Burza - Nikołaj Niekrasow

Rok się ociągała sąsiadeczka Hanka,
Wreszcie wyszeptała: „W parku jest altanka...

Więc... rozumiesz, miły? — gdy zapadnie zmrok“...
Dłużył mi się dzionek — bardziej niż ten rok.

Młoda krew nie woda: jak zakipi — amen!
Patrzę ja na niebo, a na niebie zamęt.

W ciemne, ciężkie chmury bliski deszcz się zebrał,
Potem grzmot ponury — i lunęło z cebra.

Nachmurzyłem czoło, w sercu burza wściekła,
Diabli wzięli schadzkę przez tę słotę z piekła.

Hanka delikacik, Hance nie ochota
Wyjść za próg domostwa, kiedy taka słota.

Możeby i w gorszą burzę wyszła do mnie,
Gdyby... Lecz czy kocha mnie aż tak ogromnie?

Bez nadziei, smutny, idę przed altankę
I w altance widzę sąsiadeczkę Hankę.

Choć ją całą wyżmij, tak zmoczyło Hanię,
Długom ja osuszał moje ukochanie.

Ale od tej nocy czoła już nie chmurzę,
Tylko się uśmiecham, gdy posłyszę burzę.