Powieść Łukasza Wierzbickiego, pt. Dziadek i niedźwiadek to nie tylko zapis prawdziwej, niesamowitej historii, która przydarzyła się polskim żołnierzom w czasie II wojny światowej. To także opowieść o tym, czego możemy się nauczyć i co możemy zyskać w momencie kiedy otworzymy się na świat i na wszystko, co nam proponuje.
To, że nie należy oceniać książki po okładce, wiemy prawdopodobnie wszyscy. Mało kto jednak zastanawiał się zapewne czy owo sformułowanie odnosi się do kogoś jeszcze oprócz ludzi. Okazuje się, że sprawdza się także w przypadku zwierząt. Żołnierze na początku mieli wielkie wątpliwości czy branie na siebie odpowiedzialności za wychowywanie dzikiego zwierzęcia jest w ogóle w ich mocy. Szybko jednak okazało się, że niedźwiedź za ratunek odwdzięczał im się z całych sił, nie tylko poprawiając im nastroje zabawą, lecz także pomagając w obowiązkach.
Myślę również, że powieść Łukasza Wierzbickiego pokazuje, że określenie "najlepszy przyjaciel człowieka" może odnosić się nie tylko do psa, lecz do każdego innego zwierzęcia, o ile poświęci mu się odpowiednio dużą ilość czasu. Zwierzęta są na tyle inteligentne, że potrafią wyczuć czyjąś troskę, sympatię i poświęcenie, a także odwzajemnić to w najbardziej naturalny i piękny sposób. Niedźwiedź obdarowany miłością i wychowany przez ludzi stał się niejako ich kompanem, ich towarzyszem, a nawet prawdziwym żołnierzem,co udowodnił choćby w czasie bitwy pod Monte Cassino.
Powieść Łukasz Wierzbickiego uczy nas, by nigdy nie zarzekać się, że wiemy już o życiu wszystko, ponieważ może nam ono podsunąć pod nos tak niewiarygodne scenariusze, że będą one precedensem na miarę światowej historii i już na zawsze zapiszą się na kartach dziejów świata tak samo jak historia niedźwiadka Wojtka.
Aktualizacja: 2024-06-06 18:45:29.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.