„Śpiąca Królewna” to jedna z najbardziej znanych i klasycznych baśni. Doczekała się wielu wersji, między innymi opublikowali ją bracia Grimm w swoim zbiorze z roku 1812. Jednak pierwotna wersja tekstu przypisywana jest Charles’owi Perraultowi i pochodzi z roku 1697. Dzieło Perraulta z kolei ma nawiązywać do włoskiej baśni Giambattisty Basilego, którą opublikowano w 1634. Jak widać, autorstwo tego tekstu jest kontrowersyjne.
Pewnego dnia parze królewskiej narodziła się długo oczekiwana córka. Z tej okazji zaproszono na przyjęcie siedem dobrych wróżek. Niestety zapomniano o zapomniano o zaproszeniu dla ósmej wróżki, która bez uprzedzenia zjawiła się na zamku. Podczas gdy jej siostry błogosławiły dziecko, ona rzuciła na nie klątwę. Królewna miała ukłuć się wrzecionem i umrzeć. Jedna z dobrych wróżek postarała się pomóc dziewczynce i sprawiła, że zamiast śmierci królewnę miało czekać sto lat snu.
Król rozkazał usunąć wszystkie wrzeciona z królestwa, ale i tak pewnego dnia, pod nieobecność rodziców, królewna spotkała staruszkę z wrzecionem i ukłuła się nim. Zgodnie z klątwą zapadła w stuletni sen, a wraz z nią inni mieszkańcy zamku, który obrosły też cierniste krzewy.
Przez wiele lat rozmaici śmiałkowie próbowali uwolnić królewnę. Po stu latach wreszcie jednemu z nich się udało. Ciernie zmieniły się w kwiaty, a książę dostał się do komnaty, w której spała królewna, pocałował ją i obudził. Potem pobrali się i żyli długo i szczęśliwie.
Pewna para królewska wreszcie doczekała się dziecka. Na świat przyszła ich córka. Po tym wydarzeniu do zamku zaproszono siedem wróżek i dla każdej z nich przygotowano złote nakrycie. Jednak podczas tego przyjęcia w zamku nieoczekiwanie zjawiła się ósma wróżka. Przeoczono ją podczas wysyłania zaproszeń, nie przygotowano też dla niej miejsca. Sześć zaproszonych wróżek obdarzyło królewnę błogosławieństwami takimi jak uroda, inteligencja, wdzięk oraz talenty do tańca, śpiewu i gry na instrumentach. Jednak ósma wróżka, urażona tym, jak ją potraktowano, zapowiedziała, że pewnego dnia królewna ukłuje się wrzecionem i umrze. Wówczas siódma wróżka powiedziała, że nie odwróci czynu swojej poprzedniczki, ale może nieco złagodzić klątwę. Dziewczyna miała nie umrzeć, ale zasnąć na sto lat, a po tym czasie miał ją obudzić książę.
Ojciec królewny wydał prawo, które nakazywało usunięcie wszystkich wrzecion z królestwa, ponieważ chciał w ten sposób zapobiec spełnieniu się klątwy. Dni mijały, a dziewczynka dorastała i była ciekawa świata. Pewnego dnia, pod nieobecność rodziców w zamku, udała się na szczyt jednej z wież. Spotkała tam staruszkę, która zajmowała się przędzeniem. Ciekawa królewna chciała sama spróbować tego zajęcia. Wówczas ukłuła się wrzecionem w palec. Zapadła wówczas w głęboki sen, którego nie dało się przerwać.
Królewnę położono na łożu, a do zamku przybyła jedna z wróżek i uśpiła wszystkich jego mieszkańców. Jedynie król i królowa opuścili swój zamek, który z czasem został otoczony przez krzewy i drzewa.
W czasie snu królewny wielu śmiałków próbowało ją wybudzić. Ginęli oni jednak w ciernistych krzewach. Gdy minęło sto lat, do zamku przybył książę. Słyszał o królewnie i chciał ją uratować. Zarośla rozstąpiły się przed nim, zamieniając się też w piękne kwiaty i książę odnalazł swoja wybrankę. Pocałował ją, a ona wtedy wybudziła się ze snu. Wkrótce potem odbył się ich ślub.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.