„Sachem” Henryka Sienkiewicza to nowela opublikowana w czasopiśmie “Słowo” w 1883. Opowiada o jednym występie cyrkowym ostatniego z plemienia Czerwonych Węży, ku uciesze niemieckich osadników.
Spis treści
Kompozycja noweli jest skonstruowana według klasycznego modelu, z wyraźnym podziałem na wstęp, rozwinięcie i zakończenie. Sienkiewicz rozpoczyna utwór od krótkiego wprowadzenia, przedstawiając losy plemienia Czarnych Węży, którego ziemie zostały zniszczone przez kolonistów. Następnie narracja opisuje niemieckie miasteczko Antylopa, wybudowanego na miejscu dawnej indiańskiej wioski, gdzie odbywa się widowisko z udziałem głównego bohatera, sachema – ostatniego potomka Czarnych Węży. Kulminacja noweli przypada na moment, gdy Sachem odgrywa ceremonię plemienną i akt zapowiadania brutalnej zemsty, co jednak zostaje sprowadzone do komercyjnej rozrywki. Zakończenie to sachem jedzący knedle w miejscowej knajpie i zyskanie przez niego popularności wśród białych.
Styl noweli jest typowy dla Sienkiewicza, łączącego narrację realistyczną z elementami emocjonalnego oddziaływania na czytelnika. Narracja jest oszczędna, ale równocześnie wyrazista i plastyczna, co pozwala na oddanie zarówno klimatu indiańskiego świata, jak i miasteczka. Sienkiewicz stosuje kontrasty – w opisie dawnej świetności plemienia Czarnych Wężów zestawionej z życiem zeuropeizowanej Antylopy. Styl ten podkreśla ironię losu Sachema, który jako ostatni przedstawiciel swojej kultury staje się jej grabarzem, świadomie uczestnicząc w jej profanacji. Sienkiewicz pisze w stylu nieco reporterskim, a opisane wydarzenia przywołuje ze swej wyprawy do Ameryki Północnej.
Język noweli jest prosty, ale wymowny w odniesieniach kulturowych, co sprawia, że tekst jest zrozumiały, a jednocześnie głęboko oddziałuje na emocje odbiorcy. Sienkiewicz świadomie wplata wyrazy i zwroty nawiązujące do kultury indiańskiej, takie jak imię bohatera czy obrzędowe motywy, by następnie skontrastować je z prostotą oczekiwań i wyobrażeń niemieckich widzów. Ciekawym zabiegiem językowym jest zastosowanie ironii, która pozwala ukazać cynizm mieszkańców Antylopy, czerpiących rozrywkę z przedstawienia opartego na cierpieniu i degradacji kulturowej.
Aktualizacja: 2024-12-04 22:50:56.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.