Adaś Niezgódka to główny bohater książki Jana Brzechwy Akademia pana Kleksa. To z jego perspektywy poznajemy realia akademii oraz ekscentryczną osobowość nauczyciela. Adaś przechodzi również przemianę: z chłopca sprawiającego problemy zmienia się w dobrego ucznia, do którego pan Kleks miał zaufanie.
Adam Niezgódka, dwunastoletni chłopiec, od pół roku uczęszczał do Akademii Pana Kleksa. W domu znany był z niezdarności i pecha - zawsze spóźniony, niezdolny do odrobienia lekcji, psuł wszystko, czego dotknął. Wielokrotnie tłukł szklanki, spodki i popełniał inne błędy, które drażniły jego rodziców. Rudowłosy i rzucający się w oczy, Adam często był obiektem uwagi, ale rzadko z pozytywnego powodu. Rodzice mieli też problemy z posiłkami dla syna, bo często kaprysił, nie lubił krupniku i marchewki. Czarę goryczy przerwał ostatni błąd Adasia: wylanie atramentu na nowy kostium matki. Rodzice stwierdzili, że coś musi się zmienić, dlatego wysłali Adasia do Akademii pana Kleksa, mając nadzieję, że w magicznym otoczeniu tej niezwykłej szkoły znajdzie drogę do samodoskonalenia i odkryje swoje ukryte talenty. Pomimo swoich niepowodzeń, w Adamie drzemał potencjał, który dostrzegł pan Kleks.
W akademii pana Kleksa Adaś się zmienił: był lubiany przez pana Kleksa i kolegów, zdobył ich zaufanie. Przekonał do siebie nawet kapryśnego szpaka Mateusza, który opowiedział mu historię swojego życia. Przez rudy kolor włosów rzucał się w oczy, dlatego pan Kleks chętnie wysyłał go do różnych bajek, gdy czegoś potrzebował. Adaś był posłusznym chłopcem i wypełniał polecenia swojego nauczyciela. W przeciwieństwie do tego, jaką opinię miał w swoim rodzinnym domu, zawsze starał się, aby zrobić to, co do niego należy. Kiedy opowiadał o swoich doświadczeniach w różnych bajkach, chłopcy z akademii z zazdrością patrzyli na jego wyjątkowe przygody.
Adaś był ciekawski, chciał dowiedzieć się jak najwięcej o panu Kleksie. Fascynowało go, dlaczego nauczyciel tak bardzo różni się od przeciętnego człowieka. Interesował się pompką powiększającą, umiejętnościami pana Kleksa, nie rozumiał, skąd pochodzi jego wyjątkowa moc. Dzięki zaufaniu, jakie Adaś wzbudzał u swojego nauczyciela, z czasem dowiadywał się coraz więcej. To Niezgódka pomagał panu Kleksowi w kuchni, dzięki czemu poznał sztukę gotowania za pomocą kolorowych szkiełek i jadalnych farb. Adaś wyróżniał się też odwagą, gdy pompka powiększająca wpadła do stawu, bez wahania zanurkował i zwrócił zgubę panu Kleksowi. Chłopak zaaganżował się w życie w akademii i stał się nieodłączną częścią społeczności uczniowskiej.
Niezgódka był wrażliwym, empatycznym chłopcem, który nie przechodził obojętnie wobec cudzego cierpienia. Kiedy udał się do bajki o dziewczynce z zapałkami, rozpłakał się, widząc jak jej bohaterka cierpi na mrozie. Poruszyła go też opowieść szpaka Mateusza, który tak naprawdę był księciem, nie mogącym wyzwolić się ze swojej nowej, ptasiej postaci. Adaś wiedział, że jeśli znajdzie guzik do czapki bogdychanów, Mateusz ponownie stanie się człowiekiem. Robił wszystko, aby odnaleźć guzik, posuwał się nawet do ucinania guzików z okryć przechodniów. Pokazuje to, jak cenił sobie swoich przyjaciół oraz jak wiele był w stanie zrobić, gdy postawił sobie cel. Adaś przywiązywał się również do zwierząt: bardzo ucieszył się, gdy spotkał w psim raju swojego psa: mopsa o imieniu Reks. Chłopiec przekonał się, że jego pies teraz jest szczęśliwy i ma wszystko, czego mu potrzeba. Był jednak lojalny wobec pana Kleksa i przywiązany do akademii: po kilku dniach chciał już wrócić na ziemię.
Chociaż wcześniej niczym się nie wyróżniał, Adaś w akademii zaczął się rozwijać. Od samego początku bardzo zależało mu, aby otrzymać najwyższe wyróżnienie w akademii pana Kleksa, czyli piegi. Jego droga nie była prosta, początkowo za mało umiał, żeby spotkał go taki zaszczyt. W końcu jednak przeżył wyjątkowe spotkanie z królewną Żabką, za co pan Kleks nagrodził go dużą piegą. Nie była to jednak jedyna przygoda Adasia, której koledzy mogli mu zazdrościć. Chociaż wszyscy uczniowie próbowali naśladować pana Kleksa w sztuce latania, dopiero Adasiowi się to udało. Uniósł się w powietrze i doleciał aż do psiego raju.
Niezgódka nie był jednak ideałem – załamał się, gdy przekonał się, że nie umie sterować kierunkiem swojego lotu i nie wie, jak wrócić do akademii. Na szczęście szpak Mateusz przyszedł mu z pomocą i przyniósł list od pana Kleksa. Opowieść Adasia była wielkim wydarzeniem dla pozostałych uczniów akademii, którym nie udało się wznieść w powietrze. Adaś wyróżniał się też pod względem snów. Jego sen o siedmiu szklankach tak bardzo spodobał się panu Kleksowi, że zapisał go w senniku akademii i nagrodził Niezgódkę dwoma piegami. Sen został też uroczyście odczytany innym uczniom.
Adaś niejednokrotnie musiał działać pod presją czasu i mimo młodego wieku dawał sobie z tym radę. Pomógł królewnie Żabce uratować ryby i raki, które żyły w osuszonym stawie, przynosząc kluczyk przechowywany przez pana Kleksa. W zamian, Adasia spotkała kolejna ciekawa przygoda – otrzymał od królewny Żabkę Podajłapkę, obiecującą mu pomoc w wyzwaniach, które czekają go w przyszłości. Adaś potrafił okazywać szacunek i wdzięczność, zawsze dobrze traktował wszystkich, których spotykał.
Chłopiec nie unikał ciężkiej pracy, dlatego pan Kleks ufał mu, gdy szukał sprawdzonego pomocnika. Adaś pomagał nauczycielowi nawet w wymagającym wyzwaniu ożywienia Alojzego – lalki wysłanej przez golarza Filipa do akademii. Jego determinacja i chęć niesienia pomocy przejawiały się w skrupulatnym wykonywaniu zleconych mu zadań przez pana Kleksa. Pomimo trudności, jakie napotykał, nie zniechęcał się, lecz konsekwentnie dążył do osiągnięcia celu.
Podczas pracy nad Alojzym, Adam wykazał się cierpliwością i wytrwałością, nacierając lalkę maścią, aby przywrócić jej funkcje życiowe. Jego współpraca z panem Kleksem była harmonijna i skuteczna, co zaowocowało sukcesem. Mimo wysiłku nie zapominał o kolegach i ich ciekawości, chętnie dzieląc się informacjami o postępach w leczeniu Alojzego. Po zakończeniu pracy Adam okazał się troskliwym i empatycznym towarzyszem, który przyjął Alojzego z otwartością i życzliwością. Jego entuzjazm w powitaniu lalki, jak również gotowość do dalszego wsparcia, świadczą o jego empatii.
Chociaż bajka o akademii musiała dobiec końca, Adaś przeżył wiele niezwykłych przygód. Zdobył nową perspektywę na życie i otwartość na magiczne zjawiska, które mogą się dziać w świecie bajek i fantazji.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.