„Lilla Weneda” to dramat romantyczny stworzony w 1839 roku przez Juliusza Słowackiego. Opowiada o wojnie między ludem Wenedów, a ludem Lechitów, którzy walczą ze sobą o ziemie i władzę. Opowieść stylizowana jest na mit, a inspirowana mitologiami celtyckimi, słowiańskimi i nordyckimi.
Spis treści
Ironia to zabieg, który ma za zadanie ukazać sprzeczność między ukrytym znaczeniem tekstu, a jego dosłownym przedstawieniem.
Ironia romantyczna jest związana z ironią, jest jej odmianą. Powstała dzięki filozofom niemieckim, głównie za sprawą Friedricha Schlegla. Ironia romantyczna opisuje postawę twórcy epoki romantyzmu wobec świata, rzeczywistości i problemów, które ona tworzy. Ironia romantyczna jest pewnego rodzaju grą, którą autor toczy z czytelnikiem. Ironia romantyczna miała tylko jeden cel – przypominać o tym, że sztuka prowadzi do prawdy i tylko dzięki niej można tę prawdę poznać. Jednak nie należy zapominać, że to, co czytamy, to jedynie fikcja. Trzeba mieć na uwadze fakt, że to gra i zachować dystans, który jest kluczem do poznania prawdy, zawartej w sztuce.
Juliusz Słowacki był mistrzem we władaniu ironią romantyczną. Chwaląc ganił i w skromny sposób pokazywał swój kunszt i talent w tworzeniu poezji.
„Lilla Weneda” jest specyficznym dziełem Słowackiego. Jest ona pełna ironii romantycznej. Jednym z przykładów jest maskarada, jaką urządza Ślaz, przebierając się za rycerza Lechitów – Salmona. Salmon był ukochanym rycerzem króla Lecha, a Ślaz zrobił z niego człowieka owianego straszną tajemnicą, kłamcę, który stara się wywinąć od konsekwencji najprostszymi wymówkami, które nie mają sensu. Jego opowieść o zaczarowanej przyłbicy, której nie da się otworzyć sprawia, że czytelnik początkowo śmieje się do rozpuku, a później uświadamia sobie, że prawdę możemy poznać tylko wtedy, kiedy sami ją sprawdzimy. To właśnie czyni król Lech – podnosi przyłbice żołnierza i odkrywa tam twarz Ślaza, wyglądającego zupełnie inaczej niż Salmon. Ślaz próbuje wybrnąć z tej sytuacji kolejną wymówką, jednak Lech zaczyna nabierać podejrzeń co do tego, kim jest osoba podająca się za jego ukochanego wojaka.
Postać świętego Gwalberta również jest przykładem romantycznej ironii. Duchowny początkowo przyjaźnił się z Lillą i pomagał jej uwolnić ojca z niewoli. Po czasie przechodzi jednak na stronę Lecha, stając się duchownym jego wojsk. Gwalbert uważa, że jest wielkim wysłannikiem Boga, który jako jedyny może przynieść ludowi zbawienie. W rzeczywistości jest on tylko śmiesznym hipokrytą, który jest bezsilny wobec otaczającej go sytuacji. Pokazuje to, że nie warto od razu wierzyć autorytetom, ponieważ mogą się one okazać słabsze od nas.
Innym przykładem jest zakład Lilli i Gwinony o życie ojca Wenedki – Derwida. Król Wenedów został uwięziony w lechickiej niewoli, a Lilla umawia się z królową Lechitów, że ta wypuści ojca, kiedy Lilla trzy razy uratuje go od śmierci. Dziewczyna wykazuje się sprytem, inteligencją i podstępem, byle tylko ratować rodzica. Zabawa i groteska, które kompletnie nie pasują do sytuacji Lilli i jej ojca, sprawia, że ten element ma wydźwięk humorystyczny, a jednocześnie uczący – z każdej sytuacji można znaleźć wyjście, należy jedynie przestać myśleć szablonowo.
Aktualizacja: 2022-08-11 20:24:00.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.