Dusiołek – interpretacja

Autorka interpretacji: Adrianna Strużyńska. Redakcja: Sonia Nowacka.
Zdjęcie Bolesława Leśmiana

Bolesław Leśmian, fot: autor nieznany, Współcześni Pisarze Polscy - Serja I, polona.pl

„Dusiołek” Bolesława Leśmiana jest jednym z jego najbardziej znanych utworów. Ballada ta łączy w sobie odwołania do wierzeń ludowych, jak i ważnych koncepcji filozoficznych. Zawarta w utworze krótka historia, w której tytułowy stwór napada we śnie wędrowca Bajdałę, przede wszystkim stanowi nawiązanie do problemu teodycei, filozoficznej refleksji na temat istnienia zła w świecie. 

Spis treści

Dusiołek – geneza utworu

„Dusiołek” Leśmiana pochodzi ze zbioru „Łąka” wydanego w 1920 roku. Wiersze z tego tomu inspirowane są folklorem i wierzeniami ludowymi, a obecna w utworach tematyka filozoficzna łączy się z opowieściami o codzienności wiejskiego ludu i pochwałą życia z dala od cywilizacji .

Ballada „Dusiołek” luźno nawiązuje do mitologii słowiańskiej. Dusiołek przypomina zmorę, istotę nawiedzającą śpiących i próbującą ich udusić podczas snu lub wypić krew swojej ofiary. Wyobrażenie Dusiołka odbiega od przekazywanego w podaniach wizerunku zmory, która zazwyczaj przybierała postać wysokiej kobiety lub kościotrupa. Według ludowych wierzeń, zmora siada na piersi śpiącego człowieka i dusi go, aż krew nie napłynie do głowy, a następnie posila się nią i odchodzi. Po przebudzeniu, ofierze towarzyszy uczucie ogromnego zmęczenia. Z tych legend wywodzi się powiedzenie „blady jak zmora”.

W utworze można również doszukiwać się fascynacji psychoanalizą Zygmunta Freuda, który zasłynął z ukazania złożoności ludzkiej psychiki i ukazania, jak ważną rolę w życiu człowieka odgrywa podświadomość. Stworzony przez Leśmiana Dusiołek może symbolizować właśnie ową podświadomość czy nieuświadomione dążenie człowieka do samodestrukcji.

Dusiołek – analiza utworu i środki stylistyczne

Ballada to wywodzący się z epoki romantyzmu gatunek synkretyczny, łączący cechy liryki, epiki i dramatu. W utworach tych często pojawiają się elementy fantastyczne i ludowe. W “Dusiołku” Leśmian posłużył się balladą, aby opisać świat słowiańskich wierzeń. Utwór składa się z jedenastu czterowersowych strof: dwa pierwsze wersy są siedmiozgłoskowe, zaś trzeci i czwarty – jedenastozgłoskowe. Poeta w swoim utworze zastosował rymy parzyste (aabb).

Ballada została zbudowana na zasadzie dychotomii, w części utworu głos zajmuje narrator, wiejski gawędziarz, później wypowiada się bohater utworu – chłop Bajdała. Leśmian zastosował stylizację językową na gwarę. Pojawiają się więc zapożyczenia z potocznego języka używanego przez ludność wiejską („wiódł szka­pę”, „ciel­ska to­bo­łem”, „skrzy­wił gębę”, „pół­ba­bek”, „zad tyli, co kwo­ka”, „zmaj­stro­wać”).

Warstwa stylistyczna ballady jest rozbudowana, w utworze występują charakterystyczne dla twórczości Leśmiana neologizmy („Dusiołek”, „Bajdała”, „potworzył”). Oprócz nich istotną rolę odgrywają metafory („ste­rał we śnie Baj­da­ła pół du­szy i pół cia­ła”) i porównania („wy­lazł z rowu Du­sio­łek, jak pół­ba­bek z łoża”, „siadł Baj­da­le na pier­si, jak ten kruk na sno­pie”). Narrator ballady wyraża swój stosunek do przedstawionej sytuacji przez zastosowanie zgrubień („ciel­ska to­bo­łem”, „gębę”, „ję­zo­rem”) oraz wykrzyknień („Że też taki żyć ra­czy!”, „O, rety - ola­bo­ga!”, „War­kło, trza­sło, spo­tnia­ło!”). Opis sytuacji jest żywy i plastyczny, dzięki epitetom („gębo nie­po­słusz­na”, „ca­łym polu”) i onomatopejom („mla­snął”, „war­kło”, „ję­kiem złe­mu prze­czy”, „przez sen be­czy”, „wy­par­skał”). Obecna w utworze Leśmiana jest również tautologia („prze­spać upał w upa­le”), a na rytm ballady wpływają powtórzenia („oprócz sie­bie – wiódł szka­pę, oprócz szka­py - wołu”, „i ję­zo­rem mla­snął i ziew­nął wnie­bo­gło­sy i splu­nął i za­snął”).

Dusiołek – interpretacja utworu

Ballada opowiada o Bajdale, chłopie wędrującym po świecie ze szkapą i wołem. Bohater utworu przedstawiony jest w ironiczny sposób, jego imię oznacza kogoś, kto lubi opowiadać przeróżne bajki i historie, niekoniecznie zgodne z prawdą. Akcja ballady rozgrywa się latem, podczas upałów, gdy w gospodarstwie jest najwięcej pracy.

Z nieznanego powodu Bajdała nie angażuje się w chłopskie obowiązki, ale spaceruje ze zwierzętami, które również powinny pracować. Mężczyzna postanawia zdrzemnąć się w pobliżu lasu, ponieważ męczy go upał. Narrator przedstawia go w karykaturalny sposób, chłopu brakuje ogłady, jest nieokrzesany.

Gdy Bajdała zasypia, nawiedza go Dusiołek. Jest to odrażająca zjawa, która siada chłopu na piersi i zaczyna go dusić. Słowo „Dusiołek” jest neologizmem, wywodzącym się właśnie od czasownika „dusić”. Przyrostek „-ołek” sprawia jednak, że budzi komiczne skojarzenia, istota wydaje się bardziej śmieszna, niż straszna. Dusiołek wygląda komicznie, wydaje się być istotą męską, a jednocześnie zachowuje cechy żeńskie. Jego pysk przypomina jednocześnie żabę i ślimaka, a reszta ciała – kwokę, która wysiaduje jaja.

Walka Bajdały z Dusiołkiem również jest przedstawiona w ironiczny sposób. Chłop w końcu zwycięża, udaje mu się obudzić. Ma pretensje do wołu i szkapy, które powinny uratować go przed Dusiołkiem. Jest zły nawet na samego Boga, ponieważ uważa, że stwórca niepotrzebnie powołał do życia takie stworzenia, jak Dusiołek.

Poeta posłużył się lekką, zabawną opowieścią z życia chłopa Bajdały, aby poruszyć kwestie filozoficzne. Puenta ballady skłania do rozważań na temat istnienia zła. Bajdała, z właściwą sobie prostotą, pyta Boga czemu pozwala istnieć szkodliwym istotom, które uprzykrzają życie człowiekowi i odbierają urodę światu. Chłop posługuje się czasownikiem „potworzyć”, ponieważ niektóre boskie stworzenia są rzeczywiście potworne. Bajdała ociera się o bluźnierstwo, ponieważ kwestionuje mądrość i dobroć Boga.

Poeta porusza problem istnienia zła na świecie. Pytania pozostają bez odpowiedzi, Bóg nie reaguje na złorzeczenia chłopa. Powód, dla którego dobry stwórca pozwala istnieć złu, pozostaje tajemnicą. W utworze pojawia się więc problem teodycei, czyli koncepcji filozoficzno-religijnej mającej na celu zrozumienie paradoksu: dlaczego w świecie stworzonym przez dobrego i miłosiernego Boga istnieje zło? 

Ballada zawiera jednocześnie pouczenie moralne. Bajdała zostaje ukarany za swoje lenistwo. Zamiast pomóc innym w pracy, woli przeczekać upał podczas drzemki. Chłop łamie zasady wiejskiej społeczności i ponosi za to konsekwencje – błogi sen zamienia się w koszmar i walkę z przerażającym stworem.


Przeczytaj także: Ballada bezludna interpretacja

Aktualizacja: 2024-12-03 15:14:59.

Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.