Hans Christian Andersen to jeden z najbardziej znanych twórców baśni. Wśród jego dzieł ogromną popularnością od lat cieszy się „Królowa Śniegu”. Została ona napisana w roku 1844, a pierwszej publikacji doczekała się w ciągu kolejnego roku. Tekst baśni opowiada o losach dwójki dzieci, które przyjaźnią się ze sobą aż do czasu, kiedy do oka chłopca imieniem Kaj, trafił okruch lodu ze zwierciadła Królowej Śniegu. Nie jest to opowieść inspirowana folklorem, jak inne dzieła pióra Andersena, ale w całości zrodziła się w jego wyobraźni. Morał płynący z tej baśni pokazuje, że przyjaźń jest w stanie przezwyciężyć różne trudności.
Dawno temu zły czarownik stworzył lustro, którego odbicie zniekształcało rzeczywistość i zatruwało ludzkie umysły. Rozbili je jego uczniowie, a okruchy rozsypały się po ziemi. Tymczasem w pewnym mieście żyła dwójka dzieci. Kaj i Gerda. Przyjaźnili się bardzo ze sobą. Któregoś dnia babcia chłopca opowiedziała im o Królowej Śniegu. Gerda bała się jej, ale Kaj zafascynował się tą postacią i codziennie starał się ją spotkać.
Pewnego dnia, gdy Kaj i Gerda bawili się na dworze, chłopcu do oka i serca wpadły odłamki lustra złego czarnoksiężnika. Od tego momentu Kaj bardzo się zmienił, był niegrzeczny i opryskliwy, stał się niedobry i przestał się przyjaźnić z Gerdą.
Zimą Kaj wyszedł na sanki. Wówczas ujrzał piękny zaprzęg, który okazał się być saniami Królowej Śniegu. Przywiązał do powozu swoje saneczki. Kobieta otuliła go futrami i zabrała ze sobą do swojego pałacu. Kajowi bardzo się to spodobało.
Gdy Gerda odkryła jego zniknięcie, postanowiła go odszukać. Wyruszyła w podróż, gdzie spotkała wielu ludzi. Najpierw trafiła do chaty czarownicy, która chciała ją przy sobie zatrzymać, bo była samotna, jednak dziewczynka uciekła.
Potem pewna Wrona zdradziła dziewczyna, że być może Kaj przebywa w pewnym pałacu. Gerda udała się tam, ale królewicz nie był jej przyjacielem. Królewna jednak wysłuchała jej opowieści i wyprawiła ją w dalszą podróż złotą karetą.
Potem Gerdę schwytała banda rozbójników i odesłała do swojego pałacu. Tam pomogła dziewczynce córka herszta, którą wzruszyła jej opowieść i dała jej prowiant i renifera. Następnie Gerda dotarła do chaty Laponki, skąd ruszyła do jej przyjaciółki, Finki.
Ostatnim etapem podróży Gerdy był pałac Królowej Śniegu. Tam znalazła Kaja, który jej nie pamiętał. Gerda rozpłakała się i jej łzy rozpuściły okruchy lodu w jego oczach i sercu. Kaj przypomniał sobie wszystko i razem wrócili do domu. Tam odkryli, że są już dorosłymi ludźmi.
Dawno temu pewien zły czarnoksiężnik postanowił stworzyć magiczne lustro, które rzeczy dobre pokazywało zniekształcone, a to, co było złe, stawało się w nim doskonale widoczne. Któregoś dnia jego uczniowie rozbili jednak lustro, a wtedy okruchy szkła spadły na ziemię. Gdy taki odłamek wpadł komuś do oka, to widział on wówczas wszystko w czarnych barwach, a jeśli okruch dotykał serca, to człowiek stawał się po prostu zły.
W pewnym mieście mieszkała dwójka przyjaciół, dzieci o imieniu Kaj i Gerda. Podczas którejś zimy babcia Kaja opowiedziała im o Królowej Śniegu, co sprawiło, że Gerda zaczęła się jej bać. Jednak Kaj był nią całkowicie zafascynowany i wyglądał przez okno, mając nadzieję zobaczyć Królową Śniegu. Robił tak każdej nocy, gdy szalała burza śnieżna.
Kolejnego dnia Kaj znowu przyglądał się spadającym płatkom śniegu. Wówczas jedna śnieżynka nagle przybrała postać groźnej kobiety. Jakiś czas potem doszło do strasznego wypadku. Kajowi do serca i oka wpadły odłamki lodu.
Od czasu tego wydarzenia chłopiec zupełnie się zmienił. Był niemiły dla innych, niegrzeczny oraz opryskliwy, zachowywał się źle wobec dorosłych. Doprowadziło to do tego, że zerwał też przyjaźń z Gerdą. W końcu nadeszła znowu zima, a wtedy Kaj wyszedł pobawić się na plac. Dostrzegł wówczas piękne sanie. Tak mu się spodobały, że przywiązał do nich swoje małe saneczki. Wtedy okazało się, że był to zaprzęg należący do Królowej Śniegu. Kobieta zajęła się chłopcem, otuliła go troskliwie futrami. Zabrała go potem do Laponii, co bardzo ucieszyło Kaja. Dobrze się poczuł w towarzystwie Królowej.
Gdy Gerda odkryła, że Kaj zniknął, to napełniło ją to prawdziwą rozpaczą. Była jednak dobrą przyjaciółką i serdeczną osobą, postanowiła go zatem odszukać. Poszła nad rzekę, gdzie następnie wsiadła do łódki. Płynęła nią tak długo, aż wreszcie dotarła do wiśniowego sadu. Ujrzała w nim domek, który zamieszkiwała nieznana jej staruszka. Okazało się, że jest ona czarownicą. Kobieta chciała wykorzystać magię, by zatrzymać przy sobie Gerdę. Nie chciała bowiem dłużej mieszkać sama. Wcześniej jeszcze zakopała w swoim ogrodzie róże, by nie przypominały Gerdzie o Kaju. Na wszystkie te wieści dziewczynka rozpłakała się, a jej łzy upadły na ziemię. Wówczas wyrosły na niej kwiaty, które wyśpiewały jej, gdzie znajduje się Kaj. Gerdzie udało się też uciec z chatki staruszki i wyruszyła w dalszą drogę.
Gerda wędrowała tak długo, aż nastała zima. Wtedy spotkała na swojej drodze wronę. Ptak opowiedział jej, że w pewnym królestwie chłopiec stał się mężem księżniczki, a Gerda doszła do wniosku, że to może być Kai. Wrona wpuściła dziewczynkę do pałacu. Gerda poszła do królewskiej sypialni, ale tam okazało się, że nie było tam Kaja. Królewna wysłuchała jednak jej historii i pozwoliła jej przenocować w zamku. Następnego dnia Gerdę wyprawiono w dalszą podróż złotą karocą.
Gerda podczas wędrówki została też napadnięta przez grupę rozbójników. Jej życia ocaliła jednak córka herszta bandy. Pragnęła mieć ona towarzyszkę do zabawy. Gerdę odesłano zatem do zamku zbójnickiego. Córkę herszta wzruszyła opowieść Gerdy o Kaju. Tej nocy dziewczynka podsłuchała, jak dwa gołębie opowiadają sobie o tym, że widziały chłopca w zamku Królowej Śniegu. Na dodatek pomogła jej mała rozbójniczka, dzięki której Gerda ruszyła dalej w podróż z reniferem i zapasem jedzenia.
Gerda trafiła do kolejnego miejsca, a była nim chata Laponki, która zaopiekowała się dziewczynką. Przestrzegła ją przed trudami dalszej drogi i na surowym dorszu napisała list do swojej przyjaciółki. Dzięki temu Finka przyjęła wędrowców z otwartymi ramionami. Gerda najadła się u niej i odpoczęła przed dalszą wędrówką. Potem na reniferze wyruszyła ponownie w drogę.
Renifer wreszcie zaniósł Gerdę do ogrodu Królowej Śniegu i tam ją zostawił. Dziewczynka musiała walczyć z przerażającym zimnem i płatkami śniegu zmieniającymi się w potwory. Zaczęła zatem odmawiać modlitwę “Ojcze nasz”, a wtedy przybyły do niej anioły. To one bezpiecznie zaprowadziły Gerdę aż do samego pałacu.
W środku pałacu Królowej Śniegu Gerda wreszcie odnalazła swojego przyjaciela. Niestety Kaj jej nie rozpoznał. Wtedy dziewczynka rozpłakała się. Jej łzy padły na oczy i serce Kaja, a wtedy roztopiły się tkwiące w nich okruchy lodu. Dzięki temu chłopiec odzyskał swoje wspomnienia i zaczął zachowywać się tak jak wcześniej. Dzieci razem odeszły z pałacu, wracając do swojego domu. Po drodze spotykali przyjaciół, jakich Gerda poznała podczas swojej wędrówki. Wszystkim dziękowali za pomoc i serdeczność. Gdy dzieci dotarły do domu, to spotkały babcię, która czytała Pismo Święte. Spojrzeli wtedy w lustro i zobaczyli, że są już dorosłymi ludźmi.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.