym miejscu, gdzie chcielibyśmy być.
Piegi pełniły wyjątkową rolę w akademii pana Kleksa. Miał on na twarzy mnóstwo piegów, które przemieszczały się z dnia na dzień, co było wynikiem jego roztrzepania. Co noc zdejmował je i przechowywał w złotej tabakierce, aby rano ponownie je przytwierdzić, jednak za każdym razem na innym miejscu. W jego tabakierce znajdowały się również zapasowe piegi różnej wielkości i barwy, które regularnie dostarczał golarz Filip. Pan Kleks uważał piegi za niezwykle ważne dla zdrowia i mądrości. Właśnie dlatego regularnie, w niedzielę i święta, sięgał po nie z tabakierki i przytwierdzał do nosa największe i najbardziej okazałe. Uczniowie, których wyróżniał podczas lekcji, otrzymywali piegi jako najwyższe odznaczenie. Piegi były też przysmakiem szpaka Mateusza, dlatego gdy był w złym humorze, pan Kleks dawał mu do zjedzenia zużytego piega. Mateusz od razu odzyskiwał dobry nastrój i był chętny do rozmowy.
Pan Kleks na co dzień korzystał między innymi z kolorowych szkiełek, które przechowywał w puszkach, posegregowane według barw i odcieni. Przydawały mu się do przygotowywania dań, ponieważ pan Kleks wiedział, że kolor potrawy wpływa na jej smak. Miały również działanie lecznicze – niebieskie szkiełko pomogło choremu motorniczemu.
Pigułki na porost włosów, które pan Kleks tak często zażywał, stanowiły kluczowy element jego tajemniczego sposobu na utrzymanie bujnej czupryny. Te magiczne pigułki, którymi częstował nie tylko siebie, ale i innych, zawierały w sobie niezwykłe właściwości stymulujące wzrost włosów. Kiedy przestał je zażywać, wyłysiał i stracił swoją charakterystyczną, krzaczastą brodę. Pigułki na porost włosów były więc nieodłącznym elementem jego diety.
Pompka powiększająca jest jednym z najbardziej charakterystycznych wynalazków pana Kleksa. Z wyglądu przypomina zwykłą oliwiarkę, jak ta używana do smarowania maszyny do szycia. Jednakże jej funkcje przekraczają możliwości zwyczajnej oliwiarki. Pan Kleks przykładał pompkę do jakiegokolwiek przedmiotu i naciskał jej denko, a wtedy od razu zaczynał on rosnąć. Używał jej nawet pan Kleks, dzięki czemu rano zmieniał rozmiary z dziecięcych, ponownie stając się dorosłym mężczyzną.
Lusterka senne, które pan Kleks odbierał od uczniów każdego ranka, były niezwykłymi przedmiotami, pełniącymi istotną rolę w procesie oceny i kształtowania snów. Miały one specjalne cechy, które sprawiały, że były zdolne odbijać sny uczniów. Te nietypowe lusterka nie różniły się znacząco od zwykłych luster pod względem wyglądu. Były wykonane z wyrafinowanego szkła, w eleganckich, ozdobnych oprawach, ale to, co je wyróżniało, to ich magiczne zdolności. Za pomocą waty nasączonej kwasem sennym pan Kleks zbierał sny z lusterek do porcelanowych miseczek, a następnie suszył je i wyrabiał z nich pastylki. Te złe wyrzucał, a dobre – podawał je uczniom, dzięki czemu mieli coraz piękniejsze sny. Najbardziej interesujące sny były zapisywane w senniku akademii.
Najważniejszym magicznym przedmiotem był jednak guzik z czapki bogdychanów, która należała do Mateusza. Dzięki niej zmienił się w szpaka, ale nie mógł wrócić do swojej ludzkiej postaci, ponieważ guzik został zgubiony. Adaś pomagał Mateuszowi odnaleźć guzik, jednak bezskutecznie. Pod koniec powieści pan Kleks zmienia się w guzik z czapki, a Mateusz wraca do swojej ludzkiej postaci.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.