Kandyd to powiastka filozoficzna autorstwa Woltera. Gatunek ten charakteryzuje się podporządkowaniem wszystkich elementów konstrukcyjnych dzieła jakiejś idei lub koncepcji filozoficznej, która jest najważniejsza dla autora. Postaci w takim dziele są więc emanacjami bardzo konkretnych postaw, a to, co je spotyka, łączy bezpośredni związek z tym, jaki stosunek do owych postaw towarzyszy autorowi. Nie inaczej jest właśnie w przypadku Kandyda.
Główny bohater dzieła, którego imię oznacza z francuska tyle, co "naiwny". Rzeczywiście jest to młodzieniec o dość lekkomyślnym podejściu do rzeczywistości, które charakteryzuje bezgraniczna wiara we wszystko, czego nauczają go jego mistrzowie. Wyznaje więc optymizm i wiarę w to, że świat jest najdoskonalszą wersją siebie samego. Wiara ta zostaje poddana bolesnej próbie, kiedy za miłość do Kunegundy zostaje wygnany z zamku i zaczyna podróżować po obcych krajach, w których wszystko wydaje się przeczyć wyznawanej dotychczas nauce. Sam Kandyd więc zaczyna się zmieniać. Trafia również do El Dorado wyśnionej krainy szczęśliwości i porządku, która jako jedyna wydaje się pasować do opisu nauczyciela dzieciństwa.
Kandyd poszukuje w życiu szczęścia i gdy jest już dojrzałym człowiekiem, odnajduje Kunegundę i żeni się z nią. Wspólnie dożywają swoich dni, odnajdując stabilizację w spokoju i pracy.
Siedemnastoletnia córka barona, na zamku którego mieszkał w młodości Kandyd. Kochała młodzieńca, z którym została rozłączona. To zapoczątkowało w jej życiu serię niefortunnych, a niekiedy wręcz nieszczęśliwych i rozpaczliwych wydarzeń. Kobieta na przestrzeni lat traktowana była źle przez kolejnych mężczyzn, którzy traktowali ją jak przedmiot. W dojrzałym wieku utraciła swój urok, jednak nie straciła wewnętrznych cnót, przez które nie zawiodła miłości Kandyda.
Przedstawiciel filozoficznej koncepcji optymizmu. Uważał, że życie składa się z wydarzeń dobrych i pozytywnych, a przynajmniej, że jest ich więcej od tych złych. Nie był otwarty na inne myśli i koncepcje, nigdy nie zmieniał zdania, chociaż życie stawiało go w różnych sytuacjach, również takich, które jednoznacznie przeczyły jego koncepcjom. Symbolizuje on w powieści postawę konserwatystów, którzy trzymają się swoich przekonań za wszelką cenę, nawet, gdy świat wskazuje im, że nie są one do końca przekonujące.
Mężczyzna, którego Kandyd, będąc już dojrzałym człowiekiem pyta o szczęście w życiu i który udziela mu odpowiedzi dotyczącej tego, że szczęście odnajduje się w pracy i w "uprawianiu własnego ogródka". Uważał, że wszelkie ludzkie nieszczęścia biorą się z pogrążenia się w nudzie, nieróbstwie i lenistwie, które świadczą o tym, że człowiek osiada w życiu na laurach. Moment taki jest początkiem końca rozwoju i szczęścia jednostki ludzkiej.
Właściciel zamku, w którym w młodości mieszkał Kandyd. Ojciec jego ukochanej kobiety, Kunegundy, który wyrzucił Kandyda z zamku.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.