Maćko z Bogdańca to stryj Zbyszka i zarazem jego opiekun w młodości.Silny mężczyzna, posiadający dużą mądrość życiową. Maćko stanowi przykład doświadczonego rycerza, który szlachetne ideały łączy z doświadczeniem i sprytem. W boju również stanowi przeciwnika, o czym przekonał się pod Grunwaldem Krzyżak Kuno von Liechtenstein.
Czytelnik poznaje Maćka z Bogdańca, gdy ten jest w sile wieku. Postawny i barczysty, acz wychudły mężczyzna mimo swoich lat pozostaje nader wytrzymały. Dobrze znosi trudy rycerskiego życia, a nawet wychodzi z niemal śmiertelnego ugodzenia strzałą. Jego twarz zdobi broda, a włosy upina w pątlik. Cały ubiór Maćka świadczy o latach spędzonych na wojaczce.
Głównym motorem działania Maćka było odbudowanie jego rodu. Niegdyś majętny i sławny, za czasów Jagiełły liczył jedynie dwóch członków – Maćka oraz jego bratanka Zbyszka. To właśnie w nim mężczyzna pokładał nadzieję na odbudowanie rodziny. Dlatego mocno nalega na jego ślub z Jagienką, która jego zdaniem byłaby idealną żoną dla młodego rycerza. Okazywał przy tym niezadowolenie ślubem Zbyszka i Danusi, szanował jednak wybór swojego bratanka. Kochał go niczym syna, co udowodnił propozycją zastąpienia skazanego na śmierć chłopaka w lochu.
Lata niedoli i jasny cel odbudowania rodu uczyniły z Maćka pragmatycznego materialistę. Zawsze myślał o dobru finansowym rodziny, poszukując nowych sposobów pomnożenia majątku. Jednym z nich jest wieloletnia wyprawa na Litwę, podczas której rycerz zdobywa pieniądze na wykup zastawionego Bogdańca. Nie znaczy to jednak, że Maćko porzucił rycerski honor. Wręcz przeciwnie. Nadal pozostaje wierny zasadom etosu, a nabyty przez lata pragmatyzm czyni z niego jeszcze skuteczniejszego rycerza. Wykorzystuje swój spryt i przebiegłość dla dobra sprawy. Zyskuje tym szacunek szlachetnie urodzonych.
Pragmatyzm ujawnia się w Maćku również pod względem podejścia do religii. Można go wręcz nazwać człowiekiem swoich czasów – prawdziwie religijny, a zarazem wierzącym w ludowe gusła i zabobony. Dla zapewnienia powrotu Zbyszka bezpiecznie do domu pielgrzymuje do grobu św. Jadwigi. Zarazem jednak wierzył choćby w diabła Borutę, zamieszkującego łęczyckie bagna. Gdy powód zmusiła go do postoju w tamtejszych lasach, wolał przezornie zyskać przychylność czarta, darowując mu wypełniony alkoholem pęcherz wołu.
Maćko posiadał również jedną cechę, która mogła budzić grozę. Mianowicie był bardzo pamiętliwy i zawzięty. Kiedy Zbyszko otarł się o śmierć w wyniku zaatakowania krzyżackiego poła, stary rycerz bardzo dobrze zapamiętał zachowanie Niemca. Kuno von Lichtenstein mógł bowiem wybaczyć rycerzowi pomyłkę i uwolnić go od kary. Nie zrobił jednak tego, za co stary rycerz poprzysiągł zemstę. Wiele lat potem odnalazł Kuno von Lihtensteina na polach Grunwaldu. Tam wyzwał go na pojedynek i pozbawił życia.
Maćko Bogdańca to rycerz o dużym doświadczeniu życiowym. Wykazujący się sprytem i pragmatycznym myśleniem mężczyzna zawsze myśli o dobru swojego rodu. Twarde stąpanie po ziemi nie neguje jednak wiary Maćka w zasady rycerskiego kodeksu. Podchodzi do niego jednak o wiele racjonalniej, niż wykazujący młodzieńczy idealizm Zbyszko. Czyni to z Maćka doskonałego mentora swojego bratanka. Dla czytelnika „Krzyżaków” może on zaś być przykładem godnej szacunku życiowej mądrości.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.