"Śpiąca królewna" (fr. La Belle au bois dormant) to baśń, której pierwsza wersja przypisywana jest Charles’owi Perraultowi, opublikowana w 1697 roku w zbiorze "Histoires ou contes du temps passé". Perrault mógł inspirować się wcześniejszą włoską baśnią Giambattisty Basilego z 1634 roku oraz zamkiem Ussé nad Loarą, który otoczony trudnymi do przebycia lasami, stał się wzorem dla zamku Śpiącej Królewny. W wersji Perraulta baśń składa się z dwóch części, z których druga, bardziej drastyczna, często pomijana jest w wydaniach dla dzieci i nie występuje w wersji braci Grimm.
Baśń rozpoczyna się od narodzin długo wyczekiwanej córki króla i królowej, na chrzciny której zaproszono siedem wróżek. Niezaproszona ósma wróżka rzuca klątwę, że królewna ukłuje się wrzecionem i umrze, jednak siódma wróżka łagodzi klątwę, zmieniając śmierć na stuletni sen. Król zleca zniszczenie wszystkich wrzecion w kraju, ale królewna w wieku dorosłym przypadkowo ukłuwa się i zasypia. Dobra wróżka uśpiła również cały zamek. Po stu latach pojawia się książę, który przebija się przez zarośla, budzi królewnę pocałunkiem, a po ich zaślubinach młody król musi ukrywać rodzinę przed swoją ludożerczą matką. Gdy ta odkrywa jego małżeństwo, zamierza pożreć synową i wnuki, lecz zostaje powstrzymana przez powrót młodego króla i sama ginie, rzucając się do kadzi pełnej żmij. Baśń kończy się morałem podkreślającym wartość cierpliwości i miłości.