Baśń o Kopciuszku posiada wiele wersji, jednak najpopularniejszą stworzył Charles Perrault w 1697 roku. Dodał on element dotyczący zgubionego szklanego pantofelka, który służy potem księciu do odnalezienia wybranki serca. Utwór kończy się dwoma rymowanymi morałami, dotyczącymi wdzięku oraz opieki rodziców chrzestnych. „Kopciuszek” opowiada historię dziewczyny, która jest gnębiona przez swoją macochę oraz przyrodnie siostry. Jej los odmienia wizyta na balu, gdzie poznaje księcia.
Kopciuszek była córką szlachcica, który po śmierci jej matki poślubił kobietę wyniosłą. Od wesela dokuczała ona dziewczynce, podobnie jak jej dwie córki. Kazała wykonywać jej wszystkie prace domowe, sprzątać pokoje oraz myć schody. Dziewczynka mieszkała na strychu, gdzie było bardzo zimno, dlatego często spędzała czas przy piecu. Z tego względu siostry przezywały ją Kopciuszkiem.
Pewnego dnia książę zaprosił wszystkie szlachetnie urodzone panny w królestwie na bal. Chciał znaleźć na nim żonę. Siostry Kopciuszka przygotowywały się przez wiele dni, a rodzice kupili im najdroższe suknie i dodatki. Dobra dziewczyna, mimo pokpiwań sióstr, pomagała im w przygotowaniach. Zaproponowała też uczesanie ich, choć nawet wtedy się z niej wyśmiewały.
Gdy ruszyły na bal, Kopciuszek cicho zapłakał. Przyszła do niej matka chrzestna, która była wróżką. Na prośbę dziewczyny przemieniła dynię w karocę, myszy w rumaki, szczura w stangreta, a jaszczurki z ogrodu w paziów. Suknia Kopciuszka była piękna, z licznymi złoceniami i obsadzana klejnotami. Wróżka przykazała jej, aby wróciła do domu przed północą, ponieważ wtedy czar pryśnie. Książę był oczarowany księżniczką, z którą przetańczył większość wieczoru. Kopciuszek rozmawiała też ze swoimi siostrami, jednak jej nie rozpoznały. Za kwadrans dwunasta wróciła do domu, pożegnawszy się z wdziękiem ze wszystkimi.
Następnego dnia również obył się bal, na który powrócił Kopciuszek. Zapomniała jednak o upływającym czasie. Gdy zegar zaczął wybijać północ, uciekła z pałacu. Zgubiła po drodze szklany pantofelek, który zabrał książę i wpatrywał się w niego całą noc. Kilka dni później wyruszył na poszukiwania pięknej dziewczyny, karząc przymierzać wszystkim pannom w królestwie szklany bucik. Nie pasował na nikogo, dopiero Kopciuszek mógł go założyć. Siostry przeprosiły ją, a ona im wybaczyła. Kilka dni później odbył się ślub pary.
Kopciuszek była dobrą i piękną dziewczyną, której mama zmarła. Ojciec, bogaty szlachcic, poślubił kobietę surową i wyniosłą. Znęcała się nad Kopciuszkiem wraz ze swoimi córkami. Po przeprowadzce nakazały jej sprzątać wszystkie izby w domu i mieszkać na zimnym strychu. Dziewczyna większość czasu spędzała w pokoju z piecem, sprzątając i próbując się ogrzać. Stąd nazywano ją Kopciuszkiem.
Książę zaprosił wszystkie szlachetnie urodzone panny na bal. Zamierzał znaleźć tam żonę, dlatego w domu Kopciuszka rozpoczęły się przygotowania. Siostry dziewczyny kupiły najdroższe suknie i specjalnie uszyte akcesoria, aby wyglądać przepięknie. Kopciuszek nie mógł iść, ponieważ nikt nie chciał kupić jej sukni. Mimo to pozostawała uśmiechnięta i pomagała siostrom, które z niej szydziły.
Gdy ruszyły, Kopciuszek zaczął płakać z żalu. Usłyszała to jej matka chrzestna, która jako wróżka pomogła jej w przygotowaniach. Na prośbę dziewczyny magicznie przygotowała piękną karetę z dyni. Do zaprzęgu dołączyły myszy, które zmieniły się w piękne rumaki oraz szczur, który pełnił funkcję stangreta. Na każdym koniu siedział paź, którego stworzyły z jaszczurek. Jej suknia była piękna, pełna złota, srebra i klejnotów.
Tajemnicza księżniczka oczarowała wszystkich zgromadzonych, a przede wszystkim księcia. Zaproponował jej miejsce obok niego, aby mogli swobodnie rozmawiać. Zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia. Dziewczyna spędziła noc na tańcu i rozmowach z siostrami, które jednak jej nie poznały. Kwadrans przed północą powróciła do domu. Aby nie dać po sobie poznać, wypytywała siostry o zabawę na balu. Chciała towarzyszyć im następnego dnia, jednak jej odmówiły, śmiejąc się.
Kolejnego dnia Kopciuszek bawił się tak dobrze, że prawie zapomniał o ostrzeżeniu matki chrzestnej. Gdy zegar zaczął wybijać północ, dziewczyna zerwała się i uciekła. Zostawiła jednak po sobie szklany pantofelek, w który książę wpatrywał się większość wieczoru.
Książę rozpoczął poszukiwania pięknej księżniczki. Chciał ją poślubić, dlatego jego służba jeździła po królestwie z pantofelkiem. Dziewczyna, na której nogę będzie pasował, zostanie jego żoną. Przemierzył całe królestwo, jednak na żadną stopę nie był dobry. Trafił do domu Kopciuszka, gdzie jego siostry przymierzyły buta, bezskutecznie.
Kopciuszek zaproponował, że również może spróbować, jednak siostry z niego zakpiły. Szlachcic zgodził się, ponieważ miał obowiązek sprawdzić wszystkie panny. Okazało się, że pasuje idealnie, a dziewczyna posiadała również drugiego buta do pary. Siostry padły Kopciuszkowi do kolan i przepraszały za swoje zachowanie, które zostało im wybaczone. Niedługo później, książę poślubił Kopciuszka.
Pierwszy morał dotyczy wdzięku i że to on odpowiada za piękno, a nie sam wygląd. Drugi mówi o tym, że można żyć szczęśliwie, jednak rodzice chrzestni są potrzebni i powinni pomagać swoim dzieciom chrzestnym.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.