Chyba każdego z nas w dzieciństwie pociągały opowieści o ukrytych skarbach oraz bohaterach, którzy narażają się na wielkie niebezpieczeństwo i przeżywają wielkie przygody, byle tylko odnaleźć skrzynie wypełnione złotem albo innymi kosztownościami. Takie historie pobudzają wyobraźnię dziecięcą, chociaż oczywiście niewiele mają wspólnego z rzeczywistością. Dobrym tego przykładem jest historia o tym jak bohaterowie powieści Astrid Lindgren szukali skarbu rzekomo ukrytego na wyspie przez poprzednich mieszkańców tej niewielkiej szwedzkiej miejscowości.
Historia z poszukiwaniem skarbu rozpoczęła się, gdy Lasse i pozostali chłopcy na oczach dziewczynek znaleźli na strychu domu list, który rzekomo miał tam zostawić poprzedni jego właściciel domu. List zawierał informację o tym, że na wyspie niedaleko ich domu został bardzo dawno temu ukryty skarb, który składał się z najprawdziwszych pereł. Chłopcy następnego dnia postanowili popłynąć na wyspę i spróbować znaleźć ów skarb. Dziewczynki sceptycznie podchodziły do tego pomysłu, ponieważ były przekonane, że to kolejny dowcip, jaki chcą im wykręcić chłopcy, takiego zdania była zwłaszcza Britta, jednak ciekawość w końcu wzięła w nich górę i popłynęły wraz z nimi nazajutrz na wyspę.
Chłopcy powiedzieli, że jeśli znajdą skarb, oddadzą wszystkie perły dziewczynkom, ale jeśli tak, to one powinny teraz zająć się jego poszukiwaniami, a oni pójdą się wykąpać w jeziorze. Dziewczynki szybko odnalazły puszkę ukrytą pod stosem kamieni, w której zamiast skarbu był list od chłopców, w którym napisali, że dziewczynki są łatwowierne i można je nabrać, jak tylko się chce. Lisa, Anna i Britta, postanowiły wziąć odwet na chłopcach i napełniły puszkę zaschniętymi baranimi odchodami, których sporo było na wyspie. Następnie z powrotem ukryły puszkę i zawołały chłopców, mówiąc, że nie są w stanie same odnaleźć skarbów.
Chłopcy nieco zdezorientowani udali się w głąb wyspy, a dziewczynki, choć najpierw oznajmiły, że teraz to one pójdą się wykąpać, podążyły za nimi, by sprawdzić, jak uda się ich dowcip. Chłopcy odkopali własną puszkę, a gdy ją otworzyli i zobaczyli, co znalazło się w środku odrzucili ją od siebie z krzykiem. Wówczas z ukrycia wyszły dziewczynki i śmiejąc się oznajmiły, że od początku wiedziały, że cała sprawa z listem od poprzedniego właściciela domu i z ukrytym skarbem była figlem wymyślonym przez Lassego i że jak widać, wcale nie jest tak łatwo je oszukać.
Mimo tak wielkiej kompromitacji, wszyscy szybko zaczęli śmiać się z całej historii, a potem wpadli w wir zabawy na wyspie, która trwała aż do późnego wieczora. Wówczas bowiem to Oskar, parobek z domu Eriksonów, w trosce o dobro i bezpieczeństwo dzieci, przypłynął na wyspę łodzią, by zabrać rozbawioną gromadkę z powrotem do domu, gdzie rodziny czekały na nich już z ciepłym wieczornym posiłkiem. To kolejna historia, która podkreśla sielski charakter życia w Bullerbyn, które dla dzieci były wypełnione niesamowitymi przygodami nawet jeśli te rozgrywały się wyłącznie w ich wyobraźni. Nawet z pozoru nieudana przygoda mogła zakończyć się wspólnym śmiechem i zapamiętałą zabawą aż do kresu sił.
Aktualizacja: 2024-06-28 15:21:44.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.