"Dobra Pani" to nowela Elizy Orzeszkowej, wydana w 1888 roku w zbiorze "Panna Antonina". W tej opowieści, autorka krytycznie ocenia fałszywą realizację ideałów filantropii i dobroduszności, charakterystycznych dla klas wyższych. Tytułowa postać, Ewelina Krzycka, jest ironicznym przykładem pozornej dobroczynności, która w rzeczywistości przynosi szkodę, traktując ludzi jak zabawki. Orzeszkowa wnikliwie obnaża hipokryzję postaw społecznych, ukazując głębsze problemy związane z egocentryzmem i fałszywą altruistyczną postawą tytułowej bohaterki.