„Hymn do Afrodyty”, autorstwa Safony, ma charakter pochwalno-błagalny. Zakochana kobieta prosi boginię miłości o pomoc. Uczucie wiąże się w utworze z cierpieniem, ponieważ jest nieodwzajemnione.
Safona była starożytną, grecką poetką, która żyła na wyspie Lesbos. Prowadziła tam koło ku czci muz i bogini Afrodyty. Jej dom stał się miejscem spotkań dla dziewcząt z arystokratycznych rodów, które nauczała muzyki, gry na lirze oraz tańca. Uczennice opuszczały szkołę Safony w momencie zamążpójścia. Kult Afrodyty, bogini miłości, miał dla greckiej poetki bardzo duże znaczenie. Safona tworzyła głównie erotyki, w których opisywała szczęście i cierpienie, wiążące się z uczuciami.
Autorka posłużyła się formą hymnu. Jest to uroczysta pieśń pochwalna o apostroficznym charakterze wypowiedzi. Hymny komponuje się na cześć bóstwa, szczególnej osoby, wydarzenia, ojczyzny lub idei. W Europie, ten gatunek rozwinął się właśnie w basenie Morza Śródziemnego w czasach starożytnych.
Utwór ma budowę regularną, składa się z siedmiu strof. Został napisany strofą saficką. Trzy pierwsze wersy zwrotki, zwane wersami większymi, liczą po jedenaście zgłosek, a ostatni wers strofy, nazywany wersem mniejszym, składa się z pięciu zgłosek. Pojawiają się rymy krzyżowe.
Podmiot liryczny kieruje swoją wypowiedź do Afrodyty, zastosowano liczne apostrofy („Afrodyto, Zeusa córo, dziewico”, „Zejdź ku mnie, niebiańska”, „Pytasz mnie, bogini”, „Ratuj, błagam cię o to”). Osoba mówiąca jest nieszczęśliwie zakochaną kobietą. Ze względu na osobisty charakter wypowiedzi, można utożsamiać ją z Safoną.
Warstwa stylistyczna nie jest zbyt rozbudowana. Zastosowano liczne epitety („promiennym tronie”, „białe ptaszki”, „słonecznej krainy”, „rydwan jasny, złoty”, „czarne, ziemskie niziny”, „serce gorejące”, „czarne cienie”). Pojawiają się metafory („jakim mnie pragnieniem miłosnym pierś wzbiera”, „dusza ci umiera i skargi roni płaczące”, „przybądź więc znowu i rozprosz czarne cienie, które mi biedne moje serce gniotą”), a także pytania retoryczne („On cię unika?”, „Hardy był?”).
Zakochana kobieta prosi Afrodytę o pomoc. Opisuje trudne emocje, które jej towarzyszą. Cierpi z powodu nieodwzajemnionej miłości. Afrodyta, bogini miłości, piękna, kwiatów, pożądania i płodności, jest sprawczynią bólu podmiotu lirycznego, ponieważ to od niej pochodzą wszystkie romantyczne uczucia. Osoba mówiąca nazywa Afrodytę „córą Zeusa”, odnosząc się do teorii Homera, według której bogini miłości była córką Zeusa i Diony.
Podmiot liryczny uznaje Afrodytę za niestałą i zwodniczą. Te same cechy można przypisać miłości. Bogini łączy w sobie sprzeczności, jednocześnie rani i służy pomocą nieszczęśliwie zakochanym. Afrodyta ma ludzką postać, a jednocześnie jest uosobieniem miłości. Osoba mówiąca opisuje atrybuty bogini miłości. Afrodyta mieszka w pałacu na Olimpie i zasiada na tronie, przemieszcza się rydwanem. Jest to odwołanie do utrwalonego w mitologii wizerunku bogini miłości, która podobno jeździła rydwanem, zaprzężonym w gołębie. Afrodyta wydaje się bliska człowiekowi, osoba mówiąca ma odwagę bezpośrednio się do niej zwracać, a jednocześnie budzi szacunek. Rozbudowane apostrofy świadczą o podziwie, którym podmiot liryczny darzy boginię. Utwór jest utrzymany w patetycznym stylu, co jest typowe dla hymnu.
Utwór posiada elementy liryki modlitewnej, podmiot liryczny wierzy, że Afrodyta wysłucha jego próśb i przyniesie mu ulgę w cierpieniu. Bogini miłości wydaje się litościwa i współczująca. Doskonale rozumie skomplikowaną naturę ludzkich uczuć. Afrodyta jest gotowa zstąpić ze swojego pałacu na Olimpie i przybyć na ziemię, aby pocieszyć nieszczęśliwą kobietę.
Osoba mówiąca wcześniej była w tej samej sytuacji. Bogini miłości pojawiła się wtedy przy niej, aby ją wesprzeć. Podmiot liryczny cytuje słowa, które kiedyś usłyszał od Afrodyty. W hymnie pojawiają się elementy mistyczne, bezpośredni kontakt z bóstwem okazuje się możliwy. Rozczarowana kobieta ma nadzieję, że bogini miłości ponownie pomoże jej w uczuciowych rozterkach. Osoba mówiąca nie prosi nawet o pomoc w zdobyciu serca ukochanego. Chce zapomnieć, uwolnić się od cierpienia, związanego z nieszczęśliwą miłością. Podmiot liryczny kłania się przed tronem Afrodyty, licząc że wreszcie zazna spokoju.
Hymn ukazuje jak ważna dla Safony, była miłość. Poetka poświęciła utwór Afrodycie, ponieważ uczucia znajdują się dla niej w centrum ludzkiego życia. Osoba mówiąca szczerze kocha, oddaje swoje serce mężczyźnie, mimo że jej uczucia nie są odwzajemnione. Żeby zapomnieć o swoim wybranku, kobieta musi prosić o boską interwencję. W utworze zrównano sferę sacrum i profanum. Zwyczajny człowiek może rozmawiać z bóstwem, Afrodyta jest nawet gotowa zstąpić na ziemię, aby okazać wsparcie kobiecie. Bogini, mimo że mieszka na dalekim Olimpie, posiada ludzkie uczucia. Cechuje się empatią i szczerą chęcią pomocy. Poetka zwraca się do Afrodyty, jak do przyjaciółki, wiedząc że spotka się ze zrozumieniem.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.