Powieść autorstwa Łukasza Wierzbickiego, pt. Dziadek i niedźwiadek opowiada o pewnym bardzo ciekawym fragmencie polskiej historii wojskowej z czasów II wojny światowej. Jest to opowieść o tym jak polscy żołnierze, służący w armii generała Andersa przygarnęli... perskiego niedźwiedzia. Nie tylko uratowali zwierzaka przed śmiercią z głodu i pragnienia na perskim pustkowiu, lecz także otoczyli go troską, opieką i sympatią. Zżyli się z nim, a w pewnym momencie zaczęli wręcz traktować jak równego sobie partnera i towarzysza broni.
Co ciekawe, niedźwiedź Wojtek - bo takie imię zostało mu nadane - bardzo szybko nauczył się wojskowego życia. Był inteligentnym zwierzęciem, więc bardzo szybko przestał pełnić wyłącznie funkcję maskotki drużyny, lecz także zaczął mieć realny wpływ na pracę i walkę żołnierzy. Na specjalną uwagę i pochwałę zasługuje jego udział w bitwie pod Monte Cassino, kiedy na równi z innymi żołnierzami brał udział w organizowaniu magazynu broni i arsenału, przenosząc ciężkie skrzynki z amunicją. Brał też udział w dużo mniej ważnych strategicznie, lecz nie mniej istotnych misjach, jak na przykład odwiedziny w szpitalu dla osieroconych dzieci, gdzie jego odwiedziny na długi czas poprawiły humory młodych pacjentów, a także personelu placówki.
Losy niedźwiedzia Wojtka nie skończyły się wraz z końcem II wojny światowej. Jego towarzysze, którzy pragnęli powrócić do własnych rodzin po latach rozłąki, nie mogli się już dłużej opiekować swoim czworonożnym kompanem, więc postanowili oddać go do edynburskiego ogrodu zooloicznego, wcześniej jednak upewniwszy się, że będzie on tam miał najlepsze warunki do życia ze wszystkich możliwych, że niczego mu nie zabraknie i że oni sami zawsze będą mogli go odwiedzić.
Aktualizacja: 2024-06-06 18:42:59.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.